Ἡ ἱστορία δοξάζει τά ἀουτσάιντερ

1909, 1936, 1955: Ἡ ἐναλλακτική δέν ἦταν στήν ἀντιπολίτευση

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ἔκανε κάτι ἐντελῶς πρωτότυπο στήν συνέντευξη Τύπου τῆς Θεσσαλονίκης: ἄνοιξε ὁ ἴδιος τό θέμα τῆς διαδοχῆς του γιά νά τό κλείσει! Ὡστόσο αὐτό πού ἔμεινε στόν μέσο τηλεθεατή πού παρακολούθησε ἔκπληκτος τόν ἀρχηγό τῆς χώρας νά συζητᾶ σενάρια ἀντικαταστάσεώς του καί μετά νά τά ἀπορρίπτει, εἶναι ὅτι ὑπάρχει θέμα!

Καί ἀφοῦ ὑπάρχει θέμα καί τίθεται στό τραπέζι μέ δίκη του πρωτοβουλία, πρέπει νά τό προσεγγίσουμε. Ὑπάρχουν δύο τρόποι. Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἀμιγῶς οἰκονομικός, καθώς οἱ ἡγεμονίες στήν πατρίδα μας περνοῦν μέσα ἀπό τήν τσέπη τῶν φορολογουμένων. Ὁ δεύτερος εἶναι πιό ὁλιστικός. Ἐντάσσει τά οἰκονομικά στήν συνολική εἰκόνα, ἀλλά δέν ἐπικεντρώνεται μόνο σέ αὐτά. Ταυτίζει τό μέλλον τῆς χώρας μέ τό μέλλον τῶν πολιτῶν, διαβάζει τίς γεωπολιτικές ἐξελίξεις καί σταθμίζει μέ ἐπιχειρήματα ποιός εἶναι ὁ κατάλληλος γιά νά ἡγηθεῖ μέ βάση τό ἐθνικό συμφέρον. Ὅποια μέθοδο καί νά ἀκολουθήσει κανείς, ἡ ἀπάντηση μετά ἀπό ἕξι χρόνια εἶναι ἡ ἴδια:

Ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ὅ,τι εἶχε νά δώσει, τό ἔδωσε. Καί οἰκονομικά καί γεωπολιτικά. Οἰκονομικά, γιατί οἱ γενναῖες παροχές του εἶναι ἔναντι. Ἀποτελοῦν ἐξόφληση ὑπεσχημένων γιά τό παρελθόν καί ὄχι γραμμάτιο γιά τό μέλλον. Ἐνῷ, ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ πολῖτες ὅταν ψηφίζουν στίς ἐκλογές ἀγοράζουν προσδοκία γιά τό μέλλον. Ὅ,τι εἶχε νά δώσει τό ἔδωσε καί ἐθνικά ὅμως, γιατί ἡ ματιά του γιά τήν χώρα, πού μᾶς ἔφερε μέχρι ἐδῶ, ξεπερνιέται ραγδαίως καθημερινά ἀπό τίς γεωπολιτικές ἐξελίξεις. Καί ὁ ἴδιος μέ τίς θέσεις πού λαμβάνει ἐπιμένει νά δίδει παλιές ἀπαντήσεις σέ νέα ἐρωτήματα. Σέ ἕναν ἐντελῶς νέο κόσμο, τό κέντρο βάρους τοῦ ὁποίου μετακινεῖται ἀπό τήν Δύση στήν Ἀνατολή.

Ἀλλά ὁ κύριος Μητσοτάκης ἀντί νά ψάχνει τόν …Μέρντοχ τῆς Ἀνατολῆς γιά νά προωθήσει τήν εἰκόνα τῆς χώρας, συνομιλεῖ μέ τόν Μέρντοχ τῆς Δύσεως. Σ’ αὐτό τό περιβάλλον ἔμαθε νά κινεῖται, αὐτό τόν κολακεύει, μέ αὐτό πορεύεται. Αὐτή εἶναι ἡ θαλπωρή του. Κατανοητό.

Κακά τά ψέματα ὅμως: Κάθε ἡγέτης εἶναι τέκνο τοῦ καιροῦ του. Προϊόν τῶν συσχετισμῶν δυνάμεων πού ἐπικρατοῦσε στόν κόσμο καί στή χώρα του τόν καιρό τῆς ἀναρριχήσεώς του στήν ἀρχηγία ἑνός κόμματος καί στήν ἡγεσία μιᾶς χώρας. Ἡ ἐπιβίωσή του στόν χρόνο ἐξαρτᾶται ἀπό τήν εὐελιξία καί τήν διορατικότητα νά προσαρμόζεται στίς νέες συνθῆκες. Αὐτοί οἱ συσχετισμοί εἶναι πλέον παρελθόν γιά τόν «προβλέψιμο» Πρωθυπουργό. Δέν ὑπάρχουν πιά. Καί τό μόνο πού τοῦ ἀπομένει εἶναι νά ἐπιχειρεῖ νά ἐξαγοράσει ἐπιρροή στό ἐσωτερικό τῆς χώρας μέ χρήματα. Υἱοθετῶντας ἀκόμα καί πολιτικές πού βαθιά μέσα του δέν τίς πιστεύει. Ἡ ἀνάλυσή του γιά τήν χώρα καί γιά τόν κόσμο ἔχει ἀνατραπεῖ πλέον ἀπό τά ἴδια τά γεγονότα.

Ὅταν οἱ συσχετισμοί τό εὐνοοῦσαν ἡ Ἑλλάδα ἦταν πρῶτο τραπέζι πίστα στήν Δύση, τόσο στήν Ἀμερική ὅσο καί στήν Εὐρώπη. Αὐτή τήν στιγμή πού μιλᾶμε ἡ Ἑλλάδα δέν μπορεῖ νά εἶναι στό τραπέζι γιατί δέν διαβάσαμε σωστά τόν νέο κόσμο καί βάλαμε ὅλα μας τά πιόνια στή μία πλευρά. Δέν κρατήσαμε πισινές. Ἔχουμε προβλήματα μέ ὅλους τούς γείτονές μας, ἐνῷ δέν μιλᾶμε σέ ἐπίπεδο ἡγεσίας οὔτε μέ τούς Ἀμερικανούς, οὔτε μέ τούς Ρώσσους, οὔτε μέ τούς Κινέζους. Ὑβρίζαμε προσωπικά τόν Τράμπ ὅλα αὐτά τά χρόνια καί ἀγοράζαμε ἐπιρροή μέ πληρωμένες σέ λόμπυ ὁμιλίες στό Κογκρέσσο, μετατρέψαμε τήν διαφωνία μας σέ θέση ἀρχῶν μέ τήν Ρωσσία σέ προσωπική βεντέττα μέ τόν Πούτιν, κάναμε τά πάντα γιά νά δυσαρεστήσουμε τούς Κινέζους ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό 5G, ἔχουμε προβλήματα μέ ὅλους τούς γείτονες, σκύβουμε κάθε μέρα τό κεφάλι στούς Τούρκους, φτάσαμε ἀκόμα καί στό ἔσχατο σημεῖο νά τά σπᾶμε δημοσίως μέ τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους.

Ἐσωτερικά χάσαμε ἀπίστευτο χρόνο. Ἀντικαταστήσαμε τίς μεταρρυθμίσεις μέ τήν βαθειά διαφθορά πού ἔχει ποτίσει μέ προσωπική εὐθύνη τοῦ κυρίου Μητσοτάκη τόν σκληρό πυρῆνα τοῦ κράτους.

Ἡ Ἑλλάδα χρειάζεται μία καινούργια ἀνάγνωση τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά τήν δώσει ἀντικειμενικά ὁ Πρωθυπουργός. Τό ἐπιχείρημα πού ἀκοῦμε εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἐναλλακτική. Ἡ ἱστορία μας ὅμως ἔχει δείξει ὅτι ἡ ἐναλλακτική δέν ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως. Ὁ Στρατιωτικός Σύνδεσμος ὑπό τόν Ζορμπᾶ ἔφερε τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο στήν ἐξουσία τό 1909. Ὁ Βασιλέας τόν Ἰωάννη Μεταξᾶ τό 1936. Ὁ Βασιλέας τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ τό 1955. Κανείς ἀπό τούς τρεῖς τους δέν ἀνῆκαν στίς κλασσικές ἐναλλακτικές τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς περιόδου ἐκείνης. Ἡ διαφορά τοῦ παρελθόντος μέ τό παρόν εἶναι ὅτι τότε ὑπῆρξε ἕνας καταλύτης πού ἐπιδροῦσε στό πολιτικό σύστημα καί τό ἔβγαζε στίς δύσκολες στιγμές ἀπό τά ἀδιέξοδά του. Ἄλλοτε ἦταν ὁ Στρατός καί ἄλλοτε ἦταν ὁ Βασιλιᾶς.

Στήν μία καί μοναδική φορά πού ὁ Στρατός διεκδίκησε πολιτικό ρόλο καί ὁ Βασιλιᾶς τό ἀνέχθηκε, κατεστράφη τό παλαιό σοφό σύστημα πού εὕρισκε λύσεις μακρᾶς διαρκείας στό πολιτικό πρόβλημα τῆς χώρας.

Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερα καταλύτης. Καταλύτης εἶναι πλέον ὁ ἴδιος ὁ λαός. Ἐκεῖνος μπορεῖ ἐξωσυστημικά νά βρεῖ τόν ἡγέτη πού θά ἡγηθεῖ καί νά τόν βγάλει μπροστά. Οἱ συγκεντρώσεις γιά τά Τέμπη πού ἄρχισαν τόν περασμένο Φεβρουάριο καί δέν τελειώνουν ὅπως φάνηκε τό περασμένο Σαββατοκύριακο λειτουργοῦν ἤδη ὡς καταλύτης γιά τό πολιτικό σύστημα, καθώς ἔχουν ξυπνήσει σχολάζουσες ἀντισυστημικές δυνάμεις. Ὅταν δημιουργεῖται ἡ συνθήκη, στό τέλος βρίσκεται καί τό πρόσωπο. Ἡ ἐμπειρία τοῦ παρελθόντος σέ συνδυασμό μέ τήν δίψα τοῦ μέλλοντος μπορεῖ νά ὁδηγήσει στήν νέα ἐναλλακτική.

Δεῖτε προσεκτικά τά πρόσωπα πού κυριαρχοῦν στόν δημόσιο διάλογο στήν πατρίδα μας ἀπό τόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καί ἀπό τόν χῶρο τῆς κοινωνίας καί ἴσως ἐκεῖ νά ὑπάρχει ἡ ἀσφαλής ἐναλλακτική γιά τό μέλλον τῆς χώρας στόν νέο κόσμο. Ἡ μαγιά τῆς ἐναλλακτικῆς. Ὁ κόσμος ἀναζητᾶ τό καινούργιο ἔξω ἀπό τά γνωστά σχήματα. Σκεφτεῖτε συνδυασμούς δυνάμεων ἔξω ἀπό τό κουτί, μέ τό μέλλον τῆς νέας γενιᾶς στό ἐπίκεντρο. Ἡ ἱστορία εἶναι ἡ μαμμή.