Νά σταματήσει ἡ συρρίκνωσις τῆς ἀμυντικῆς μας βιομηχανίας

ΟΤΑΝ ἡ Τουρκία καθιερώνει ὡς μάθημα στά σχολεῖα της τήν σημασία τῆς ἀμυντικῆς βιομηχανίας ὡς παράγοντος ἰσχύος καί ἐπιρροῆς, στήν Ἑλλάδα δυστυχῶς μποροῦμε μόνον νά ἀτενίζουμε τά συντρίμμια ἑνός πάλαι ποτέ κραταιοῦ κλάδου τῆς οἰκονομίας μας, τόν ὁποῖο μία σειρά σφαλμάτων καί ἐγκληματικῶν ἐπιλογῶν κατεδίκασαν στήν καταστροφή.

Ἡ κατάστασις αὐτή ἔχει ἄμεση ἐπίπτωση στήν ἑτοιμότητα τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, ἀφοῦ ἡ ἐγχώρια βιομηχανία ἀδυνατεῖ νά τῆς παράσχει τήν τεχνική ὑποστήριξη πού θά τήν διατηρεῖ αὐτονόμως σέ ὑψηλό ἐπίπεδο μαχητικότητος. Μόνον τό 9% τῶν ἀναγκῶν τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων μπορεῖ νά καλυφθεῖ ἀπό τήν ἑλληνική πολεμική (ἐσχάτως ὀνομάζεται ἀμυντική διά λόγους πολιτικῆς ὀρθότητος) βιομηχανία, ἐνῷ τό ἀντίστοιχο ποσοστό γιά τήν Τουρκία ἐμφανίζεται ἀπό διάφορες πηγές νά ἀνέρχεται στό 70% ἤ καί στό 92%.

• Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Κάποιοι ἡμέτεροι ἀναλυτές ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Τοῦρκοι τά «φουσκώνουν», καί τό πραγματικό ποσοστό δέν ξεπερνᾶ τό 50%. Ἀλήθεια, πρέπει νά ἐπιχαίρουμε γιά αὐτό; Εἶναι λίγο; Εἶναι ὑπερπενταπλάσιο τοῦ ἀντιστοίχου ἑλληνικοῦ μεγέθους. Καί μάλιστα ἡ τουρκική βιομηχανία εἶναι σέ τροχιά συνεχοῦς ἀναπτύξεως μέ τεράστιο ἐξαγωγικό μερίδιο, ἐνῷ στήν Ἑλλάδα ἀφήνουμε τόν ἀντίστοιχο κλάδο νά συρρικνοῦται. Τά ἐλάχιστα παραδείγματα ἰδιωτικῶν βιομηχανιῶν πού καί ἐπενδύσεις κάνουν καί σέ προγράμματα διεθνῶν συμπαραγωγῶν μετέχουν καί ἐξαγωγές κάνουν, δέν ἀλλάζουν δυστυχῶς τήν γενική εἰκόνα.

Αὐτή ὅμως εἶναι μία μόνον πτυχή τοῦ ζητήματος. Ἡ ἄλλη εἶναι ὅτι, καθώς οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μας διαθέτουν πεπαλαιωμένο σέ μεγάλο ἐξοπλισμό, ἡ ἀνάγκη βιομηχανικῆς ὑποστηρίξεως εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη. Καί γιά νά γίνει κατανοητό τί ἐννοοῦμε λέγοντας «πεπαλαιωμένο ἐξοπλισμό» θά παραθέσουμε ἀπόσπασμα ἀπό τίς προχθεσινές δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νίκου Δένδια, κατά τήν καθέλκυση τῆς δεύτερης φρεγάτας τύπου FDI, στήν Γαλλία. Πρίν ὅμως πᾶμε στόν λόγο τοῦ ὑπουργοῦ νά θυμίσουμε ὅτι ἀπό τίς τέσσερεις φρεγάτες –τύπου ΜΕΚΟ 200ΗΝ– τίς ὁποῖες εἶχε ἀποκτήσει τό Πολεμικό Ναυτικό, κατά τήν περίοδο 1986-1996, οἱ τρεῖς ναυπηγήθηκαν στήν Ἑλλάδα. Οἱ δέ φρεγάτες ΜΕΚΟ καί ἰδίως ἡ διαμόρφωσις τήν ὁποία εἶχε σχεδιάσει τό ΠΝ ἦσαν γιά τήν ἐποχή ἐκείνη τόσο πρωτοποριακές ὅσο εἶναι σήμερα οἱ FDI. Ἁπλῶς ἐμεῖς ἀφήσαμε τά ναυπηγεῖα μας, ὅπως καί τήν ὑπόλοιπη βιομηχανία, νά ρημάξουνε καί χάσαμε τήν δυνατότητα νά παρακολουθοῦμε τεχνολογικές ἐξελίξεις πού ἔτρεχαν.

Γιά νά ἐπανέλθουμε ὅμως στό σήμερα, ὁ κ. Δένδιας ἀναφέρθηκε στίς ἀνάγκες τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ καί στόν σχεδιασμό ἀναβαθμίσεώς του: «Μέ τό πρόγραμμα ναυπήγησης τῶν 4 φρεγατῶν BELHARRA. Μέ τά προγράμματα ἐκσυγχρονισμοῦ τῶν φρεγατῶν ΜΕΚΟ, τῶν πυραυλακάτων ΡΟΥΣΣΕΝ, ἀλλά καί τῶν ὑποβρυχίων μας, τά ὁποῖα θά ξεκινήσουν ἄμεσα νά ὑλοποιοῦνται στήν Ἑλλάδα. Μέ τήν κτήση τῶν τεσσάρων περιπολικῶν ISLAND, τά ὁποῖα σύντομα θά ἐνταχθοῦν στόν στόλο μας. Μέ τή μελλοντική συμμετοχή τῆς χώρας στό σχεδιασμό καί στή συνέχεια τή ναυπήγηση τῆς νέας φρεγάτας CONSTELATION. Μέ τή συμμετοχή μας στό πρόγραμμα τῆς Εὐρωκορβέτας. Μέ τή δημιουργία ἑνός πυραυλικοῦ ἀπόρθητου τείχους ἐπιφανείας στό Αἰγαῖο. Μέ τήν προώθηση μιᾶς σειρᾶς μικρότερων σέ μέγεθος ἀλλά μεγάλων σέ ἐπιχειρησιακή ἀξία προγραμμάτων. Ἀλλά καί τή ναυπήγηση νέων ὑποβρυχίων στό τέλος τῆς δεκαετίας καί πάντοτε μέσα στά δημοσιονομικά ὅρια τῆς χώρας, κάνουμε ἀπολύτως τά ἀπαραίτητα βήματα ἐκσυγχρονισμοῦ κι ἐπιχειρησιακῆς ἀναβάθμισης τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ καί τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων». Μακρύς ὁ κατάλογος τῶν ἀναγκῶν, ὁ ὁποῖος ἔχει διαμορφωθεῖ μετά δεκαετίες ἐξοπλιστικῆς ἀδρανείας. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἐφαρμογή τῶν προγραμμάτων αὐτῶν ἀπαιτεῖ τεράστια κονδύλια. Καί ἐπειδή τίθεται ζήτημα «δημοσιονομικῶν ὁρίων» θά πρέπει μέ θλίψη νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό ὑπουργεῖο πού διαχειρίζεται τά κρατικά κονδύλια ἀντιμετωπίζει μᾶλλον μέ περιφρόνηση τόσο τίς ἀμυντικές δαπάνες ὅσο καί τήν ἀνάπτυξη τῆς ἀμυντικῆς μας βιομηχανίας.

Ἀπόδειξις ἡ διάλυσις τῶν Ἑλληνικῶν Ἀμυντικῶν Συστημάτων (πρώην ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) μόλις τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν ἀπεφάσισε νά ἀσκήσει ἐποπτεία ἐπ’ αὐτῶν. Ἀλλά ἄν εἶναι μακρύς ὁ κατάλογος τῶν ἀναγκῶν τοῦ Ναυτικοῦ, τί νά ποῦμε γιά τόν Στρατό; Ἐσχάτως ἀπεφασίσθη νά υἱοθετηθοῦν «ἔξυπνες» καί οἰκονομικά πρόσφορες ἀγορές ὅπως τά νέου τύπου πυρομαχικά αἰωρήσεως. Πολύ σωστά, ὅμως, ὁ Στρατός σέ λίγο θά μείνει χωρίς ὀχήματα γενικῆς χρήσεως, χωρίς φορτηγά δηλαδή. Πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι τά νεώτερα ἅρματα μάχης πού διαθέτουμε ὑπερέβησαν τό 20ό ἔτος τῆς ἡλικίας τους, ἐνῷ ἔχουμε μείνει ἔξω ἀπό τά προγράμματα ὀχημάτων μάχης πεζικοῦ (ΤΟΜΑ) καί προσπαθοῦμε νά καλύψουμε τό κενό μέ πεπαλαιωμένα καί εὐάλωτα ὀχήματα μεταφορᾶς προσωπικοῦ (ΤΟΜΠ).

Ὅσο γιά τήν Πολεμική Ἀεροπορία, ἄριστα εἶναι τά προγράμματα νέων μαχητικῶν Rafale καί F-35. Ἐξαιρετική ἡ ἀπόφασις ἀναβαθμίσεως τῶν F-16. Ὅμως ἐδῶ ὑπεισέρχεται καί πάλι τό πρόβλημα τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς βιομηχανίας μας. Μένει πίσω τό πρόγραμμα τῶν F-16 μέ ὑπαιτιότητα τῆς Ἑλληνικῆς Ἀεροπορικῆς Βιομηχανίας, ἡ ὁποία ΕΑΒ εἶναι πρωταρχικῶς ὑπεύθυνη γιά τήν χαμηλή διαθεσιμότητα τῶν μεταφορικῶν ἀεροπλάνων C-130. Καί καλύτερα νά μήν ἀναφερθοῦμε στά νεώτερα C-27, διότι ἐκεῖ ἔχουμε μιάν ἀλληλουχία ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν πού ἔχουν καθηλώσει ἀρκετά ἀπό αὐτά. Εὔλογο εἶναι, στίς δημόσιες δηλώσεις τους, οἱ πολιτικοί νά ἐξωραΐζουν τά πράγματα. Ἰδιαιτέρως ὅταν γίνεται κάτι καλό, ὅπως ἡ καθέλκυσις ἑνός νέου πλοίου πρέπει νά δημιουργεῖται αἴσθημα ἐθνικῆς ἀνατάσεως. Γιά νά διατηρηθεῖ ὅμως τό ἠθικό λαοῦ καί στρατοῦ στό ἀπαιτούμενο ὑψηλό ἐπίπεδο, θά πρέπει νά δίδονται εὐκαιρίες γιά τέτοιες δηλώσεις. Νά ὑπάρχει δηλαδή συνεχής πρόοδος καί ἀναβάθμισις τῶν δυνατοτήτων τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων. Καί τοῦτο προϋποθέτει, πρίν ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο, νά σταματήσει ἡ συρρίκνωσις τῆς ἀμυντικῆς μας βιομηχανίας.