Παρακολουθῶ ἔκπληκτος τήν ταχύτητα μέ τήν ὁποία ἡ ἐγγονή μου χειρίζεται τό «κινητό» της, τόν ὑπολογιστή καί, γενικῶς, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν πληροφορική.
Ἀδυνατῶ νά εἰσχωρήσω στά μυστήρια αὐτῆς τῆς μόδας, ἀλλά, ὡς ἐργαλεῖο ἀπαραίτητο γιά τήν ἐργασία μου, ἔμαθα νά γράφω στόν ὑπολογιστή, νά στέλνω καί νά λαμβάνω e-mails, ἔχω «τοῖχο» στό «φέισμπουκ», ὅπου δημοσιεύω ἀπόψεις καί ἄρθρα μου καί ἔχω ἐπίσης ἐξασφαλίσει ἕνα βῆμα στό «τουίτερ», πού σοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐφαρμόσεις στήν πράξη τό ὅτι «τό λακωνίζειν ἐστί φιλοσοφεῖν». Ἡ ἐγγονή μου, λοιπόν, ἀγοράζει ὅ,τι θέλει, μέσῳ διαδικτύου. «Μπαίνει» στά διάφορα «ἠλεκτρονικά καταστήματα», βρίσκει τί τῆς ἀρέσει καί ἔπειτα ἔρχεται, χαμογελῶντας, καί μοῦ δίνει ἕνα φιλί. «Παππούλη», λέει νιαουρίζοντας καί ἀκολουθεῖ τό αἴτημα: «Νά πάρω ἕνα μπλουζάκι ἀπό τό ἴντερνετ;». Ἐγώ ἐρωτῶ «πόσο κάνει», ἐκείνη μοῦ ἀπαντᾶ, καί ἄν ἡ «κάρτα» μου ἀντέχει, ἀπαντῶ καταφατικά.
Ἔλα, ὅμως, πού μοῦ «ἦρθε» καί ἐμένα νά ἀγοράσω κάτι «διαδικτυακῶς». Καί, περιδιαβαίνοντας τίς σελίδες τοῦ ἴντερνετ, εἶδα ὅτι μποροῦσα νά ἀγοράσω ἕνα τζήν πανταλόνι “Lee”. Καί ἐπειδή πάντοτε, ὅταν ἤμουν ροκᾶς καί καλλιτέχνης, φοροῦσα αὐτή τήν μάρκα, εἶπα νά μιμηθῶ τήν Σταματίνα καί παρήγγειλα ἕνα μαῦρο τζήν, στό νούμερό μου. «Μέ ἀντικαταβολή 39 εὐρώ» ἔλεγε ἡ ρεκλάμα. Μπῆκα στήν ἱστοσελίδα, συμπλήρωσα τά σχετικά κενά στό αἴτημα καί, μέσα σέ 24 ὧρες, χτύπησε τό κουδούνι μου. Ἕνας ἄνδρας, περίπου πενῆντα καί βάλε ἐτῶν, κρατοῦσε ἕνα δεματάκι. «Τριάντα ἐννέα εὕρω» μοῦ λέει. Τοῦ δίνω πενητάρικο καί τοῦ λέω «κράτησε σαράντα». Τό δεματάκι εἶναι μικρό καί ἐλαφρύ. Μέχρι νά καταλάβω τί γίνεται, ὁ ἄνθρωπος πού μοῦ τό ἔφερε ἔχει ἐξαφανισθεῖ. Οὔτε ἀπόδειξη οὔτε τίποτε! Μοῦ μπαίνουν ψύλλοι στ’ αὐτιά καί εὔχομαι «νά μοῦ μπαίνει τοὐλάχιστον τό τζήν».
Ἀνεβαίνω στό σπίτι καί ἀνοίγω τό πακέτο. Τό πανταλόνι εἶναι κλεισμένο σέ ἕναν πλαστικό φάκελο, μέ κινέζικα ἰδεογράμματα. Τόν ἀνοίγω καί βλέπω ἕνα «τσόλι», πού, φυσικά, δέν εἶναι «Lee» ἀλλά, προφανῶς, «Ἀλλοί καί τρίς ἀλλοί». Ποιότητα σφουγγαρόπανου τοῦ μεσοπολέμου, ἕτοιμο νά διαλυθεῖ καί, φυσικά, «βαφτιστικό» στό μέγεθος!
Ἐν ὀλίγοις, ἀπάτη! Ψάχνω τά στοιχεῖα στό δέμα. Ἔχει ἔλθει μέ ACS. Ὁ ἀποστολεύς εἶναι: TTCN καί ἡ διεύθυνση Abagar str. Area mla, 10630, Sofia, Bulgaria.
Φυσικά, τό πανταλόνι εἶναι γιά πέταμα, μιά κινέζικη ἐτικέττα γράφει “BeiLee” καί, προφανέστατα, κάποιοι ἐπιτήδειοι δικοί μας ἔχουν στήσει μιά ἑταιρεία στήν Βουλγαρία καί ἐξαπατοῦν κάποιους ἀφελεῖς (ὅπως ἡ ἀφεντιά μου), πού αἴφνης ἀνακαλύπτουν ὅτι εἶναι προτιμώτερο νά ψωνίζουν «στά τυφλά» καί θεωροῦν «ξεπερασμένη» τήν νορμάλ ἀγορά ἀπό ἕνα κατάστημα, τό ὁποῖο ἔχει ὑπαλλήλους, πληρώνει ἐνοίκια, καταβάλλει εἰσφορές γιά τούς ἐργαζομένους, προσφέρει ἐργασία καί σοῦ δίνει καί «κάρτα ἀνταλλαγῆς» ὅταν ψωνίσεις. Τό δέμα τό παρέλαβα στίς ἐννέα καί κάτι χθές τό πρωί. Ὅταν ἀνακάλυψα τήν ἀπάτη τηλεφώνησα στήν ACS. Ἀπαντοῦσε ἠλεκτρονικός ὑπολογιστής. Ζήτησα νά μιλήσω μέ ὑπάλληλο, ἀκολούθησε «εἶστε σέ γραμμή προτεραιότητας» καί ὅταν μίλησα, ἡ ὑπάλληλος μοῦ εἶπε: «Ἡ ἑταιρεία εἶναι ὑπεύθυνη μόνο γιά τήν παραλαβή-παράδοση.» «Καί γιατί δέν μοῦ ἔδωσε ἀπόδειξη ὁ ὑπάλληλος; Ποῦ φαίνεται ὅτι πλήρωσα;» ρώτησα. «Αὐτό θά τό μάθετε ἀπό τό κατάστημα τοῦ Πειραιᾶ, πού σᾶς ἐξυπηρέτησε» μοῦ εἶπε. Τό πανταλόνι θά τό κάνουμε ξεσκονόπανο…
