O ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ κηδεύτηκε χθές στά ἅγια χώματα τῆς Βορείου Ἠπείρου: ἐκεῖ πού ἄφησαν τήν τελευταία τους πνοή δεκάδες Ἕλληνες τό 1940 γιά νά ἀπολαμβάνουμε τήν πατρίδα μας στά σημερινά ἐδαφικά της ὅρια.
Μά ἡ ἀπώλειά του ἤδη λειτουργεῖ. Ὁ νεαρός ἔκανε ἤδη τό χρέος του πρός τό Ἔθνος. Ὡς πρός ἐμένα τουλάχιστον, σίγουρα, ναί. Ἀλλά ἄν κρίνω καί ἀπό τίς χιλιάδες Ἕλληνες πού παράτησαν τήν βολή τους γιά νά πᾶνε σέ «ξένο» τόπο καί νά ἀποχαιρετίσουν ἕνα παιδί ἄγνωστο σέ αὐτούς, καί γιά ἐκείνους τό ἔκανε.
Μέχρι τόν θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἦταν ἕνας τόπος πού εἶχα κάπως ἀφηρημένα στό μυαλό μου. Θυμόμουν τόν πρῶτο Βορειοηπειρώτη πού πέρασε τά ἠλεκτροφόρα σύρματα τοῦ Ἐμβέρ Χότζα καί ἦρθε στήν Ἑλλάδα τό 1984, τόν Ἠλία Λέκκα. Σάν ἥρωα τόν εἴχαμε: Ὁ Ἕλλην πού τό «ἔσκασε» ἀπό τόν ὑπαρκτό σοσιαλισμό. Τόν καλούσαμε στά φεστιβάλ νεολαίας τῆς ΔΑΠ ὡς φοιτητές –ἔχω καί φωτογραφίες μαζί του. Θυμόμουν ἐπίσης τήν Βόρειο Ἤπειρο μέσα ἀπό ἕνα βιβλίο τοῦ Θαλῆ Μυλωνᾶ πού μοῦ δώρισε τό 1986 ἕνα μέλος τοῦ ΣΦΕΒΑ, τοῦ Συλλόγου Φοιτητῶν Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνα, ὁ Τάσος Ἀβραντίνης. Θά εἶναι ὑποψήφιος βουλευτής μέ τή ΝΔ στίς ἑπόμενες ἐκλογές, ἀλλά πλέον εἶναι νεοφιλελεύθερος. Καμμία σχέση μέ τό πατριωτικό ρεῦμα.
Θυμόμουν τέλος τήν Βόρειο Ἤπειρο μέ μιά γεύση κάπως πικρή: Ὁ Βορειοηπειρώτης πολιτευτής Μπάμπης Καραθᾶνος μέ εἶχε καλέσει νά συντονίσω στήν Παλαιά Βουλή ἕνα πάνελ βορειοηπειρωτικῶν ὀργανώσεων τό ὁποῖο ἐξελίχθηκε σχεδόν σέ ἀνοικτή σύρραξη μεταξύ ἐκπροσώπων τῶν μειονοτικῶν κομμάτων. Ὁ Ἑλληνισμός ἴδιος παντοῦ. Ὡστόσο ὁ Κωνσταντῖνος ἔκανε στό μυαλό μου τό πρόσωπο τῆς Βορείου Ἠπείρου συγκεκριμένο. Τῆς ἔδωσε τήν μορφή του. Κοιτῶ τήν φωτογραφία του ξανά καί ξανά καί ξανά. Ψάχνω τά πλάνα ἀπό τά χωριά στά ἀπάτητα αὐτά χώματα πού ὁ Νῖκος Φίλης ἀποκάλεσε χωρίς ντροπή «Νότιο Ἀλβανία» γιά νά τόν διορθώσει εὐτυχῶς ὁ Δημήτρης Τζανακόπουλος: ὁ πρῶτος συριζαῖος πού ξεστόμισε τόν ὅρο «Βόρειος Ἤπειρος» ἐπισημαίνοντας σωστά ὅτι εἶναι γεωγραφικός προσδιορισμός.
Κοιτάζω τήν φωτογραφία τοῦ Κωνσταντίνου, παρατηρῶ τήν ἤρεμη ὄψη του στίς εἰκόνες ἀπό τήν περιφορά τῆς σοροῦ στό χωριό του, μέ ἀνοικτό φέρετρο (πανάρχαιο ἑλληνικό ἔθιμο), καί ἀνακαλύπτω μιά Ἑλλάδα πού εἶναι πάντα ἐκεῖ, ἀλλά κανείς δέν τήν σκέφτεται, κανείς δέν ἀσχολεῖται μαζί της. Πέρα ἀπό κάτι γραφικούς σάν καί ἐμᾶς φυσικά. Ὁ Ἑλληνισμός τῆς Βορείου Ἠπείρου εἶναι δίπλα μας, μά τούς Βορειοηπειρῶτες δέν τούς νιώθουμε ἀδελφούς μας. Κακά τά ψέματα. Τούς λογαριάζουμε γιά δεύτερης διαλογῆς Ἕλληνες, ἐμεῖς οἱ τῆς …πρώτης! Τρομάρα μας. Στήν Ἀλβανία τούς λένε «Ἕλληνες» καί στήν Ἑλλάδα τούς φωνάζουμε «Ἀλβανούς». Καί ὅταν τούς δημεύουν τά σπίτια ἤ τούς καταργοῦν τήν γλῶσσα, μισό δάκρυ δέν βγάζουμε. Μονόστηλο καί ἄν!
Τήν Κυριακή πού δολοφονήθηκε ὁ Κατσίφας ἔνιωσα ἔντονη δυσφορία, δύσκολα θυμώνω γενικῶς: Μία γιατί τόν δολοφόνησαν (ἐνῶ θά μποροῦσαν νά τόν εἶχαν συλλάβει ἄν ἦταν τόσο μεγάλος δημόσιος κίνδυνος) καί μία γιατί τά ἑλληνικά κανάλια μέ φωτεινή ἐξαίρεση τόν «Ἀντέννα» ἔθαψαν ἐκείνη τήν ἡμέρα τήν εἴδηση καί τόν δολοφόνησαν μέ τήν ἀδιαφορία τους δεύτερη φορά. Ἔνιωσα ἐπίσης δυσφορία μέ τήν ἀπάθεια τῆς ἑλληνικῆς Κυβέρνησης στό ἄκουσμα τῆς εἴδησης πώς ἕνα Ἑλληνόπουλο δολοφονήθηκε σάν τό σκυλί ἀπό ἀλβανικό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα, ὅ,τι καί ἄν εἶχε κάνει. Ὅλες οἱ χῶρες τοῦ κόσμου χαλᾶνε τόν κόσμο ἄν ἔστω καί ἕνας πολίτης τους δολοφονηθεῖ ἤ κρατηθεῖ ἀδίκως ἀπό ξένη κυβέρνηση. Δεῖτε τί ἔκαναν οἱ Ἀμερικανοί γιά τόν πάστορα Μπράνσον. Ἀκόμη καί ἐμπορικές κυρώσεις ἐπέβαλε ὁ Τράμπ στόν Ἐρντογάν γιά χάρη του, γιά τό γόητρο τῆς χώρας του, γιά νά περάσει τό μήνυμα κανείς Ἀμερικανός πουθενά ἀπροστάτευτος.
Ἀλλά ἐμεῖς! Ὤ ἐμεῖς! Ἡ «Ἑλλάς» τοῦ κ. Τσίπρα, πού «δεσμεύεται» στήν μάνα τοῦ Ζάκ ἀλλά δέν σηκώνει τηλέφωνο γιά τήν μάνα τοῦ Κατσίφα. Ἐμεῖς σκύψαμε τό κεφάλι, ἐκδώσαμε μιά ἀνακοίνωση (τό ΥΠΕΞ) πού περίπου ἐνοχοποιοῦσε τόν Κατσίφα, τά ἀκούσαμε ἀπό πάνω ἀπό τόν κομπλεξικό Ράμα, πού ὕβρισε ὡς «τρελλό» τόν νεκρό, καί μετά παρακαλούσαμε γονυπετεῖς δέκα μέρες τά γαϊδούρια τῶν Τιράνων νά μᾶς παραδώσουν τήν σορό του. Καί θέλουμε κατά τά ἄλλα νά παίξουμε ἡγετικό ρόλο στά Βαλκάνια ἕως καί νά διοργανώσουμε Μουντιάλ, τρομάρα μας δίς!
Δύο πράγματα μένουν λοιπόν στήν συλλογική μνήμη ἀπό αὐτή τήν τραγωδία. Τό πρῶτο εἶναι τό ψυχολογικό χάσμα πού χωρίζει τήν ἀριστερή κυβέρνηση ἀπό τό ὅλον Ἔθνος. Ἀναίσθητη, ἀπαθής, ἀνιστόρητη. Ἔφθασε στό ἔσχατο κατάντημα νά ὑβρίσει τόν νεκρό μέ Fake news διαρροές ὅτι ἦταν διακινητής ναρκωτικῶν. Ντροπή!
Καί τό δεύτερο πού μένει ἀποτελεῖ μήνυμα γιά τόν Ράμα: τόν Ἑλληνισμό ὅταν τόν πυροβολεῖς δέν τόν φοβίζεις. Τόν ξυπνᾶς καί τόν θεριεύεις! Ἀνακαλύψαμε τούς «Βῆτα» διαλογῆς Ἕλληνες, τρέξαμε δίπλα τους, περπατᾶμε πλέον μαζί καί ὁδηγοῦμε τήν κούρσα. Θά μᾶς συναντήσει ἡ πολιτική μας τάξη, κάποια στιγμή, σέ κάποια διασταύρωση. Στό μέλλον.
