ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ (29.11.2018) ὁμιλία του, σέ ἐκδήλωση μέ θέμα «Ἀριστερά, Κυβέρνηση καί Ρεαλιστικές Οὐτοπίες» (εὔγλωττος ὁ τίτλος…), ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης…
… ἀναφερόμενος στίς ἐπιλογές της, τό «ἀλησμόνητο» καλοκαίρι τοῦ 2015, εἶπε τά ἑξῆς, πού δέν πρέπει νά περάσουν ἀπαρατήρητα: «ὁ λόγος πού ἀπορρίψαμε τό ἐνδεχόμενο συνολικῆς ρήξης ἤ μᾶλλον τήν παράταση τῆς συνθήκης ρήξης στήν ὁποία βρισκόμαστε δέν ἦταν στενά οἰκονομικός, ἀλλά ἦταν ὁ κίνδυνος νά δημιουργηθεῖ μιά κατάσταση τόσο χαοτική, πού νά μήν μπορεῖ νά ἐλεγχθεῖ μέ δημοκρατικά μέσα. Αὐτό θά ὁδηγοῦσε σέ μιά πρόωρη ἀπονομιμοποίηση τῆς κυβέρνησης καί τοῦ ἀριστεροῦ ἐγχειρήματος γιά ἴσως πολλά χρόνια. Ἄν μιά συνολική ρήξη δέν εἶναι ἐφικτή, πάντα ὑπάρχει ἡ δυνατότητα γιά ἐλεγχόμενες ρήξεις. Δηλαδή ρήξεις πού εἶναι προβλέψιμες οἱ συνέπειές της. Ἄρα, μπορῶ νά προβλέψω τί θά γίνει καί νά μήν παγιδευτῶ σέ ἀδιέξοδα. Καί τέτοιες ρήξεις κάναμε πολλές».
Ὅταν ὁμιλεῖ ὁ Δραγασάκης, πού εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν λέει πολλά (δέν εἶναι δηλαδή οὔτε Πολάκης, οὔτε Τζανακόπουλος), ἀλλά ἀντιθέτως μετρᾶ τά λόγια του, ὀφείλουμε νά δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχή. Τί εἶπε, λοιπόν, ὁ ἄλλοτε διεκδικητής τῆς ἡγεσίας τοῦ ΚΚΕ, πού ἔχασε τό 1991 τό ἀξίωμα τοῦ γενικοῦ γραμματέα τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ἀπό τήν Ἀλέκα Παπαρήγα, μόλις γιά τέσσερεις ψήφους;
Κατ’ ἀρχήν ὅτι στό μυαλό τους εἶναι πάντοτε ἡ «συνολική ρήξη». Καί εἶναι γνωστό ὅτι, ὅταν ἡ σταλινογενής ἀριστερά ἀναφέρεται σέ «συνολική ρήξη», ἐννοεῖ τήν πλήρη ἀνατροπή τοῦ δημοκρατικοῦ καθεστῶτος καί τήν ἑδραίωση «λαϊκῆς δημοκρατίας», ἀνάλογης μέ αὐτές πού ἔζησαν οἱ χῶρες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ μέχρι τό 1989. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν προτιμήθηκε τελικά ἡ «συνολική ρήξη» δέν ἦταν ἡ εὐαισθητοποίηση τῶν δημοκρατικῶν ἀντανακλαστικῶν τους, πού ἄλλωστε δέν διαθέτουν.
Ὁ Δραγασάκης ὑπῆρξε ἀφοπλιστικά εἰλικρινής: Φοβήθηκαν μήπως, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ὁδηγοῦνταν «σέ μιά πρόωρη ἀπονομιμοποίηση τῆς κυβέρνησης καί τοῦ ἀριστεροῦ ἐγχειρήματος»! Μέ πιό ἁπλά λόγια: Ἡ συμμετοχή τῆς χώρας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση (στήν ὁποία, μέ τόση ἐπιπολαιότητα, ἀκόμη καί ἄνθρωποι συντηρητικῶν ἀρχῶν ἔχουν μάθει νά φορτώνουν ὅλα τά δεινά τοῦ τόπου) καί ἡ συνειδητοποίηση ὅτι ἡ ἀντίδραση τῶν ἑταίρων μας θά κόστιζε στούς ΣΥΡΙΖΑίους τό ζεστό χρῆμα πού εἶχαν ἀπόλυτη ἀνάγκη γιά νά κυβερνήσουν, τούς ἔκανε νά βάλουν στήν ἄκρη (προσωρινά) τήν συνολική ρήξη, «γιά νά μήν παγιδευτοῦν σέ ἀδιέξοδα», καί νά ἐπιλέξουν «ἐλεγχόμενες ρήξεις» τύπου Βαρουφάκη…
Ὅταν ἡ πρωθυπουργική σύντροφος κλαίει κάθε 5η Ἰουλίου (ἐπειδή ὁ Τσίπρας δέν ἔκανε πράξη τό ὄνειρο τῆς ἐξόδου ἀπό τήν Εὐρώπη) καί αἰσθάνεται ὅτι ἀκόμη δέν ἔχει καταλάβει τήν ἐξουσία ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ὅταν ὁ ὑπουργός Δικαιοσύνης θεωρεῖ ὅτι ἡ δικαστική ἐξουσία πρέπει νά συμβαδίζει μέ τήν πολιτική ἐξουσία (δηλαδή νά «δικάζει» μέ βάση τίς κυβερνητικές ἐπιλογές), ὅταν οἱ Βελουχιώτης καί Μπελογιάννης τιμῶνται σχεδόν ἀπό τό σύνολο τῶν ὑπουργῶν καί τῶν βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὡς «ἥρωες» καί «πρότυπα» τῶν ἀγώνων τοῦ «λαοῦ», ὅταν τό ὅραμα Μαδοῦρο ξεσηκώνει τίς αἰσθήσεις τους καί ὅταν ὁ Τσίπρας γίνεται συντετριμμένος νεκροπομπός τοῦ Κάστρο, τότε εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ ἔννοια τῆς δημοκρατίας, ὅπως τήν ἐννοοῦν, εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό αὐτήν τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, ὅπως τήν ὁρίζει καί τήν ἐφαρμόζει ὁ δυτικός κόσμος.
Ἐπειδή οἱ ἐκλογές πλησιάζουν, καλό θά εἶναι νά ἔχουμε πάντα ὑπ’ ὄψιν μας τήν «εἰλικρίνεια» τοῦ Δραγασάκη. Καί κυρίως νά λάβουμε τά μέτρα μας…
*Δικηγόρος
