Ἐκεῖνο πού μέ τρελλαίνει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἀσχήμια πού ξεφυτρώνει καθημερινά δίπλα μας, εἶναι ἡ ρύπανση τῶν τοίχων τῶν κτηρίων.
Ἀφίσες, γκράφφιτι, συνθήματα, ὅ,τι βάλει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, προστίθενται μέ ταχύτητα ἀστραπῆς στό ἐφιαλτικό πάτσγουορκ (γιά νά μιλήσουμε καί λίγο πολιτικά) πού ἁπλώνεται μέσα στήν γενική γλίτσα τῶν πόλεων πού ἔχουν συμπήξει τό συνονθύλευμα, τό ὁποῖο ἀποκαλοῦμε Λεκανοπέδιο…
Δέν προλαβαίνει νά βαφεῖ ὅποιος τοῖχος, καί τό ἄλλο πρωί θά ἔχει σπεύσει ὁ κάθε διαταραγμένος νά γράψει τήν ἐξυπνάδα ἤ τό ντέρτι του στήν καλοκαθαρισμένη ἐπιφάνεια!
Ἐδῶ, στόν Πειραιᾶ, ὅπου ἡ πόλη μέ τό λιγώτερο πράσινο στόν κόσμο ἐξασφάλισε (λόγῳ τῶν ἔργων τοῦ Μετρό) δύο κατ’ εὐφημισμόν πλατεῖες, στήν διασταύρωση τῶν ὁδῶν Τσαμαδοῦ καί Γρηγορίου Λαμπράκη, διαμορφώθηκε ἕνα κολοβό παρκάκι, ἐμπρός ἀπό τό γραφικό κτήριο τοῦ παλαιοῦ Προμηθέως καί νῦν δημοτικοῦ σχολείου. Τό γέννησαν τά ἔργα τοῦ Μετρό καί παραδόθηκε ‒ἀτροφικό καί ἀναιμικό, μέσα στούς ὄγκους τῶν ἀκαλαίσθητων πολυκατοικιῶν καί κομμένο ἀπό τίς γραμμές τοῦ ἄχρηστου γιά τήν πόλη Τράμ-τραίνου.
Πέρασα ἕνα ἀπόγευμα, καί χάρηκε τό ματάκι μου, ἀπό μιά εὐχάριστη νότα, στήν γκρίζα πόλη. Ἔ, τό ἑπόμενο πρωί ὁ τοῖχος εἶχε φιλοτεχνηθεῖ!
Πάει ὁ κακομοίρης ὁ Πατούλης, στήν περιοχή τοῦ ὀχλογηπέδου Καραϊσκάκη, καί βάφει τοῦ κουτιοῦ ὅλους τούς τοίχους τῶν ἀνισοπέδων καί ὑπογείων διαβάσεων. Σέ δύο νύχτες, γέμισαν μέ γκράφφιτι, κυρίως ἔργα τῶν φιλάθλων, οἱ ὁποῖοι, ὡς συνήθως, εὔχονται κάθε καλό στίς …μανάδες καί τούς πατεράδες τῶν ἐχθρῶν τους!
Φυσικά, κάποιες ὀργανώσεις, συνήθως τῆς μαχόμενης ἀριστερᾶς, βρίσκουν μιά χαρά χῶρο γιά νά κολλήσουν ἀφίσες, μέ τίς ὁποῖες μᾶς καλοῦν σέ διάφορες ἀντιστάσεις κατά τῆς «ἄτιμης κενωνίας». Καί ὅλα αὐτά, εἰς βάρος κάθε ἔννοιας αἰσθητικῆς.
«Καί τί θέλεις νά κάνω; Μπορῶ νά ἔχω κάθε μέρα συνεργεῖα νά βάφουν τοίχους καί νά ξηλώνουν ἀφίσες;» μοῦ εἶπε (σχεδόν ἀπελπισμένος) ἕνας ἀπό τούς ἀντιδημάρχους.
Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι ἔχει ἄδικο, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη μεριά, γιατί πληρώνουμε, κάθε τόσο, δημοτικά τέλη ἄν δέν μποροῦμε νά χαροῦμε οὔτε ἕναν φρεσκοβαμμένο τοῖχο καί ἄν μόλις τόν βάψουμε (στό σπίτι μας, ἐννοεῖται) πρέπει τήν ἑπομένη νά τόν βροῦμε στολισμένο μέ ἕνα «κάτω ἡ ἐργασία» ἤ «Λίτσα μοῦ λείπεις»;
Φίλος καλός, πού ἔχει ὑποφέρει τά πάνδεινα ἀπό τούς γραφίστες μεγάλων ἐπιφανειῶν, μοῦ εἶπε ὅτι σκοπεύει νά στήσει καρτέρι στούς ἐπιδρομεῖς μέ τά σπραίυ καί νά τούς καταβρέχει ὅταν ἐπιχειροῦν νά ρυπάνουν τόν τοῖχο του! «Φοβᾶμαι, ὅμως, μήν βρῶ τό αὐτοκίνητό μου ρημαγμένο» μοῦ εἶπε, καί ἔχει δίκιο…
Ὡστόσο, κάτι θά πρέπει νά γίνει μέ τό συγκεκριμένο θέμα. Κάποια ἐποχή κυκλοφόρησαν στήν ἀγορά χρώματα στά ὁποῖα ἐπάνω -ὑποτίθεται- δέν μπορεῖ νά περάσει ἄλλου εἴδους μπογιά. Φαίνεται, ὡς, ὅτι τό κόλπο δέν ἔπιασε, διότι καί ἡ ἄλλη πλευρά ἔφτιαξε μπογιές-ἀντίδοτο!
Προχθές, οἱ διπλανοί μας ἔβαψαν τούς ἐξωτερικούς τοίχους τοῦ σπιτιοῦ τους. Ἔχουν περάσει δύο ἡμέρες καί ἀκόμη εἶναι καθαροί. Καί χθές σβήσαμε τούρτα μέ δύο κεράκια καί φωνάξαμε «πέρασαν δύο μέρες καί εἶμαι καθαρός!».
