Χθές εἴχαμε τήν Παγκόσμια Ἡμέρα Περιβάλλοντος. Ἐντελῶς τυχαίως, ἦταν καί «τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Λές καί ἤθελε ἡ Θεία Χάρις νά μᾶς τονίσει ὅτι πρέπει νά προσέχουμε, ἤτοι «Τό περιβάλλον καί τά μάτια μας»!
Εἴμαστε μία χώρα τῶν ἄκρων. Ἀπό τήν μία, βρισκόμαστε πολύ ψηλά στόν παγκόσμιο πίνακα γιά τήν χρήση τῆς αἰολικῆς καί τῆς ἡλιακῆς ἐνέργειας (ἀνεμογεννήτριες – φωτοβολταϊκά) κι, ἀπό τήν ἄλλη, δέν ἔχουμε ἀκόμη κατορθώσει νά πείσουμε τούς πολῖτες νά ἀνακυκλώνουν τά ἀπορρίμματά τους!
Ἀνήκουμε σέ ἐκείνους πού πρόκαμαν νά ζήσουν τήν «οἰκιακή οἰκονομία». Δηλαδή, τήν ἐποχή πού δέν πετούσαμε σχεδόν τίποτε! Μεῖς μέναμε στήν περιοχή τοῦ Πειραιᾶ, ἀλλά εἴχαμε στήν αὐλή μας τό κοτέτσι μας, ὅπως καί τό «σπιτάκι» γιά τά κουνέλια μας!
Ὅ,τι ἔμενε ἀπό τήν οἰκογενειακή τροφική κατανάλωση, εὕρισκε τήν θέση του στό κοτέτσι, καθώς οἱ παμφάγες ὄρνιθες καί τά δύο μας κοκόρια καταβρόχθιζαν τά πάντα! Τά δέ ὑπόλοιπα λαχανικά πήγαιναν στά κουνέλια. Ἐλάχιστα τά ἀπορρίμματα πού εἶχε κάθε σπίτι. Καί τό ἀπορριμματοφόρο περνοῦσε δύο φορές τήν ἑβδομάδα!
Δέν εἴχαμε, ὅμως, ἀποκτήσει «κουλτούρα» περιβαλλοντική. Δεῖτε τίς παλιές ἑλληνικές ταινίες. Ὅποιον ἠθοποιό δεῖτε νά ἀνοίγει κουτί ἀπό τσιγάρα ἤ πακέτο ἀπό τσίχλες, θά παρατηρήσετε ὅτι –ἀπολύτως φυσιολογικά– πετοῦν τά «χαρτάκια» στόν δρόμο! Εὐτυχῶς πού τότε δέν εἶχε ἀκόμη ἐπεκταθεῖ ἡ χρήση τοῦ πλαστικοῦ, ἀλλοιῶς θά εἴχαμε …σκεπαστεῖ ἀπό πλαστικά μπουκάλια καί σακκοῦλες!
Οὔτε πού φανταζόμασταν ὅτι ἐκεῖνα πού διαβάζαμε στά «κόμικς» περί καταστροφῆς πλανητῶν καί μετοικήσεις τῶν κατοίκων σέ ἄλλες οὐράνιες πατρίδες, ἐμπεριεῖχαν ψήγματα ἀλήθειας. Σήμερα, εὐτυχῶς, τά παιδιά φαίνεται νά ἀποκτοῦν τήν ἀπαραίτητη περιβαλλοντική εὐαισθησία καί νά σέβονται τό περιβάλλον. Βλέπω τήν ἐγγονή μας, πῶς θά βάλει στήν τσέπη ἤ τήν τσάντα της τά «χαρτάκια» ἀπό τά μπισκότα ἤ τήν σοκολάτα της, πῶς θά τοποθετήσει σέ διαφορετικές σακκοῦλες τά ἀνακυκλώσιμα ὑλικά (χαρτί, πλαστικό) καί πῶς θά τά μεταφέρει στούς κατάλληλους κάδους.
Τήν ἀκούω, ἐπίσης, νά μοῦ μεταφέρει, προφανῶς ἀπό συζητήσεις μέ τούς συμμαθητές καί τίς συμμαθήτριες τοῦ σχολείου της, παράπονα γιά «τά μεγάλα κρουαζιερόπλοια, πού ρυπαίνουν τήν ἀτμόσφαιρα στόν Πειραιᾶ», νά παραπονεῖται γιά «τά πούλμαν πού προκαλοῦν συμφόρηση στούς δρόμους τῆς πόλεως, μεταφέροντας χιλιάδες τουρίστες στήν Ἀθήνα» καί ἄλλα παρόμοια…
Γνωρίζω ὅτι οἱ ἀνεμογεννήτριες δέν εἶναι τόσο εὐπρόσδεκτες στήν Ἑλλάδα. Θεωροῦνται καταστροφικές καί ἡ ἐγκατάστασή τους ἔχει, γιά πολλούς, δυσμενέστατες ἐπιπτώσεις στό περιβάλλον.
Δέν ἔχω συγκεκριμένη ἄποψη, ἀλλά στήν Σκανδιναβία, μέ τήν ὁποία ἔχω στενές σχέσεις καί ταξιδεύω σέ ἐκεῖνα τά μέρη ἀπό τά μέσα τοῦ ’70, οἱ ἀνεμογεννήτριες ἀποτελοῦν προσφιλέστατο μέσο παραγωγῆς ἐνεργείας. Στήν δέ Δανία, πού δέν φημίζεται γιά τίς ἡλιόλουστες περιόδους της, τά φωτοβολταϊκά «δίνουν καί παίρνουν». Καί δέν μπορῶ νά ἰσχυρισθῶ ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε πιό εὐαίσθητοι στά θέματα περιβάλλοντος ἀπό τούς Νορβηγούς ἤ τούς Φινλανδούς…
Ἄς εὐχηθοῦμε νά συνεχίσει ἡ χώρα τήν πορεία της πρός τήν δημιουργία τῶν καταλλήλων συνθηκῶν πού θά διασφαλίζουν καθαρό καί ἀσφαλές περιβάλλον. Μέ τό καλό, λοιπόν…
