Ἡ κάλυψις τῆς τελετῆς στέψεως τοῦ Βασιλέως Καρόλου τοῦ Γ΄ ἀπό τά ἑλληνικά μέσα ἐνημερώσεως ἦταν ἀπογοητευτική.
Διεφάνη, ἀφ’ ἑνός, ἡ ἄγνοια πολλῶν παρουσιαστῶν γιά στοιχειώδη ζητήματα θεσμῶν καί τελετουργικῶν ἐκδηλώσεων, ἀνεδείχθη ὅμως, ἀπό τήν ἄλλη, καί ἕνα δέος ἀπέναντι στήν βασιλεία. Ἕνα δέος τό ὁποῖο εἴδαμε νά ξεδιπλώνεται γιά δεύτερη φορά. Τό εἴχαμε ξαναδεῖ στήν κηδεία τῆς Βασιλίσσης Ἐλισάβετ, ἡ ὁποία εἶχε ἀναμεταδοθεῖ ἀπό τίς ἑλληνικές τηλεοράσεις ‒ μέ ἀνάλογα ἄκαιρα ἐπιεικῶς σχόλια ἀπό πλευρᾶς παρουσιαστῶν. Τό ἴδιο εἴδαμε καί προχθές.
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Δημιουργεῖται, ὡς ἐκ τούτου, τό εὔλογο ἐρώτημα, γιά ποιόν λόγο στήν κηδεία τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου ἀκούσαμε σχόλια πού ἀνέδειξαν μόνον ἄγνοια, ἄγνοια ἀκόμη καί στοιχειωδῶν ἑλληνικῶν, ἐνῷ κατεβλήθη προσπάθεια νά ἀφαιρεθεῖ ἀπό τήν τελετή κάθε αἴγλη. Ἡ προσπάθεια, βεβαίως, ἦταν ἀνεπιτυχής, διότι προσέκρουσε στήν ἀξιοπρεπῆ στάση τῆς ἑλληνικῆς βασιλικῆς οἰκογενείας.
Ὅ,τι καί νά ἔλεγαν οἱ ἀδαεῖς ἕως ἐμπαθεῖς κάποιες στιγμές παρουσιαστές, ἀρκοῦσε νά δεῖ κανείς τό πρόσωπο τοῦ διαδόχου Παύλου ἤ τήν μορφή τῆς Βασιλίσσης Ἄννας Μαρίας, γιά νά καταρρεύσει τό «ἀφήγημα». Ἡ ἀντιδιαστολή, ὅμως, ἦταν ξεκάθαρη. Φαίνεται ὅτι ἀπό δέος ἡ ἐπίσημος Ἑλλάς διακατέχεται μόνον ἐνώπιον ξένων στεμμάτων. Τό ἑλληνικό Στέμμα, τό ὁποῖο οἱ ἁπλοῖ Ἕλληνες ἐσεβάσθησαν, τό ἑλληνικό Κράτος τό περιεφρόνησε ὑποβαθμίζοντας τήν κηδεία τοῦ ἐκλιπόντος Βασιλέως Κωνσταντίνου σέ «ἰδιωτική».
Γιά ποιόν λόγο; Τί τούς ἔφταιξε ὁ Κωνσταντῖνος; Μήπως διότι ἡ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του ἀξιοπρέπεια τήν ὁποία ἐπέδειξε, ἔρχεται σέ ἀντιδιαστολή μέ τήν μικρότητα ὁρισμένων; Μήπως διότι στό πρόσωπο τοῦ ἰδίου καί τῶν ἀπογόνων του ἀντικατοπτρίζεται ἡ αἴγλη ἑνός θεσμοῦ, τόν ὁποῖο ματαίως προσπαθοῦν νά ἀπαξιώσουν; Μήπως διότι τό ἀντικίνημα τῆς 13ης Δεκεμβρίου 1967 (ἀτυχές, εἶναι ἡ ἀλήθεια) καταρρίπτει τούς ἰσχυρισμούς ὀψίμων «δημοκρατῶν», οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων «βολεύονταν» ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου ἤ τοὐλάχιστον ἀδρανοῦσαν; Ποιός ἔκανε μίαν ἀντιστασιακή πράξη κατά τήν διάρκεια τῆς ἑπταετίας; Καί ἀντιστασιακές πράξεις δέν εἶναι, βεβαίως, οἱ ἔρανοι μεταξύ τῶν Ἑλλήνων τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαχρονικά τήν ρομαντική διάθεση πρός τήν πατρίδα, πού τούς ὠθεῖ νά συνεισφέρουν, ἐνίοτε καί ἀκρίτως.
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά καταλήξουμε μέ ἕνα σχόλιο πού ἁλιεύσαμε ἀπό τό διαδίκτυο σχετικά μέ τήν κάλυψη τῆς στέψεως τοῦ Καρόλου τοῦ Γ΄: «Εὐτυχῶς, ὁ Ζάχος (Χατζηφωτίου) δέν ζεῖ γιά νά ἀκούσει τόν σχολιασμό ἀπό τά μέσα ἐνημέρωσης τῆς χώρας τοῦ συγκεκριμένου γεγονότος. Τό “ἔξω οἱ Βλάχοι ἀπό τήν Ἀθήνα” θά εἶχε πάρει ἄλλο νόημα». Μόνον πού τό ζήτημα δέν εἶναι τόσο ἁπλό ὅσο ἡ ἀπαλλαγή τῶν Ἀθηνῶν ἀπό τούς «Βλάχους». Διότι συνήθως οἱ Βλάχοι ἔχουν καί σεβασμό πρός τούς θεσμούς καί ἀξιοπρέπεια. Χαρακτηριστικά πού λείπουν ἀπό πολλούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει τά τελευταῖα χρόνια στήν δημοσία ζωή καί οἱ ὁποῖοι κάποιους, σάν τόν ἐκλιπόντα Ζάχο ἀλλά καί τόν ἐκλιπόντα Βασιλέα, δέν θά τολμοῦσαν οὔτε νά τούς κοιτάξουν στά μάτια.
Δέν ἀντέχουν τούς ἀνθρώπους μέ καθαρό βλέμμα.
