Ὁ ἐθνικισμός, προστάτης τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ

Ἡ Γαλλία ὡς μαμμή τῆς ἱστορίας – Τό διακύβευμα τῶν ἐκλογῶν ξεπερνᾶ τά ὅρια τοῦ ἐθνικοῦ κράτους – Ὁ πατριωτισμός, τό νέο πολιτικό σύνορο

Η ΓΑΛΛΙΑ ἦταν πάντοτε στήν πολιτική πρωτοπορία τῶν παγκόσμιων ἰδεολογικῶν ρευμάτων. Ἄλλοτε θετικά καί ἄλλοτε ἀρνητικά. Ἦταν στήν πρωτοπορία τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τίς ἰδέες σφράγισε τήν ἤπειρό μας. Ἦταν στήν πρωτοπορία μέ τόν Μάη τοῦ ’68. Ἦταν στήν πρωτοπορία μέ τό δημοψήφισμα γιά τό εὐρωπαϊκό Σύνταγμα, ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὁποίου εἶχε καί θετικές συνέπειες, τήν ὑπεράσπιση τοῦ ἐθνικοῦ κράτους –ἀλλά εἶχε καί ἀρνητικές. Ἡ Εὐρώπη ἀντιμετώπισε τήν οἰκονομική κρίση τοῦ 2008-2015 χωρίς νέους θεσμούς. Ἡ Γαλλία εἶναι στήν πρωτοπορία ἑνός παγκόσμιου ἰδεολογικοῦ ρεύματος καί τώρα.

Τά ἀποτελέσματα τῶν προχθεσινῶν βουλευτικῶν ἐκλογῶν, ὅπου ἡ ταυτοτική δεξιά τῆς Μαρίν Λέ Πέν, ἐπικράτησε πλήρως τοῦ μετώπου τῶν σοσιαλιστῶν, τῶν κομμουνιστῶν καί τῶν οἰκολόγων, ἀνοίγουν μία νέα πολιτική σελίδα γιά τήν ἤπειρο. Πολύ σημαντικώτερη ἀπό ὅ,τι φαίνεται ἐξ ἀρχῆς. Τά συνήθη κλισέ πού ἔχουν κυριαρχήσει μιλοῦν γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀκροδεξιᾶς, τοῦ φασισμοῦ, τοῦ ἐθνικισμοῦ, τοῦ σωβινισμοῦ, τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καί ἄλλων τινῶν. Ἀλλά ἐδῶ, ἄν μελετήσουμε σωστότερα, θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τά διακυβεύματα πού ἀναδεικνύονται μέ ἐμφατικό τρόπο στίς γαλλικές ἐκλογές δείχνουν ὅτι αὐτή ἡ μάχη ὑπερβαίνει κατά πολύ τίς παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές στίς ὁποῖες ἔχουμε μάθει νά πολεμᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Τῆς ἀριστερᾶς, τῆς δεξιᾶς καί τοῦ κέντρου. Ὑπερβαίνει ἀκόμη αὐτή ἡ μάχη καί τά ὅρια τοῦ ἐθνικοῦ κράτους. Γιατί στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μία ἐπιλογή ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀντικείμενο ὑπεράσπισης τήν διατήρηση τῆς εὐρωπαϊκῆς ταυτότητας, ἡ ὁποία ἀπειλεῖται σαφῶς ἀπό ἄλλες θρησκεῖες καί ἀπό ἄλλους πολιτισμούς. Πού ἔχουν μετακομίσει ὡς μουσαφιραῖοι στά χώματά μας λόγῳ τῆς κρίσης μετανάστευσης. Ἔχει ὡς ἀντικείμενο ὑπεράσπισης τόν εὐρωπαϊκό δυτικό πολιτισμό ὅπως τόν ζήσαμε. Αὐτός ὁ πολιτισμός ἀπειλεῖται πλέον. Ἀλλοιώνεται καθημερινά. Ἀλλάζουν τά ἤθη, ἀλλάζουν τά ἔθιμα, ἀλλάζει ἡ ὄψη τῶν πόλεων, ἀλλάζει ἡ ζωή.

Ἡ Εὐρώπη δέχεται τό διαφορετικό, ἀλλά δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ νά ἐπικρατήσει αὐτό τό διαφορετικό ὡς εὐρωπαϊκό. Γιατί ἡ Εὐρώπη δέν εἶναι Ἀνατολή. Δέν εἶναι βαθιά Ἀνατολή. Μοῦ λέει Βουλευτής τῆς Νέας Δημοκρατίας, ὁ ὁποῖος ἐπισκέφτηκε πρόσφατα τό Παρίσι, ὅτι περπάτησε μεγάλες ἀποστάσεις χωρίς νά ἀκούσει οὔτε μία γαλλική λέξη.

Παρατηρῶντας ἁπλῶς μουσουλμάνους καί μουσουλμάνες μέ μαντίλες ἤ Ἄραβες νά κάνουν ἐπίδειξη πλούτου καί ἀλαζονείας στούς δρόμους τῆς γαλλικῆς πρωτεύουσας. Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν νέων πληθυσμῶν ἔφθασε σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε μέσα στά ἀστικά λεωφορεῖα μετά βίας νά γίνεται ἀποδεκτή ἡ παρουσία λευκῶν, ἐάν –καμμιά φορά ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό βίντεο– δέν τούς πετοῦν μέ τίς κλωτσιές ἀπό τίς πόρτες οἱ μουσουλμάνοι. Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι γνώριμη καί σέ ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες καί πρωτεύουσες, στίς ὁποῖες οἱ πληθυσμοί συμπεριφέρονται ἀναζητῶντας ἐκδίκηση γιά τό ἀποικιοκρατικό παρελθόν τους στούς γενέθλιους τόπους τους.

Ὅπως καί νά ἔχει, πίσω ἀπό τό σύνθημα «ἀσφάλεια, ἐλευθερία, ἑνότητα» πού λανσάρει ὁ «Ἐθνικός Συναγερμός» τῆς Λέ Πέν, κρύβεται ὄχι ἁπλῶς ἡ ἐθνική ἀλλά ἡ εὐρωπαϊκή ἀγωνία γιά τήν διάσωση καί διατήρηση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀξιῶν. Αὐτές διακυβεύονται. Εἶναι βεβαίως πολιτικά ὀξύμωρο νά ὑπερασπίζεται τόν δυτικό πολιτισμό καί τήν εὐρωπαϊκή ταυτότητα, οἱ ρίζες τοῦ ὁποίου βρίσκονται στόν χριστιανισμό, στόν Διαφωτισμό, στόν ρωμαϊκό καί στόν ἀρχαῖο ἑλληνικό πολιτισμό, ἕνα κόμμα ἀκροδεξιό. Καθώς ὑποτίθεται ὅτι ὁ ἐθνικισμός δέν πάει μαζί μέ τόν Διαφωτισμό.

Ἐνώπιον ἑνός πολιτισμικοῦ ἐχθροῦ, ὁ ὁποῖος ἀντικαθιστᾶ τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων μέ τεμένη φανατισμοῦ καί ἰδιοποιεῖται τόν πλοῦτο τῶν Εὐρωπαίων φορολογουμένων μέ τήν μορφή ἐπιδόματος, γιά νά τόν στέλνει μέ τήν μορφή ἐμβασμάτων στήν πατρίδα του (χρησιμοποιῶντας τήν διπλή ὑπηκοότητα), πάει καί παραπάει ὅμως.

Ὁ ἰσλαμικός φονταμενταλισμός δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Εὐρωπαϊκό Διαφωτισμό. Καμμία σχέση μέ τήν ἐλευθερία, μέ τήν ἰσότητα καί μέ τήν ἀδελφοσύνη. Ἐλευθερία καί ἰσότητα δέν ὑπάρχει οὔτε μεταξύ τῶν μελῶν του, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἐνῷ ὡς ἀδελφοσύνη ἐννοεῖται ἡ ἀδελφοσύνη μεταξύ ἀνθρώπων τοῦ ἴδιου θρησκεύματος.Ἡ Ἑλλάδα ἐπειδή εἶναι ὅμως ἐνδιάμεσος σταθμός αὐτῶν τῶν ρευμάτων ἀλλά καί ἐπειδή ὡς σταυροδρόμι μέ τήν Ἀνατολή ἔχει ἀκόμα καλύτερους κώδικες συνεννόησης μαζί τους, ἀκόμα δέν ἔχει ἀντιληφθεῖ τό συνολικό μέγεθος αὐτῶν τῶν κινδύνων, παρά μόνο ὑβριδικά στοιχεῖα τους. Ἡ ἄνοδος τῶν λεγομένων ἀκροδεξιῶν ρευμάτων καί ἡ μετατροπή τους σέ ἡμισυστημικά κόμματα οὐσιαστικά ἀποτελεῖ τήν ἄμυνα τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν ἐναντίον τῆς ἀπειλούμενης καταστροφῆς τῆς παράδοσης. Ἐάν τά κανονικά δεξιά κόμματα δέν εἶχαν ἁλωθεῖ ἀπό τίς δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποίησης, οἱ λαοί δέν θά χρειάζονταν τά νέα ταυτοτικά κόμματα. Ἀπό τήν στιγμή πού συμβαίνει αὐτό ὅμως, καί τά παλαιά δεξιά κόμματα ὑπηρετοῦν τό κεφάλαιο μέ φθηνά χέρια μεταναστῶν (ἀδιαφορῶντας γιά τήν εὐρωπαϊκή ταυτότητα), οἱ ἐπιλογές εἶναι, χωρίς πολλές ντροπές, μονόδρομος.

Ἡ Γαλλία δείχνει τόν δρόμο. Ἡ ἀγάπη γιά τήν πατρίδα καί γιά τήν εὐρωπαϊκή ταυτότητα εἶναι τό νέο πολιτικό σύνορο.