ΠΕΤΑΞΕ αὐτήν τήν ἑβδομάδα τό τουρκικό ἐκπαιδευτικό ἀεροπλάνο. Ἄς μήν σπεύσουμε νά τό ἀπαξιώσουμε, διότι οἱ συγκρίσεις μέ τά συμβαίνοντα στήν Ἑλλάδα εἶναι θλιβερές.
Τό χειρότερο στόν κόσμο νά εἶναι, εἶναι ἕνα ὑπερηχητικό ἀεροπλάνο ἀπέναντι στό ὁποῖο δέν ἔχουμε νά δείξουμε τίποτε. Ὅπως δέν εἴχαμε νά δείξουμε τίποτε, ὅταν ἡ Τουρκία εἰσήρχετο δυναμικῶς στόν τομέα τῆς ἀναπτύξεως καί κατασκευῆς τῶν μή ἐπανδρωμένων ἀεροχημάτων.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Ἐνθυμούμεθα τήν περίοδο κατά τήν ὁποία ἄρχισε νά δραστηριοποιεῖται ἡ τουρκική ἀεροπορική βιομηχανία, ἡ ΤΑΙ, κατά τήν δεκαετία τοῦ ’80. Ἦταν ἤδη δέκα χρόνια πίσω ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ Ἑλληνική Ἀεροπορική Βιομηχανία ἀναπτυσσόταν μέ ταχύτατους ρυθμούς καί ἔμπαινε σέ προγράμματα ἀεροπορικῶν κατασκευῶν καί συμπαραγωγῶν. Τό 1986, ὅταν ἡ ΕΑΒ ἀνέπτυσσε δύο μή ἐπανδρωμένα ἀεροχήματα (τό ἀμιγῶς ἑλληνικό «Πήγασος» καί τό προϊόν συμπαραγωγῆς μέ τούς Ἀμερικανούς «Τελαμών» ἤ Choukar 4), ἡ ἔννοια UAV ἦταν γιά τούς Τούρκους ἐπιστημονική φαντασία.
Ἔκτοτε οἱ ἐξελίξεις ἀνέτρεψαν τήν εἰκόνα. Σήμερα ὅμως καί UAV παράγουν καί ὁλόκληρο ἀεροπλάνο ἔχουν ἀναπτύξει. Στήν καλύτερη περίπτωση δέ ἡ Ἑλλάς χαρακτηρίζεται στάσιμη, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀμυντική της βιομηχανία, ἐνῷ ἡ Τουρκία ἔχει ἀπογειωθεῖ. Ἡ χώρα ἔχει καταστεῖ σέ πολύ μεγάλο βαθμό αὐτάρκης. Παράγει τά περισσότερα ὁπλικά συστήματα πού χρησιμοποιεῖ καί βεβαίως μπορεῖ νά τά ὑποστηρίζει τεχνικῶς. Γιά νά μήν φθάσουμε στό ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν παράγει οὔτε ἕνα ὁλοκληρωμένο ὁπλικό σύστημα, θά ἐπισημάνουμε ἁπλῶς ὅτι τά μεταφορικά μας ἀεροπλάνα εἶναι καθηλωμένα ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τῆς ΕΑΒ νά τά συντηρεῖ καί νά τά διατηρεῖ σέ πτητική κατάσταση. Δέν φταίει μόνον ἡ ΕΑΒ γιά αὐτό. Φταίει ἡ γενικώτερη ἔλλειψις στρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ καί προγραμματισμοῦ. Τόσο τῆς καλύψεως τῶν ἀναγκῶν τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων ὅσο καί τῆς γενικώτερης ἀναπτύξεως ἀμυντικῶν προϊόντων. Νά ἀναφέρουμε μόνον ὅτι τά Ἑλληνικά Ἀμυντικά Συστήματα (πρώην ΠΥΡΚΑΛ-ΕΒΟ) ἔχουν νά ἀναπτύξουν κάτι ἀπό τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’80!
Καί δέν εἶναι αὐτό τό χειρότερο. Ἀδυνατοῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε στήν διεθνῆ ζήτηση τῶν «ἁπλῶν» προϊόντων πού ὑποτίθεται ὅτι εἴμεθα εἰς θέσιν νά παραγάγουμε, διότι μόνοι μας ἔχουμε καταστήσει ἀνενεργές τίς ὑποδομές τῶν ἐργοστασίων μας.
Αὐτές τίς ἡμέρες ὁ Ἐπίτροπος τῆς ΕΕ Ζοζέπ Μπορρέλλ πραγματοποιεῖ ἔπισκέψεις σέ ἑταιρεῖες παραγωγῆς πολεμικοῦ ὑλικοῦ στήν Βουλγαρία, στήν Γαλλία, στήν Γερμανία, στήν Τσεχία, στήν Πολωνία καί στήν Σλοβακία. Μέχρι στιγμῆς, διότι σίγουρα θά συνεχίσει καί σέ ἐργοστάσια ἄλλων χωρῶν. Σκοπός εἶναι ἡ αὔξησις τῆς παραγωγῆς καί τῶν ἀποθεμάτων –κυρίως πυρομαχικῶν. Στήν Ἑλλάδα δέν ἦλθε. Εὐλόγως. Νά ἔλθει νά δεῖ τί; Τά κατεστραμμένα κτήρια τοῦ ἐργοστασίου φορητῶν ὅπλων τοῦ Αἰγαίου ἤ τά ὑπό μετεγκαστάσταση (διάβαζε κλείσιμο) ὀβιδουργεῖα τοῦ Ὑμηττοῦ;
Καί νά θέλουμε δηλαδή νά μετάσχουμε στήν ὑπό διαμόρφωση εὐρωπαϊκή ἀμυντική ἐφοδιαστική ἁλυσίδα τήν ὁποία ἐπεξεργάζεται ὁ Εὐρωπαϊκός Ἀμυντικός Ὀργανισμός (EDA), δέν μποροῦμε. Δέν ἔχουμε τήν τεχνική δυνατότητα νά τοῦ προσφέρουμε οὔτε βίδες.
Τά πράγματα δυστυχῶς ἔχουν ἀντιστραφεῖ. Σήμερα εἶναι γιά τήν Ἑλλάδα «ἐπιστημονική φαντασία» νά διανοεῖται ὅτι θά μποροῦσε νά κατασκευάσει ἕνα ἐκπαιδευτικό ἀεριωθούμενο. Εἶναι κατάντημα. Γιά τό ὁποῖο δέν ἔχει κανείς κληθεῖ νά ἀπολογηθεῖ. Εἶναι ἄλλως τε γιά τήν «καθημερινότητα» ζήτημα ἥσσονος σημασίας. Ξυπνᾶμε μόνον ὅταν βλέπουμε τά σημαντικά ἐπιτεύγματα τῶν Τούρκων. Καί αὐτά ἀκόμη ὅμως σπεύδουν κάποιοι νά τά «κουκουλώσουν», γιά νά διασκεδάσουν τίς εὔλογες ἀνησυχίες τοῦ μέσου Ἕλληνος.
