«Ὕφος», ἔπαρσις καί… πρωτόκολλα

Ο τρόπος μέ τόν ὁποῖο κατέληξε ὁ Δημήτριος Καλλιάνος ἀγγίζει ὅλους τούς Ἕλληνες, ἡ τοὐλάχιστον ἐκείνους πού εἶχαν σέ κάποια φάση τῆς ζωῆς τους τήν ἄτυχη ἐμπειρία νά εὑρεθοῦν, εἴτε οἱ ἴδιοι εἴτε κάποιος στενός συγγενής τους, σέ δημόσιο νοσοκομεῖο.

Διότι σέ πολλά ἀπό αὐτά διαπιστώνει κανείς ὅτι ἔχει νά κάνει πρωτίστως μέ «δημόσιο» (μέ ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νά σημαίνει ἡ λέξις) καί δευτερευόντως μέ νοσοκομεῖο. Τό γεγονός ὅτι ὁ βουλευτής κ. Γιάννης Καλλιάνος εἶναι δημόσιο πρόσωπο καί ἐκφράζει τήν πρόθεση νά φθάσει ἀκόμη καί στήν Δικαιοσύνη ἀναζητῶντας καταλογισμό εὐθυνῶν γιά ὅσα συνέβησαν στόν ἐκλιπόντα πατέρα του στό «Ἀττικό» Νοσοκομεῖο ἴσως καί νά ὁδηγήσει σέ μιά γενικότερη ἀφύπνιση, ὡς πρός τό πῶς ἀντιλαμβάνονται τό καθῆκον τους κάποιοι στούς ὁποίους ἐμπιστευόμεθα τήν ὑγεία μας.

• Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Σημειώνουμε ὡς θετικό τό γεγονός ὅτι ὁ κ. Καλλιάνος δηλώνει πώς θά στραφεῖ προσωπικῶς ἐναντίον ἐκείνων πού ἐπέδειξαν ὀλιγωρία (γιά νά μήν χρησιμοποιήσουμε βαρύτερο ὅρο) ὡς πρός τήν νοσηλεία τοῦ πατέρα του. Αὐτό εἶναι τό σωστό. Δέν μποροῦμε καί δέν πρέπει νά εἴμαστε ἰσοπεδωτικοί. Δέν φταίει ἕνα ὁλόκληρο σύστημα Ὑγείας στό ὁποῖο ὑπηρετοῦν εὐσυνείδητοι ἰατροί καί νοσηλευτές γιά τίς παθογένειες, πού ὑπάρχουν καί εἶναι πολλές. Οἱ εὐθῦνες εἶναι προσωπικές. Καί μάλιστα διαχέονται καί χάνονται, ἀκριβῶς ὅταν δέν προσωποποιοῦνται, ἀλλά ἀναζητοῦνται γενικῶς καί ἀορίστως στό «σύστημα». Αὐτός εἶναι ἄλλωστε καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν καταλήγουν πουθενά οἱ διάφορες ΕΔΕ πού διενεργοῦνται γιά τήν διερεύνηση πράξεων ἤ παραλείψεων, ὄχι μόνον στά νοσοκομεῖα, ἀλλά ὁπουδήποτε στό Δημόσιο. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἐπικαλοῦνται ὅλοι τίς διαδικασίες καί τά «πρωτόκολλα»(ἐσχάτως «ἀνεκαλύφθη» καί αὐτή ἡ λέξις καί τήν κολλᾶμε παντοῦ) καί «κλείνουν» τίς διαδικασίες θεωρῶντας πώς ὅλα εἶναι καλῶς καμωμένα. Τό πολύ – πολύ νά διατυπωθεῖ καί κάποια σύστασις, γενικῶς καί ἀορίστως καί πάλι.

Ἀπό ὅσα ὅμως ἐδήλωσε ὁ κ. Γιάννης Καλλιάνος θά κρατήσουμε τήν βασική αἰτία τῆς ὀργῆς του. Μίλησε γιά «ὕφος» καί γιά «ἔπαρση» τοῦ προσωπικοῦ τοῦ «Ἀττικοῦ» Νοσοκομεῖο. Σέ αὐτό τό σημεῖο θά σταθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀποφεύγοντας νά ἀναφερθοῦμε στά καθαρῶς ἰατρικά ζητήματα ἐπί τῶν ὁποίων γνῶσιν δέν ἔχουμε καί συνεπῶς κρίσιν δέν μποροῦμε νά διατυπώσουμε. Δέν ὑπάρχει Ἕλλην πού νά μήν ἔχει βιώσει αὐτό τό «ὕφος» καί αὐτήν τήν ἔπαρση πού χαρακτηρίζει τούς δημοσίους ὑπαλλήλους (πλήν ἐξαιρέσεων, οἱ ὁποῖες δυστυχῶς εἶναι ὀλίγες). Ἀντιμετωπίζουν ὑποτιμητικά καί ἀπό καθέδρας τόν πολίτη ὁ ὁποῖος προσφεύγει στίς ὑπηρεσίες τους. Θέλαμε νά πιστεύομε ὅτι στά δημόσια νοσοκομεῖα ἡ κατάστασις εἶναι διαφορετική. Ὅτι τά φαινόμενα «δημοσιοϋπαλληλικῆς» ἀντιμετωπίσεως τῶν ἀσθενῶν εἶναι μεμονωμένα. Ὄχι ὅτι αὐτό θά ἦταν ἐπιτρεπτό, ἀλλά θεωροῦμε ὅτι ὁ ὅρκος τῶν ἰατρῶν, ὁ Ὅρκος τοῦ Ἱπποκράτους, εἶναι ἱερότερος τοῦ ὅρκου τῶν λοιπῶν ὑπαλλήλων τοῦ Δημοσίου. Τό «ὕφος» καί ἡ ἔπαρσις εἶναι ἀσύμβατα πρός τό βαθύτερο νόημα καί τήν στάση ζωῆς πού ἐπιβάλλει ὁ ὅρκος αὐτός. Καί τά «πρωτόκολλα» δέν μπορεῖ νά εἶναι δικαιολογίες καί ἀναχώματα γιά τήν ἀποφυγή τοῦ καταλογισμοῦ εὐθυνῶν. Διότι φοβούμεθα ὅτι ἐκεῖ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ.

Μέ τήν εἰσαγωγή τῆς ψηφιακῆς διακυβερνήσεως καί τῶν «πλατφορμῶν» διευκολύνθηκε ἡ ζωή μας σέ κάποιους τομεῖς, ἡ λειτουργία τοῦ Κράτους ὅμως κατέστη ἀπρόσωπη, ἄκαμπτη, ἀνάλγητη. Βλέπουμε καί στίς ἐκ τῶν ὑστέρων δηλώσεις τῶν δικηγόρων τῶν ἐμπλεκομένων, ἀλλά καί στήν σχετική ἀνάρτηση τοῦ ὑπουργοῦ Ὑγείας, τήν ἴδια ψυχρή, «ξύλινη» γλῶσσα πού μᾶς ἐξόργισε ὅταν τήν διαβάζαμε στίς ἀνακοινώσεις τοῦ «Ἀττικοῦ» Νοσοκομείου καί στήν φρασεολογία τῶν ἰατρῶν πού διαβεβαίωναν ὅτι «εἶναι ἐξαιρετικά ὁ κύριος». Πού ἄν εἶχε τήν παραμικρή εὐθιξία αὐτός πού τήν ἐξεστόμισε, θά ἔπρεπε ἤδη νά ἔχει παραιτηθεῖ καί νά μήν ἐπικαλεῖται δικαιολογίες. Τό τραγικό λοιπόν τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι, ἀκόμη καί μετά τά ὅσο συνέβησαν καί μετά τόν θάνατο τοῦ Δημητρίου Καλλιάνου, κάποιοι ἰατροί καί ἄλλοι δέν δείχνουν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι ἐστέρησαν ἀπό τά παιδιά καί τούς οἰκείους του τό δικαίωμα νά αποχαιρετήσουν τόν πατέρα τους μέ τήν ἠρεμία τῆς γνώσεως ὅτι ἔκαναν ὅλα ὅσα ἦσαν ἀνθρωπίνως δυνατά γι’ αὐτό κατά τίς τελευταῖες στιγμές του. Διαβλέπουμε στήν ΕΔΕ τήν ὁποία ἀνεκοίνωσαν τήν πρόθεση νά κλείσουν ὅπως-ὅπως τήν ὑπόθεση καί νά ἐπιστρέψουν στήν πεπατημένη. Γι’ αὐτό καί ἐπικροτοῦμε τήν ἀπόφαση τοῦ κ. Καλλιάνου νά φέρει τήν ὑπόθεση μέχρι τό τέλος ζητῶντας νά καταλογισθοῦν εὐθῦνες ἀπό τήν Δικαιοσύνη. Διότι, δυστυχῶς, τό σύστημα παραμένει ἀμετανόητο.