Τήν Κυριακή, λέει, ἑορτάζεται «Ἡ ἡμέρα τοῦ πατέρα».
Μεταξύ μας, ἀγαπητοί, τό βρίσκουμε ἄχαρο καί ὀλίγον ἀντιαισθητικό. Δηλαδή, «παρέχεται» στόν ἄνδρα μία ἡμέρα, προκειμένου «νά μήν ἔχει παράπονο», ἐπειδή κάθε χρόνο πανηγυρίζεται μέ λαμπρότητα καί τιμές (καί ἔτσι τῆς πρέπει) ἡ «ἑορτή τῆς Μητέρας». Καί, ἀκόμη, βρίσκουμε ὀλίγον «πονηρό» τό ὅτι δῆμοι καί φορεῖς «θυμήθηκαν» πολύ περισσότερο ἐφέτος τήν ἐν λόγῳ «ἑορτή» καί σπεύδουν νά τήν τιμήσουν δεόντως!
Τό βλέπουμε ὀλίγον πονηρόν καί ὕποπτον. Ὄχι, δηλαδή, ὅτι θά χάσει ἡ Βενετιά βελόνι, ἀλλά κάνει πλέον «μπάμ ἀπό παντοῦ» ὅτι μᾶς ἑτοιμάζουν τήν «νέα οἰκογένεια». Μάλιστα, κάπου διάβασα ὅτι ἑτοιμάζεται καί «Ὑπουργεῖο Οἰκογένειας».
Ἀλήθεια, τό πρόσωπο πού θά ἀναλάβει τό ὑπουργεῖο, θά ἔχει ἄραγε γνώση τῆς Οἰκογένειας; Θά γνωρίζει τί σημαίνει «οἰκογένεια»; Ἔχει ἀντιληφθεῖ ὅτι αὐτή ἡ «οἰκογένεια» κράτησε τήν Ἑλλάδα ὄρθια στά χρόνια τῆς κρίσης, πού μᾶς ἑτοίμασε ὁ «ἐκσυγχρονισμός» τοῦ Σημίτη, συνέχισε ὁ «ἀρτζι-μπουρτζισμός» τοῦ Γιώργου καί ὁλοκλήρωσε ἡ «δημιουργική ἀσάφεια» τοῦ Γιάνη; Διότι, ἄν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ καλῶς, ἡ (σύμπασα) πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας ἔχει ἀποφασίσει νά «ἐναρμονισθεῖ» μέ τήν νέα διεθνῆ πρακτική, πού δέν θέλει τήν οἰκογένεια «οἰκογένεια», ἀλλά θέλει «γονέα α΄» καί «γονέα β΄» καί πιστεύει –ἀγνοῶντας τόν θυμόσοφο Ἀπόστολο Γαβαλᾶ– ὅτι μία οἰκογένεια μπορεῖ νά ἔχει δύο «μπαμπᾶδες» καί καμμία «μαμά».
Φυσικά, ὁ θυμόσοφος καί ἐμπειρότατος Ἀπόστολος Γαβαλᾶς (συμμαθητής μας στό Ἑλληνογαλλικό Κολλέγιο» ἐδήλωσε εὐθαρσῶς «ἐγώ μάνα δέν μπορῶ νά γίνω» καί τοῦ βγάζουμε τό καπέλο!
Ἀλλά, ἀγαπητέ συμμαθητά Λάκη (Ἀπόστολε), φαίνεται ὅτι ἀκόμη κι ἐσύ, πού τότε, πρό πενῆντα ἐτῶν καί κάτι ψιλά, ἤσουν τόσο «μπροστά», θεωρεῖσαι πλέον «ξεπερασμένος». Ἐδῶ ἑτοιμάζεται ἕνας «ἄλλος κόσμος», μέ μπαμπᾶδες καί μαμάδες ἀτάκτως μπερδεμένους(-ες), ὁ ὁποῖος –ὅπως ὅλα δείχνουν– τείνει νά κυριαρχήσει. Συνεπῶς, ὅ,τι καί νά λέμε ἐμεῖς, πού δέν μᾶς «πάει» αὐτή ἡ ὑπό διαμόρφωση –ἀλλά πολύ κοντά στήν πραγματοποίησή της– νέα κατάταξη, εἶναι ἄνευ σημασίας. Γι’ αὐτό καί θά ζήσουμε ἐφέτος μία πιό ἔντονη «ἡμέρα τοῦ πατέρα». Εἶναι, νομίζουμε, ὁ προθάλαμος τῆς εἰσόδου σέ μία νέα κοινωνία, ὅπου τά φῦλα δέν θά εἶναι δύο ἀλλά «δεκαδύο», πού λέει καί τό τραγούδι, καί θά ἐπαληθευθεῖ τό ρηθέν «χάνει ἡ μάνα τό παιδί καί τό παιδί τή μάνα»… Ἔτσι εἶναι ὁ κόσμος, ἀλλάζει. Δέν λέμε «ἐξελίσσεται», λέμε «ἀλλάζει», διότι ἄλλο ἡ ἐξέλιξη κι ἄλλο ἡ ἀλλαγή! Δύο μπαμπᾶδες, δύο μαμάδες, παιδιά «κατά παραγγελίαν», ποιός ξέρει, ἀργότερα μπορεῖ νά γεννοβολοῦν καί οἱ ἄνδρες (τό ἔχουμε δεῖ ἤδη στό σινεμά) καί νά γίνουν οἱ ἄνθρωποι σάν τούς ἱππόκαμπους, νά γονιμοποιοῦνται καί νά γεννοῦν ἀπό μόνοι τους! Ποιός ξέρει τί ἐπιφυλάσσει τό μέλλον!
Κι ἐμεῖς θά ἀνάβουμε ἕνα τσιγαράκι καί θά θυμόμαστε τόν Γιῶργο Ζαμπέτα (ἄλλος μέγας θυμόσοφος), πού ἔδινε τό σῆμα καί ἡ ὀρχήστρα ἄρχιζε τό «πατέρα, κάτσε φρόνιμα», τοῦ ὁποίου τό ρεφραίν εἶχεν ὡς ἀκολούθως: «Κάθε πρᾶμα στόν καιρό του καί τόν Αὔγουστο ὁ κολιός/στήν Ἀγγλία βγῆκε νόμος νά παντρεύονται κι ἀλλοιῶς»!
Καί αὐτά ἐν ἔτει 1974!
