Ὁμολογῶ ὅτι δέν μπορῶ νά κοιμηθῶ εὔκολα τά τελευταῖα βράδια.
Σκέπτομαι συνέχεια, τόσο καιρό πηγαινοερχόμουν στόν μουντό καί μελαγχολικό σταθμό Λαρίσης εἴτε γιά νά κατευοδώσω εἴτε γιά νά ὑποδεχθῶ τό παιδί μου, πού ταξίδευε «μέ τό ἀσφαλέστερο μέσον» στήν Θεσσαλονίκη. Εἶχα πιστέψει κι ἐγώ ὅτι ἔχουμε ἕναν σύγχρονο σιδηρόδρομο καί ἕνα μοντέρνο «ἀσημένιο βέλος», πού ἔκαναν τό ταξίδι στήν Θεσσαλονίκη «μιά ἀνάσα».
Ἔλεγα συχνά στό παιδί ὅτι εἶναι καλύτερα νά ταξιδεύει μέ τό τραῖνο παρά μέ τό ἀεροπλάνο, διότι χρειάζεται λιγότερη ὥρα, καί ἀποφεύγει τήν ταλαιπωρία τοῦ ἀεροδρομίου. «Μπαίνεις μέσα, κάθεσαι ἄνετα, ἀπολαμβάνεις τό καφεδάκι σου, διαβάζεις τό βιβλίο σου καί… τσούπ εἶσαι στή Θεσσαλονίκη.» Ποῦ νά φανταστῶ ὅτι ἡ ζωή τῶν ἐπιβατῶν κρεμόταν ἀπό τό κατά πῶς θά πατήσει τό κουμπί ὁ σταθμάρχης; Ποῦ νά φανταστῶ ὅτι ὅλες οἱ συμβάσεις γιά τόν ἐκσυγχρονισμό τῶν σιδηροδρόμων ἔμεναν στά συρτάρια καθώς οἱ ἐργολάβοι –καί ὄχι μόνο αὐτοί, κωλυσιεργοῦσαν;
Βέβαια, γιά νά λέμε καί τοῦ στραβοῦ τό δίκαιο, καί ἐπειδή θεωροῦσα τά τραῖνα τῆς Μεγάλης Βρεταννίας τά ἀσφαλέστερα στόν κόσμο, προσέφυγα στήν Wikipedia στό λῆμμα «ἀτυχήματα στούς βρεταννικούς σιδηροδρόμους». Τρόμαξα! Ἕνας τεράστιος κατάλογος τῶν τελευταίων 100 ἐτῶν ἀπό πολύνεκρα ἤ λιγώτερο ὀδυνηρά δυστυχήματα. Καί τί μ’ αὐτό; Θά πεῖ κάποιος. Ἁπλῶς τό ἀναφέρω γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν φενάκη τοῦ «ἀσφαλέστερου μέσου συγκοινωνίας».
Παντοῦ συμβαίνουν δυστυχήματα, ἀλλά ὄχι ἐπειδή κρέμονται ὅλα ἀπό τόν δείκτη τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ ἑνός ἀνθρώπου.
Οἱ κυβερνήσεις, ἀπό τό ἔτος 2000 καί ἐντεῦθεν, ἔχουν τεράστια εὐθύνη γιά ὅσα συνέβησαν. Δέν ἀπαλλάσσουμε τῶν εὐθυνῶν τούς συνδικαλιστές. Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι ὅταν ἀκούω τίς λέξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, κ.λπ. ἀνατριχιάζω. Τήν ἔζησα αὐτήν τήν ἐμπειρία. Ὅταν μοῦ ἀνατέθηκαν κάποια διοικητικά καθήκοντα, κάλεσα τούς συνδικαλιστές τῆς κυβερνώσας παράταξης καί τούς εἶπα «καταλαβαίνετε ὅτι τώρα πρέπει νά δουλέψουμε.» Μέ κοίταξαν μέ συγκατάβαση καί ὁ ἐπί κεφαλῆς τους μοῦ εἶπε: «Ἔ, ὄχι νά δουλέψουμε τώρα ἐμεῖς. Τώρα θά δουλέψουνε οἱ ἄλλοι». Καί ὅταν κατόρθωσα μέ βάση προσωπικές γνωριμίες νά ἐξασφαλίσω κάποιες χορηγίες γιά τό ἵδρυμα στό ὁποῖο μέ εἶχαν ὁρίσει, ἄκουσα τά ἑξῆς καταπληκτικά: «Καί γιατί τούς ἔπιασε τώρα ὁ πόνος τούς χορηγούς; Τί θά ζητήσουν σέ ἀντάλλαγμα;» Αὐτή εἶναι ἡ παθογένεια τοῦ ἑλληνικοῦ συνδικαλιστικοῦ κινήματος. Ἡ λέξη «ὑπερκομματικός» τούς προκαλεῖ ἀλλεργία. Προτιμοῦν τήν λέξη «διακομματικός», δηλαδή νά ἔχει ὁ καθένας τούς δικούς του στίς ὅποιες ἐπιτροπές. Φυσικά, στίς διακομματικές ἐπιτροπές σπανίως ὑπάρχει ὁμοφωνία, καί πάει λέγοντας.
Αὐτό φυσικά δέν ἀπαλλάσσει τό πολιτικό προσωπικό. Ὅποιοι «παρακατιανοί» κι ἄν εὐθύνονται, ἡ κύρια εὐθύνη ἀνήκει στόν ἐπί κεφαλῆς. Γιά νά ἐξηγούμεθα…
