Ἡ κυρία Εὐφροσύνη Μπούτσικα εἶναι Ἠλεκτρονικός, Μηχανολόγος καί Μηχανικός Η/Υ τοῦ ΕΜΠ μέ μάστερ στά Τεχνο-οικονομικά συστήματα. Διαβάστε τήν περιπέτειά της.
«Παρασκευή 3.30 ξημερώματα, περιμένω, μέσα στό αὐτοκίνητό μου, στό λιμάνι τῆς Ἑρμούπολης, γιά νά ἐπιβιβαστῶ στό πλοῖο γιά Πειραιᾶ. Ξαφνικά σταθμεύει ἀκριβῶς δίπλα της, μέ καθοδήγηση λιμενικοῦ ὀργάνου, φορτηγό μέ φορτίο, τοῦ ὁποίου τό ὕψος εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν μεγαλύτερη πλευρά βάσεως τοῦ φορτηγοῦ. Ὑπολόγισα ὅτι τό βάρος τοῦ μεταφερόμενου φορτίου εἶναι ἀρκετῶν τόνων. Οἱ ἀμφιβολίες μου μεγεθύνθηκαν ὅταν εἶδα ὅτι τό πρός μεταφορά ὑπερμέγεθες σέ ὕψος φορτίο ἐξωτερικά καλυπτόταν μέ μουσαμᾶ πού ἦταν πιασμένος μέ ἕνα κοινό “χταπόδι”. Ἡ θάλασσα εἶχε ἀνέμους 6 μπωφόρ ἐκείνη τήν νύχτα καί ὁ κίνδυνος πτώσης κατά τήν μεταφορά του δέν ἦταν ἀμελητέα παράμετρος. Γνωρίζω ὅτι ὁ χῶρος στάθμευσης τέτοιων φορτίων πρέπει νά εἶναι ἀσφαλής καί μακριά ἀπό δρόμους, αὐτοκίνητα, πεζούς, ἐργαζόμενους καί σιδηροδρομικές γραμμές. Καλῶ τόν λιμενικό καί τοῦ λέω ὅτι αὐτό πρέπει νά μετακινηθεῖ ἀπό δίπλα μου καί νά πάει στήν ἄκρη. Κοιτάζει περίεργα σκεπτόμενος “ποῦ πέσαμε τώρα…”.
Ἐπειδή ἦταν νύχτα καί φοβόμουν σκέφτηκα νά τοῦ “κλαφτῶ”, προκειμένου νά μετακινήσει τό ὄχημα μέ τό ἐπικίνδυνο φορτίο. Τό ὄχημα μετακινήθηκε. Καί τότε κατεβαίνουν τέσσερεις γύφτοι. “Ἡ κοπέλλα φοβᾶται γιά τή ζωή της; Ἐμεῖς τί κάνουμε ἐδῶ, θά τήν βοηθήσουμε!” μοῦ λένε γελῶντας. Ἄστραψα καί βρόντηξα καί ἀπό 1.54 ἔγινα θεριό 2 μέτρων. “Αὐτό τό φορτίο θά ταξιδέψει μέ τό ἴδιο πλοῖο πού θά ταξιδέψω κι ἐγώ; Μέ τό ἴδιο πλοῖο πού ταξιδεύουν ἐπιβάτες, παιδιά, γυναῖκες, οἰκογένειες; Αὐτό τό φορτίο εἶναι ἐπικίνδυνο στή σταθερότητά του καί δέν πρόκειται νά ταξιδέψει μαζί μας. Φέρτε μου τόν ὑπεύθυνο τοῦ λιμένα Ἑρμούπολης τώρα!” λέω στό ὄργανο. “Τό ὄχημα δέν ἔχει ἐπικίνδυνο φορτίο” ἀπαντᾶ ὁ λιμενικός.
“Δέν θά φύγει κανένας ἄν δέν δῶ τό φορτίο καί δέν διαπιστώσω ὅτι εἶναι σωστά δεμένο δεδομένου τοῦ βάρους του!”φωνάζω καί ἀρχίζω νά βγάζω φωτογραφίες. Μέ ἔχουν περικυκλώσει καί οἱ γύφτοι καί ἀρχίζουν νά φωνάζουν. Ἔχω ἱδρώσει ἀπό φόβο, ἀλλά μή θέλοντας νά τό δείξω, ἐξακολουθῶ νά φωνάζω: “Αὐτό τό ὄχημα δέν θά ταξιδέψει μαζί μας”. Γύρω κόσμος παρακολουθοῦσε, ἄλλοι μέσα στά αὐτοκίνητά τους, ἄλλοι ἔξω, ἀλλά κανείς δέν μέ βοήθησε. Ἄλλοι κοίταζαν καί ἄλλοι γελοῦσαν.
Ἐπιμένω ἐγώ –ἡ ψυχούλα μου ἤξερε τό φόβο μου– καί ὁ λιμενικός καλεῖ κάποιον ἀνώτερό του. Ἐκεῖνος ζήτησε νά παραμερίσουν οἱ γύφτοι τόν μουσαμᾶ γιά νά δεῖ τό φορτίο. Τότε εἶδα –ὅσο πρόλαβα νά δῶ γιατί τό σκέπασαν σχετικά γρήγορα– ἕνα τρακτέρ κομμένο στή μέση μέ δύο ὑπερμεγέθη ἐλαστικά. Ὅλο καί ὅλο τό δέσιμό του ἦταν τά “χταπόδια” πού κρατοῦσαν καί αὐτό καί τόν μουσαμᾶ. Πήγαιναν τό τρακτέρ –αὐτό πού εἶχε μείνει ἀπό τρακτέρ– γιά νά τό πουλήσουν γιά παλιοσίδερα. Ἴσως κάποιος καί νά τό ἔκλαιγε τώρα τό τρακτεράκι του. Ἄκουσα τόν γύφτο καί ὁδηγό τοῦ ὀχήματος νά μέ βρίζει, ἀλλά ζήτησα τόν Ἑνιαῖο Κανονισμό Ὑγείας καί Ἀσφάλειας τῆς Ἐργασίας, πού νά ἀνταποκρίνεται στήν τεχνολογική καί ὀργανωτική ἐξέλιξη τοῦ Λιμένα τῆς Ἑρμούπολης! Ὁ λιμενικός μέ κοίταζε σάν νά ἤμουν ἐξωγήινη.
Τελικά βρέθηκε λύση. Ἀφοῦ πήγαινε τό φορτίο γιά παλιοσίδερα, ἔπρεπε νά ἔχουν κόψει φορτωτική, καί αὐτοί δέν εἶχαν κόψει. Θά ἄνοιγαν οἱ ὑπηρεσίες τοῦ λιμένα, θά γινόταν ἔλεγχος στό φορτίο, θά ἔκοβαν φορτωτική, καί μετά θά ἔφευγαν…
Μπῆκα ἥσυχα-ἥσυχα στό πλοῖο τῆς ἐπιστροφῆς γιά νά κοιμηθῶ στήν ὡραιότερη καμπίνα πού ἔχω κοιμηθεῖ ποτέ. Μέχρι παντοφλίτσες καί ἀφρόλουτρα μπάνιου ἀπόλαυσα.
Ἠθικόν δίδαγμα: Ἡ ἀντίληψη τοῦ κινδύνου εἶναι αὐτή πού μετράει. Κάποιοι τό λένε κοροϊδευτικά φόβο, ὅμως “ὁ φόβος φυλάει τά ἔρημα”.»
