Ὅπως θά ἔχετε ἀντιληφθεῖ, ἀντιγράφουμε μέ κάθε ἐπιμέλεια τά ἀγγλοσαξωνικά πρότυπα.
Ἔτσι, ἀφοῦ ἐξοβελίσαμε τά ἑλληνικά κάλαντα καί τά ἑλληνικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ἀφοῦ ἐστείλαμε τήν Δόμνα Σαμίου καί τόν Σίμωνα Καρᾶ εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον χάριν τοῦ Φράνκ Σινάτρα καί τοῦ Μπίνγκ Κρόσμπυ (καθ’ ὅλα ἀγαπητοί ἀλλά σέ ἄλλα ἄσματα), τώρα υἱοθετοῦμε καί τά βαφτίσια τῶν καιρικῶν φαινομένων!
Ζηλέψαμε ἀπό τόν τυφῶνα «Χάρρυ» καί τίς ἄλλες θεομηνίες μέ ὀνοματεπώνυμο καί ἀρχίσαμε κι ἐμεῖς νά δίνουμε ὀνόματα στόν …κακό μας τόν καιρό! Εἴχαμε, λοιπόν, τόν «Ὀρέστη», πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, μᾶς ἐπισκέφθηκε ἡ «Σοφία» καί τώρα ἔχουμε τόν ἀπερχόμενο «Τηλέμαχο»!
Δέν ἔχω ἀντιληφθεῖ πῶς καί γιατί οἱ μετεωρολόγοι προβαίνουν στίς βαπτίσεις αὐτές. Μπορῶ, ὅμως, νά τό φανταστῶ…
Κάθονται, λοιπόν, ἐκεῖ στήν ΕΜΥ, γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί μελετοῦν τήν ἐπερχόμενη κακοκαιρία. Ξέρετε, ἡ πολλή μελέτη γεννᾶ καμμιά φορά ἰδέες, ἔτσι γιά «ξεκάρφωμα» ἀπό τά καθημερινά.
Ἐκεῖ πού κάθονται, λοιπόν, πέφτει ἡ ἰδέα. «Βρέ, δέν κάνουμε κι ἐμεῖς τό κόλπο τῶν Ἀμερικανῶν; Γιατί δέν δίνουμε ὀνόματα στίς ἐπελάσεις τῶν φαινομένων; Νά δεῖτε πού καί τροφή στά ΜΜΕ θά δώσουμε καί ὁ κόσμος θά γουστάρει»…
Καί ἀφοῦ λαμβάνεται ἡ ἀπόφαση ἀρχίζει ἡ ζύμωση διά τοῦ διαλόγου. «Νά ποῦμε τήν ἐπερχόμενη κακοκαιρία “Ἀνδρομάχη”» λέει ὁ ἕνας.
«Καί γιατί νά τήν ποῦμε Ἀνδρομάχη;» ρωτοῦν οἱ ὑπόλοιποι. «Ἐπειδή Ἀνδρομάχη λένε τήν πεθερά μου καί μοῦ ἔχει ψήσει τό ψάρι στά χείλη» λέει ὁ πεθερόπληκτος.
Ἔλα, ὅμως, πού ὑπάρχει καί ἄλλη ἄποψη. «Νά τήν ὀνομάσουμε Ἀγγελική!» λέει ἡ κυρία τῆς ὁμηγύρεως. «Μά, θά δώσουμε τρυφερό ὄνομα σέ μιά θεομηνία;» ἀποροῦν οἱ ὑπόλοιποι. «Βεβαίως! Ἔτσι ἐπιτυγχάνουμε δύο στόχους. Κατ’ ἀρχήν τό ὀξύμωρον, πού θά προκαλέσει συζητήσεις καί, δεύτερον, Ἀγγελική λένε τήν δική μου πεθερά, ἡ ὁποία ὄχι “ἀγγελική” δέν εἶναι, ἀλλά ἀκριβῶς τό ἀντίθετο! Ἔχει βαλθεῖ νά μέ χωρίσει ἀπό τόν ἄνδρα μου!»…
Κάπως ἔτσι, ἀγαπητοί, ὑποθέτω ὅτι δίνονται τά ὀνόματα στίς θεομηνίες. Τήν πεθερά του ὁ ἕνας, τόν κουνιάδο του ὁ ἄλλος, τήν σύζυγό του ὁ τρίτος, πού τήν ἔχει ἄχτι ἐπειδή «δέν κάθεται στά αὐγά της», καί πάει λέγοντας…
Καί μή νομίζετε ὅτι ὅλα ἐτοῦτα δέν ἔχουν παρενέργειες. Νά σᾶς πῶ, γιά παράδειγμα, ὅτι τήν μητέρα μου, μίαν αὐστηρή καί σκληρή Μανιάτισσα, ἐκπαιδευτικό, τήν ἔλεγαν Σοφία.
Ὅταν, λοιπόν, ἀκούσαμε στήν τηλεόραση ὅτι στήν προηγούμενη κακοκαιρία δόθηκε τό ὄνομα «Σοφία», ἡ γυναίκα μου γύρισε καί μέ κοίταξε μέ νόημα! Κατάλαβα τί ἐννοοῦσε, μιά καί ἡ μακαρίτισσα δέν ἦταν καί τόσο τρυφερή μέ τίς νύφες της, καί ἀπάντησα μέ ἕνα χαμόγελο κατανοήσεως…
Προχθές, πάλι, εἶδα στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἕνα «πόστ» μιᾶς πολύ καλῆς φίλης, ἡ ὁποία ἔχει ἀπό χρόνια χωρίσει μέ τόν μεγάλο ἔρωτα τῆς ζωῆς της καί πατέρα τῶν (μεγάλων πλέον) παιδιῶν της, τόν Τηλέμαχο. «Ἔ, τί περιμένεις; Τηλέμαχο δέν τόν λένε;» ἔγραψε, κάτω ἀπό μιά φωτογραφία τῆς ἀποκλεισμένης ἐθνικῆς ὁδοῦ.
Ἀκούω προτάσεις γιά τήν ὀνομασία τῆς ἑπόμενης Θεομηνίας…
