Κάθε τόσο ἀκοῦμε καί βλέπουμε ρεπορτάζ, ἀναλύσεις, ντοκυμανταίρ, μέ ἀντικείμενο τήν «κλιματική ἀλλαγή».
Ὁ κίνδυνος ὁ ὁποῖος ἐπικρέμαται, ὁ ὄλεθρος ὁ ὁποῖος παραμονεύει, ἡ ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη καί οἱ ἐπερχόμενες δραματικές ἐπιπτώσεις…
Ὑπάρχει, φυσικά, καί ἡ ἄλλη ἄποψη, κατά τήν ὁποία ὁ πλανήτης ἔχει «ἀλλάξει» ἀρκετές φορές. Ὑπενθυμίζεται ἡ ἐποχή τῶν παγετώνων, ἀνασύρεται ἡ ἐξαφάνιση τῶν δεινοσαύρων…
Ὁ καθένας μας, ὅμως, μπορεῖ εὔκολα νά διαπιστώσει ὅτι στήν Ἑλλάδα, παρά τά ὅσα λέγονται καί συμβαίνουν, ἐξακολουθοῦμε νά ἔχουμε ἀκόμη «Τέσσερεις ἐποχές». Εἴχαμε χειμῶνα, προηγήθηκε τό φθινόπωρο, ἔχουμε ἄνοιξη καί ἔρχεται ὁλοταχῶς τό θέρος….
Ἔτσι, χωρίς πρόγραμμα, καθώς χτυπᾶ τό βιολογικό ρολόι καί ἐνῷ, Μάιο μῆνα, πέφτει βροχή αἰφνιδίως καί ἐνίοτε ἀνάκατη μέ σκόνη, πού φέρνει ὁ ἄνεμος ἀπό τίς ἀφρικανικές ἐρήμους (δέν θά μποροῦσε νά φέρει ἀπό ἐκεῖ καί ὀλίγον πετρέλαιο, γιά νά πέσουν οἱ τιμές τῶν καυσίμων;), ἐσύ, ἀσυναισθήτως, ἔχεις ἀνέβει στήν σκάλα καί προσπαθεῖς νά κατεβάσεις «τά καλοκαιρινά».
«Μά, ἀκόμη δέν ζέστανε ὁ καιρός, σοῦ λέει μέσα σου ἐκείνη ἡ περίεργη φωνή, πού ὅσο περνοῦν τά χρόνια τήν ἀκοῦς συχνότερα. Ἐσύ, ὅμως, πιστός στίς ἡμερομηνίες καί ὑπακούοντας στίς βουλές τοῦ βιολογικοῦ λεπτοδείκτη, κατεβάζεις τίς κρεμάστρες μέ τά θερινά, ἀποσπᾶς ἀπό τό σύνολο τήν νάϋλον σακκούλα καί ἀποθέτεις, μέ κινήσεις ἱεροτελεστίας, τήν κρεμάστρα μέ τό ἀνοιχτόχρωμο κοστούμι στό κρεβάτι, μέχρι νά πάρει τήν θέση της στήν –θερινή πλέον– ἱματιοθήκη. Ἐάν δέν εἶναι ἱεροτελεστία τό «κατέβασμα» τῶν καλοκαιρινῶν, τότε τί εἶναι; Ἡ λαχτάρα δέ μέ τήν ὁποία διαπιστώνεις ὅτι τά καλοκαιρινά «σοῦ κάνουν» μιά χαρά, καί δέν χρειάζεται νά καταφύγεις στήν κυρία ἀπό τήν Οὐκρανία, πού ἔχει ἀνοίξει τό ἐπιδιορθωτήριο ρούχων (φάρδεμα, στένεμα, μαντάρισμα, ἐπιδιορθώσεις), δέν περιγράφεται. Βεβαίως, τοῦ κατεβάσματος τῆς καλοκαιρινῆς γκαρνταρόμπας ἔχει προηγηθεῖ ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά βαρειά χειμερινά κλινοσκεπάσματα. Τό βαρύ πάπλωμα ἔχει ἀποτεθεῖ στήν μπερζέρα καί τό βράδυ σκεπάζεσαι μέ τό σεντονάκι, ἄντε καί μέ μία ἐλαφριά κουβέρτα, μέχρι νά περάσει καί αὐτή στά χειμωνιάτικα…
Τί τά θέλετε; Κλιματική ἀλλαγή, τήξη τῶν πάγων, πολικές ἀρκοῦδες σέ ἔκσταση, φάλαινες στήν Ἀκτή Ξαβερίου καί στό Σούνιο, τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀποτρέψει τό κουδούνισμα τοῦ βιολογικοῦ μας ρολογιοῦ καί τήν προσφυγή στήν φορητή σκάλα, γιά νά κατέλθουν ἐν θριάμβῳ τά καλοκαιρινά καί νά πακετάρουμε τά χειμωνιάτικα, μέχρι τήν 28η Ὀκτωβρίου, ὁπότε θά σημάνει ἐκ νέου –ἄν λειτουργεῖ ἀκόμη, πρῶτα ὁ Θεός– ὁ χρονομετρητής μας. Τά σκεπτόμουν ὅλα αὐτά, καθώς προσπαθοῦσα νά σκεπάσω μέ τήν πλαστική σακούλα τά «χειμωνιάτικα». Καί πάλι, ἡ ἴδια σκέψη στό μυαλό. Καί πάλι ἡ ἴδια, ἀπαράλλαχτη φωνή: «Ἀφοῦ τά περισσότερα πλέον δέν τά φορᾶς, δῶσε τα, νά τά φορέσει κανένας ἄλλος»… Καί κάθε χρόνο τά ἴδια. «Ναί, εἶναι καιρός πιά. Τί τά θέλω τόσα κοστούμια καί πουκάμισα; Μήπως τά φορῶ;»
Καί κάθε χρόνο τά ἴδια. «Ἄσε, ὅταν κατεβάσω τά χειμωνιάτικα, θά κάνω ξεκαθάρισμα»…
Μήν μοῦ πεῖτε, εἶναι μιά ἐνδιαφέρουσα περίοδος αὐτή τῆς ἐναλλαγῆς τῶν ἐνδυμάτων. Καί τῶν συναισθημάτων, βεβαίως-βεβαίως!
