Τά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας

Ὥρα μεγάλων ἀποφάσεων γιά τό δημογραφικό – Τί ὑπόδειγμα χώρας θά ἀφήσουμε πίσω μας;

Διαβάζουμε σέ πρωτοσέλιδα τοῦ ἡμερήσιου Τύπου ὅτι μεγάλος ἀριθμός βουλευτῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας, προερχόμενος μάλιστα ἀπό τόν μητσοτακικό πυρῆνα τῆς Κοινοβουλευτικῆς Ὁμάδας, πιέζει τόν Πρωθυπουργό νά ἐξαγγείλει τήν καταβολή τῆς 13ης συντάξεως στούς συνταξιούχους στήν Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι ἀλλιῶς θά πάρει τήν κάτω βόλτα ἡ παράταξη. Ἔχουμε τεράστια συμπάθεια καί ἐκτίμηση σέ ὅλους ὅσοι μετά ἀπό μιά ὁλόκληρη ζωή, βασανισμένη πολλές φορές, κατάφεραν στήν ὁριζόμενη ἀπό τήν νομοθεσία ἡλικία νά βγοῦν στήν σύνταξη καί νά ἀπολαύσουν τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς τους ἀξιοπρεπῶς. Εἶναι βασική ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας νά τούς τό ἐξασφαλίσει αὐτό.

Καί ἡ ΝΔ τούς τό ἐξασφάλισε μέ ταχύτητα, μέ τό egov.gr τοῦ Πιερρακάκη καί μέ τήν ἐπιτάχυνση τοῦ Χατζηδάκη, νά τό ἀναγνωρίσουμε αὐτό. Δέν περίμεναν χρόνια γιά τήν ἀπονομή τῆς συντάξεώς τους. Θυμᾶμαι τόν πατέρα μου, μετά ἀπό κάθε περικοπή πού ἔκανε ἡ τρόικα στήν σύνταξη τοῦ ΙΚΑ ὡς οἰκοδόμου, πέντε φορές ἐπί ΠΑΣΟΚ καί Νέας Δημοκρατίας, μεταξύ 2010 καί 2015, δύο φορές ἐπί ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ 2015 καί 2019, νά μονολογεῖ κάθε φορά πού ἀπομακρυνόταν ἀπό τό ATM καί ἔβλεπε στό μικρό χαρτάκι τήν συρρίκνωσή της: «Πάλι ἐγώ φταίω;». Αὐτό ἦταν τό παράπονό του. Τό ἔλεγε πάντα μέ κατεβασμένο τό κεφάλι. «Πάλι ἐγώ;». Αὐτό εἶναι τό παράπονο χιλιάδων συνταξιούχων, νῦν καί ἐπικείμενων.

Γράφουμε «ἐπικείμενων», γιατί ἡ Κυβέρνηση ἀποκρύπτει ἐπιμελῶς ὅτι ὁ μνημονιακός νόμος πού ψηφίστηκε ἐπί ΠΑΣΟΚ, τό 2010, προβλέπει σέ τακτά χρονικά διαστήματα ἀναπροσαρμογή τῶν ὁρίων ἡλικίας μέ βάση τό (αὐξανόμενο) προσδόκιμο ὅριο ζωῆς καί θά ἀναπροσαρμόσει πρός τά πάνω καί πάλι τά ὅρια συνταξιοδοτήσεως τό σωτήριο ἔτος 2027.

Μέ τούς συνταξιούχους λοιπόν. Μαζί. Ναί. Ἀλλά ἡ χώρα γερνάει. Καί τό πρόβλημά της δέν εἶναι μόνο τό εἰσόδημα τῶν συνταξιούχων, πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἀποτελοῦν, μετά τήν περιπέτεια τῶν capital control, τήν σταθερή ἐκλογική πελατεία τῆς Νέας Δημοκρατίας. Τό νέο μεγάλο πρόβλημα τῆς χώρας εἶναι καί τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τους. Πῶς θά μεγαλώσουν κι αὐτά μέ ἀξιοπρέπεια. Τό πρόβλημα τῆς χώρας εἶναι τό δημογραφικό. Πῶς θά ἐπιλυθεῖ. Καί δέν θά ἐπιλυθεῖ μόνο μέ αὐξήσεις οὔτε βεβαίως μέ διορισμούς στό Δημόσιο, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι γεμᾶτα ὁρισμένα φιλοκυβερνητικά πρωτοσέλιδα ἐδῶ καί ἕξι χρόνια. Δέν εἶναι ἡ λύση στό ὑπαρξιακό πρόβλημα ἐπιβιώσεως τῆς χώρας μόνο οἱ συντάξεις καί οἱ διορισμοί. Οἱ εἰδικοί μᾶς λένε ὅτι ἄν συνεχίσουμε μέ αὐτούς τούς ρυθμούς τῶν γεννήσεων, τό σωτήριο ἔτος 2048 θά γεννηθεῖ ὁ τελευταῖος Ἕλληνας.

Ἡ χώρα θά συνεχίσει νά ὑπάρχει ὡς χῶρος. Θά κατοικεῖται ἀπό Ἀλβανούς, πού ἐλέγχουν πλέον τομεῖς τῆς οἰκονομίας, ἀπό μετανάστες, ἀπό Εὐρωπαίους ὑπηκόους, πού ἔχουν στόν ἔλεγχό τους τήν ἰδιοκτησία τῆς γῆς στά νησιά τοῦ Αἰγαίου, ἀπό κατοίκους τοῦ Ἰσραήλ, πού βρίσκουν ἀπάνεμο λιμάνι μακριά ἀπό τό θέατρο τοῦ πολέμου καί ἀγοράζουν γῆ σέ περιοχές τῆς Ἑλλάδας, στά Τζουμέρκα, τό Πήλιο καί τό Πάπιγκο, ἀπό Τούρκους, Βούλγαρους καί Σκοπιανούς, πού ἀγοράζουν τήν Μακεδονία καί τήν Θράκη. Ἀπό Ἕλληνες πάντως δέν θά κατοικεῖται. Τό βασικό ἐρώτημα γιά τίς ἡγεσίες μας λοιπόν εἶναι πῶς βλέπουν τήν πατρίδα γιά τά ἑπόμενα χρόνια καί τί εἶναι διατεθειμένες νά κάνουν γιά αὐτήν. Τήν βλέπουν μέ τίς τετραετίες καί μέ τίς καρέκλες ἤ τήν βλέπουν μέ βάση τίς γενιές πού θά ὑπάρξουν καί τίς προσδοκίες τους ἤ δέν θά ὑπάρξουν.

Ἐπειδή ἀρέσουν οἱ συμβολισμοί στόν Πρωθυπουργό, τοῦ λέμε ὅτι ἔρχεται ἡ ὥρα γιά νά κάνει ἕνα μεγάλο κοινωνικό συμβόλαιο ἡ Πολιτεία μέ τούς συνταξιούχους. Γιά νά συμφωνήσουν ὅτι σέ αὐτή τήν Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης ἡ Πολιτεία δέν θά σκεφτεῖ τίς ψήφους στίς ἑπόμενες ἐκλογές (καθώς τό μισό ἐκλογικό σῶμα ἀποτελεῖται ἀπό τούς συνταξιούχους), ἐνῶ, ἀπό τήν ἄλλη, οἱ συνταξιοῦχοι στήν ἑπόμενη ἐκλογική ἀναμέτρηση δέν θά σκεφτοῦν μόνο τούς ἑαυτούς τους καί τήν ἀξιοπρέπειά τους, ἀλλά πρωτίστως τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τους. Πού δέν μποροῦν νά παντρευτοῦν. Πού δέν ἔχουν χρήματα γιά νά ζήσουν ἀξιοπρεπῶς. Πού δέν ἔχουν χρήματα γιά νά ζήσουν μία οἰκογένεια μέ παιδιά καί πρέπει νά κάνουν δύο δουλειές γιά νά τά καταφέρουν. Πού ἄνεργα μένουν ἀκόμη στό πατρικό σπίτι.

Ἦρθε ἡ ὥρα γιά μιά ἐθνική συμφωνία γιά τό δημογραφικό, ἀλλά ὄχι μέ θεωρίες. Στήν πράξη. Τό πῶς θά γίνει αὐτό, ἄς τό βρεῖ ἡ Πολιτεία. Μέ ἐπιδόματα; Μέ ἐπιδότηση τῆς ἀγορᾶς στέγης σέ συγκεκριμένες περιοχές τῆς χώρας ὥστε νά διευκολυνθεῖ καί ἡ ἀποκέντρωση καί νά καλυφθοῦν οἱ τρύπες τοῦ πληθυσμοῦ σέ ὅλη τήν περιφέρεια; Μέ εὐνοϊκές ἀλλαγές στήν φορολογική κλίμακα γιά κάθε παιδί, ὥστε νά μή σκέφτεται κάθε νέος ἄν θά κάνει οἰκογένεια; Ἄς τό βρεῖ αὐτό ἡ Πολιτεία. Ἐμεῖς δέν ξέρουμε τούς ἀριθμούς γιά νά ὑπολογίσουμε τήν δημοσιονομική ἐπίπτωση κάθε μέτρου. Ἀλλά εἶναι ἡ ὥρα γιά μιά ἐθνική καί κοινωνική συμφωνία ὅλων τῶν κομμάτων καί τοῦ μισοῦ πληθυσμοῦ, πού εἶναι πάνω ἀπό τά 60, ὥστε στίς ἐξαγγελίες τῆς ΔΕΘ νά δοθεῖ προτεραιότητα αὐτή τή φορά στούς Ἕλληνες τῶν 20, τῶν 30 καί τῶν 40 ἐτῶν. Εἶναι ἡ ὥρα γιά μιά ἐθνική συμφωνία πού δέν θά ἔχει ὡς ὁρίζοντα τίς ἑπόμενες ἐθνικές ἐκλογές καί τίς πόσες ψήφους χρειάζεται ἡ Νέα Δημοκρατία γιά νά ἀγγίξει τίς παλιές κορυφές, ἀλλά θά ἔχει ὡς ὁρίζοντα τό βαθύ μέλλον τῆς χώρας.

Ὅποιος ἀποτολμήσει νά τήν κάνει, μπορεῖ νά μήν κόψει πολιτικά εἰσιτήρια τώρα καί νά μήν τοῦ ἀναγνωριστεῖ ἀπαραιτήτως ἐκλογικά ἀπό τούς πολῖτες μέσα στήν ἀτμόσφαιρα πού διαμορφώνεται. Θά ἔχει ἀφήσει ὅμως ἕνα ἀποτύπωμά του γιά τόν τρόπο πού ἀντιλαμβάνεται τήν πατρίδα. Ἔχει αὐτή τήν εὐκαιρία ὁ κύριος Πρωθυπουργός νά ἐξιλεωθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του. Σέ τελική ἀνάλυση, ὅλοι μας κρινόμαστε ἀπό τό παράδειγμα πού θά ἀφήσουμε πίσω μας.