Ἡ ἐμπειρία μου ἀπό τούς τομεῖς τοῦ Δημοσίου στούς ὁποίους κλήθηκα νά βοηθήσω, δέν εἶναι καί ἡ καλύτερη.
Ὡστόσο, στήν πορεία (σύντομη εὐτυχῶς) κατάλαβα ὅτι ὅλα εἶναι θέμα προσώπων καί διαχειρίσεως χαρακτήρων. Ὡστόσο, παντοῦ μποροῦσες εὔκολα νά διακρίνεις αὐτό πού οἱ παλαιότεροι ἀποκαλοῦσαν «μενταλιτέ τοῦ Δημοσίου». Ἐμπόδια καί καθυστερήσεις, τίς ὁποῖες ἔπρεπε νά παρακάμψεις μέ τόν διάλογο, χωρίς νά προκαλέσεις τριβές καί, φυσικά, ἀντιπαραθέσεις. Ἔχανες, ὅμως, πολύτιμο χρόνο.
Θυμᾶμαι τήν καχυποψία τῶν συνδικαλιστῶν ὅταν ἐξασφαλίσαμε κάποιες δυνατές χορηγίες γιά τήν διενέργεια βελτιωτικῶν ἐργασιῶν στό κτήριο τοῦ Νοσοκομείου. «Καί γιατί τώρα αὐτός ἐνδιαφέρεται καί μᾶς δίνει λεφτά;» ρωτοῦσαν. «Τί θά πεῖ αὐτό; Ἐπειδή τοῦ τό ζήτησα ἐγώ, πού τόν γνωρίζω τριάντα χρόνια καί μέ γνωρίζει κι αὐτός, καί τόν ἔπεισα» τούς ἔλεγα. Ἀλλά θεωροῦσαν κακό νά ποῦν εὔκολα τό «ναί» στήν διοίκηση, πού «δέν ἦταν τοῦ κόμματος.» Τελικά, μέ τόν διάλογο, κάτι καταφέραμε. Ἀλλά χάναμε χρόνο. Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά, διαβάζοντας ἕνα πόστ τοῦ φίλου μου νομικοῦ, Πάνου Μπιτσαξῆ, ὁ ὁποῖος διετέλεσε Γενικός Γραμματεύς Ἀθλητισμοῦ.
«Δεκάδες φορεῖς ἐποπτευόμενοι ὁ καθένας μέ τήν ἰδιαιτερότητά του. Ὁμοσπονδίες, στάδια καί πλῆθος σωματείων. Τά λεφτά στόν κουβᾶ καί ἡ μικροπολιτική φαυλότητα ἦταν διαχρονικός κανόνας. Ἄρχισε μιά μάχη ἐξορθολογισμοῦ καί κριτηρίων, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά τά πῶ, δέν ἐνδιαφέρουν πιά.
Ἐκεῖ πού εἶχα τελειώσει τό κύκλο καί ζοῦσα τίς γκρίνιες τῶν μειώσεων στίς χρηματοδοτήσεις καί ἀρνήσεις αἰτημάτων θολῆς κατεύθυνσης καί κριτικῆς στά κριτήρια πού ἔθετα, τά ὁποῖα ξεβόλευαν καί ἔφερναν συγκρούσεις, ἔρχεται ἡ “ἁρμόδια” καί μοῦ φέρνει ἕνα σχέδιο ἀπόφασης. Εἶναι, μοῦ λέει, ἡ ἐπιχορήγηση τοῦ ΚΕΙΠΠ. “Τί εἶναι αὐτό;” ρώτησα. “Κέντρο ἐκπαίδευσης ἱππασίας” μοῦ λέει.
Ἄναυδος ἐγώ. “Καί τί κάνει αὐτό;” ξαναρωτάω. “Δέν ξέρουμε, κύριε Γενικέ, τί κάνει, ἐμεῖς εἴμαστε ἁρμόδιοι μόνο νά τοῦ στέλνουμε χρήματα”. “Καλά, καί στέλνετε χρήματα χωρίς νά ξέρετε τί κάνει;”. “Ἔτσι γίνεται ἐδῶ καί πέντε χρόνια” μοῦ ἀπαντᾶ. Ἡ πολιτική ὀρθότης δέν εἶχε ἀκόμα ἐπικρατήσει. Πάτησα ἕνα ἄγριο καυγᾶ χωρίς κακές λέξεις. “Φέρτε μου τό τηλέφωνο” φώναξα. Παίρνω ὁ ἴδιος. “ΚΕΙΠΠ ἐκεῖ; Παρακαλῶ, θέλω νά ἐκπαιδευθῶ στήν ἱππασία. Πότε νά ἔρθω;”. “Δέν γίνεται, κύριε. Ἔχουμε ἀναστείλει τά προγράμματα ἀπό τό 2004” ἀπαντᾶ ἡ ὑπάλληλος.
Τριάντα δύο ὑπάλληλοι χωρίς καμμία πραγματική δραστηριότητα ἔπαιρναν τόν μισθό κατ’ οἶκον. Ἔχαιραν μονιμότητος. Νοσηλεύτριες κτηνῶν, κτηνίατροι, ὀδοντίατροι, σταυλίτες, βοηθοί. “Πόσα ἄλογα ἔχετε;” ρώτησα ἀγριεμένος. “Δώδεκα, ἀλλά τέσσερα εἶναι ὑπέργηρα, τρία εἶναι ἔγκυα, ἕνα ἔχει μεγάλο πρόβλημα μέ τό νύχι του καί τά ἄλλα εἶναι μικρόσωμα, δέν ἀντέχουν!” μοῦ λέει.
Ἡ μόνη εἰδικότητα πού ἦταν ἀναγκαία ἦταν ὁ Ψυχίατρος ἀλόγων. Ἀλλά δέν εἴχαμε τέτοια. Τά κακόμοιρα κλεισμένα ἔπασχαν ἀπό ἀνία, ἀπό κατάθλιψη. Τριάντα δύο ὑπάλληλοι γιά δώδεκα ἀνενεργά καταθλιπτικά ἄλογα!
Τό ΚΕΙΠΠ καταργήθηκε. Τά ἄλογα διετέθησαν γιά ἐκπαιδευτική ψυχαγωγική ἱππασία σέ παιδιά μέ νοητική ὑστέρηση, οἱ ὑπάλληλοι πῆραν μετάταξη, δέν ἔχασαν τή δουλειά τους. Μᾶς πῆρε ἕνα χρόνο γιά νά γίνει αὐτό. Ἡ συνεννόηση τῶν συναρμόδιων ἦταν χελωνοειδής. Ἐν ὅσῳ γινόταν ἡ μετάβαση, μέγας καί πολύς παράγων τοῦ ΠΑΣΟΚ σέ θεσμική θέση, ἀείμνηστος πλέον, μέ πῆρε τηλέφωνο. “Μήν τούς πειράζεις αὐτούς, δέν εἶναι δεξιοί, εἶναι δικά μας παιδιά, ἐμεῖς τούς βάλαμε, ἡ ΝΔ τούς κράτησε»…
Ἑλλάς, τό μεγαλεῖό σου.
