Τασσόμεθα ἀπολύτως ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν κινηματογράφων ὅλων τῶν πόλεων!
Στήν Νίκαια ὑπῆρχαν οἱ κινηματογράφοι: Ὀρφεύς, Κεντρικόν, Ἄλφα, Ἕσπερος, Ἀλκαζάρ, Παλλάς, Ἀπόλλων, Ρέα.
Αὐτοί ἦταν οἱ χειμερινοί, ὅλοι στόν κεντρικό δρόμο τῆς πόλεως καί σέ ἀπόσταση 500 μέτρων μεταξύ τους.
Ὑπῆρχαν ἄλλοι τόσοι συνοικιακοί καί θερινοί. Σήμερα δέν ὑπάρχει κανείς! Στόν Πειραιᾶ εἴχαμε τούς κινηματογράφους: Ἀττικόν, Χάι Λάιφ, Τερψιθέα, Ἁρμονία, Δελφοί, Ὀλύμπιον, Παλλάς, Σπλέντιτ, Ἀπόλλων, Ζέα, Σινεάκ. Σήμερα λειτουργοῦν τό Ζέα καί τό Σινεάκ. Εὐτυχῶς πού μιά-δυό φορές τόν μῆνα, ἔχουμε τίς προβολές τοῦ Midnight Express, πού γεμίζουν τό Σινεάκ! Τίς ἄλλες ἡμέρες καί τά δύο σινεμά κάνουν λίγα εἰσιτήρια!
Ἔχουν κλείσει σήμερα ὅλα σχεδόν τά περιφερειακά σινεμά. Τά χειμερινά ἔχουν γίνει σοῦπερ μάρκετ ἤ πολυκατοικίες, τά θερινά ἔγιναν οἰκόπεδα καί οἰκοδομήθηκαν ἤ ἔγιναν χῶροι σταθμεύσεως.
Εἴχαμε συμμετοχή σέ ὅλες τίς κινήσεις πού ἔγιναν στόν Πειραιᾶ καί τήν εὐρύτερη περιφέρεια γιά νά σωθοῦν οἱ κινηματογράφοι. Ἀλλά ὅποιες κινήσεις μας «ἔκοψαν» ἐλάχιστα εἰσιτήρια! Μᾶς ἀκολούθησαν πέντε-ἕξι ρομαντικοί καί «σινεφίλ». Ἦταν ἕνας ἀγῶνας χωρίς μέλλον καί προοπτική, πού δόθηκε γιά «τήν τιμή τῶν ὅπλων»!
Γι’ αὐτό βλέπουμε μέ χαρά τήν κινητικότητα πού παρατηρεῖται ἐσχάτως γιά τήν σωτηρία τοῦ «Ἰντεάλ», τοῦ «Ἄστορ» καί τοῦ «Ἶρις», τριῶν κεντρικῶν ἀθηναϊκῶν κινηματογράφων, πού ὁδεύουν μᾶλλον πρός μετατροπή σέ λόμπυ ξενοδοχείων, τά ὁποῖα ἐσχάτως ξεφυτρώνουν σάν κάκτοι στήν ἔρημο τοῦ ἀθηναϊκοῦ τσιμεντοχωρίου.
Μακάρι νά φουντώσει τό κίνημα γιά τήν σωτηρία τῶν σινεμά καί τήν διατήρηση τῆς γοητείας πού ἀσκεῖ ἡ αἴθουσα, ἡ αἴσθηση τοῦ πολλοί μαζί, ἡ αἴσθηση ἐκείνη πού λέει «ὄχι» στήν ἀπομόνωση, «ὄχι» στά ἀκουστικά στό κεφάλι καί στά χάπια στό συρτάρι!
Βεβαίως, μᾶς μένει ἡ πικρία ἐκείνη καί τό παράπονο, «καί ποῦ ἦταν ὅλοι αὐτοί ὅλα αὐτά τά χρόνια;». Διότι, γιά νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς, τά ἐναπομένοντα σινεμά τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Πειραιῶς καί τῶν πέριξ Δήμων, ἐλάχιστες φορές γεμίζουν καί πλήν τῶν complex τῶν πολλῶν αἰθουσῶν, κόβουν ὅλο καί λιγότερα εἰσιτήρια!
Τί καλά πού θά ἦταν ὅλα ἄν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μαζεύονται σήμερα στίς συγκεντρώσεις «ὑπέρ τῆς διατήρησης τῶν κινηματογράφων τοῦ κέντρου, πήγαιναν, ἔστω μία φορά τήν ἑβδομάδα, σινεμά!».
Δέν λέμε, καλό εἶναι καί τό home cinema, ἀλλά ὄχι γιά ὅλες τίς περιπτώσεις οὔτε γιά ὅλες τίς ταινίες. Τίποτε, ὅσο μοντέρνο καί ἐξελιγμένο καί ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά ἀναπληρώσει τήν μαγεία τοῦ ἤχου καί τῆς εἰκόνας πού προσφέρει ἡ κινηματογραφική αἴθουσα.
Νά σᾶς πῶ ἕνα μικρό πρόσφατο παράδειγμα. Ἔβαλα νά δῶ στό σπίτι μία ἀπό τίς ἀγαπημένες μου ταινίες, τό «Ἀκροπόλ» τοῦ Παντελῆ Βούλγαρη, μέ τόν Λευτέρη Βογιατζῆ, τόν Κωνσταντῖνο Τζούμα, τήν Θέμιδα Μπαζάκα, τόν Σταῦρο Παράβα, τήν Δέσπω Διαμαντίδου, τήν Ἄντζελα Γκερέκου, καί ἄλλους ἐξαιρετικούς ἠθοποιούς καί ἀοιδούς.
Καμμία σχέση! Οὔτε ἴχνος μαγείας! Στό σινεμά εἶχα μαγευθεῖ ἀπό τήν εἰκόνα, τά τραγούδια, τίς ἑρμηνεῖες. Τό «Ἀκροπόλ», στό σπίτι, ἔμοιαζε ἄψυχο!
Λέμε «ναί» στήν σωτηρία τῶν κινηματογραφικῶν αἰθουσῶν «Ἰντεάλ», «Ἶρις» καί «Ἄστορ». Λέμε «ναί», γιατί τά σινεμά εἶναι οἱ οἶκοι ἀντοχῆς τῶν συναισθημάτων μας καί τῆς φαντασίας μας. Σῶστέ τα, μπορεῖτε!
