«Ἡ Μύκονος εἶναι ἐφέτος αἰσθητά πεσμένη, πληρώνει τό τίμημα τῆς ὑπερβολῆς, στήν ὁποία ἀφέθηκε γιά πολλά χρόνια.»
Ὁ φίλος, ξενοδόχος ἀπό τούς πιό παλιούς στό νησί, δείχνει ἀπογοητευμένος. «Δηλαδή τό νησί ἐπλήγη ἀπό αὐτά πού ἔγιναν τελευταῖα, μέ τίς κατεδαφίσεις τῶν παρανόμων κτισμάτων;» ἐρωτῶ. «Ὄχι, ἀσφαλῶς. Τό νησί ἔχει “χαλάσει” ἀπό καιρό. Πᾶνε ἐκεῖνες οἱ ἐποχές πού μαζευόταν ἐδῶ ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ παγκοσμίου “τζέτ σέτ”. Τώρα ὑπάρχει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ἔρχεται πολύς κόσμος, πέφτει πολύ –καί περισσότερο μαῦρο– χρῆμα καί ἡ ποιότητα τοῦ κόσμου οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τόν κόσμο πού φιλοξενούσαμε κάποτε. Τώρα μετρᾶ μόνο τό χρῆμα, καί οἱ ἐπιχειρήσεις δέν ἐνδιαφέρονται παρά μόνο γι’ αὐτό. Δέν ἐνδιαφέρει οὔτε ἀπό ποῦ προέρχεται οὔτε ποιός τό δίνει»…
Μιλῶ μέ ἄλλον, παλαιό ἐπιχειρηματία, πού βλέπει καί ἐκεῖνος τήν ἴδια, ἀρνητική εἰκόνα. «Πάρε παράδειγμα τήν κρουαζιέρα. Μέχρι πρίν λίγα χρόνια, ἐκεῖνοι πού κατέβαιναν ἀπό τά κρουαζιερόπλοια, “σήκωναν” τά χρυσοχοεῖα τοῦ νησιοῦ. Ἀγόραζαν κοσμήματα πανάκριβα, ἀγόραζαν ροῦχα ἀπό σπουδαίους σχεδιαστές. Ὅ,τι εἶχε τήν οὔγια “Μύκονος” ἦταν ὑψηλῆς ποιότητας.
Τώρα, κατεβαίνουν ἀπό κάτι τεράστια βαπόρια χιλιάδες τουρίστες σανδαλοφόροι, πού ἔχουν στήν τσάντα μέχρι καί τό μπουκαλάκι μέ τό νερό πού ἀγοράζουν ἀπό τό πλοῖο καί σουλατσάρουν στό νησί, βγάζουν καί δυό-τρεῖς “σέλφι”, κι αὐτό εἶναι ὅλο! Φεύγουν σέ τρεῖς-τέσσερεις ὧρες, ἀλλά θά ἔχουν τήν φωτογραφία πού θά τούς δείχνει μέ φόντο τούς ἀνεμόμυλους. Παλιότερα φωτογραφίζονταν μέ τόν Πέτρο, τόν περίφημο πελεκᾶνο!»…
Προσπαθῶ κι ἐγώ νά γυρίσω πίσω, στά στενά, παρέα μέ τόν ἀπίθανο Μίμη Ζουγανέλη, στόν Ὀρνό, μέ τόν Ἠλία Παπαγεωργίου καί τόν Ντίμη Κρίτσα μέ τίς ἱστορίες του, στοῦ Φιλιππῆ μέ τήν Χρύσα καί τούς φίλους, χωρίς τυμπανοκρουσίες, νά λές καί πέντε ἕξι «καλημέρες» στά Ματογιάνια, στό τριήμερο –τό πολύ– πού θά ἔμενες ἐκεῖ.
«Καί ποῦ πῆγε ὁ “καλός ὁ κόσμος”;» ἐρωτῶ τόν φίλο. «Ἀκόμη ψάχνεται. Τήν δῆθεν ἀνάπτυξη τήν πλήρωσε πρώτη ἡ Μύκονος καί ἀπό κοντά ἡ Σαντορίνη. Τώρα, παίρνουν σειρά ἄλλα, μικρότερα καί λιγώτερο γνωστά νησιά. «Πώς σοῦ φαίνεται τό κίνημα τῆς πετσέτας στήν Πάρο;» τόν ρωτῶ. «Νομίζω ὅτι ξύπνησαν ἀργά. Βέβαια, ξύπνησαν βλέποντας τήν κατάσταση σέ ἐμᾶς καί στήν Σαντορίνη. Τά πάνω-κάτω ἔχουν ἔρθει. Νά δεῖς, πού σέ λίγο καιρό τό “τζέτ-σέτ” θά πηγαίνει σέ παραλίες μέ πετσέτα καί δική του ὀμπρέλλα καί ἡ πλέμπα θά ἀπολαμβάνει τίς “ξαπλῶστρες”, πού …μᾶς ξάπλωσαν!» μοῦ λέει καί τσουγκρίζουμε τά ποτήρια!
