Συγκλονιστικές οἱ εἰκόνες ἀπό τήν σεισμόπληκτη Τουρκία. Δέος ἐμπρός στόν ἀπέραντο ὄγκο τῶν σωριασμένων πολυκατοικιῶν, οἱ ὁποῖες κατέρρευσαν μέ ἕναν ἐφιαλτικό πάταγο. Πράγματι, ὁ ἦχος τοῦ σεισμοῦ τόν ὁποῖον μετέδωσαν τά σόσιαλ ἦταν ὅ,τι πιό συνταρακτικό μποροῦσε νά φαντασθεῖ ὅποιος δέν ἔχει ζήσει τήν ὀργή τοῦ Ἐγκέλαδου…
Ἤμουν παρών, ὡς ρεπόρτερ, σέ ὅλους τούς μεγάλους σεισμούς τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ἀπό τήν Θεσσαλονίκη τοῦ 1978, μέ τήν κατάρρευση τῆς πολυκατοικίας στήν πλατεῖα Ἱπποδρομίου, τόν σεισμό τοῦ Βόλου (1980), τῶν Ἀλκυονίδων τοῦ 1981, τῆς Καλαμάτας τοῦ 1986, τοῦ Αἰγίου τό 1995 καί τῆς Πάρνηθας τοῦ 1999. Ἔπειτα ἀπό τήν «ἐπιτυχημένη» ἀποστολή μου στήν Θεσσαλονίκη, ἡ Ἑλένη Βλάχου μέ ἔχρισε «σεισμολόγο», καί ὅποτε εἴχαμε ἐπέλαση τοῦ Ἐγκέλαδου, ὁ Μίμης Παπαναγιώτου μοῦ τηλεφωνοῦσε καί μοῦ ἔλεγε: «Σεισμός, καταλαβαίνεις»…
Ἀκόμη θυμᾶμαι τόν συνάδελφο Μάκη Γεωργίου νά ἔχει δεθεῖ σάν λουκάνικο μέ τήν ζώνη ἀσφαλείας στήν «Ματρά Σίμκα» πού εἶχα τότε καί πηγαίναμε «μέ 220» στόν Βόλο! Ποτέ, ὅμως, τέτοιο κακό σάν αὐτό πού συνέβη στούς γείτονες δέν εἶδαν τά μάτια μου στήν Ἑλλάδα. Καί δέν θά τό δοῦν, μέ δεδομένο ὅτι ἐδῶ οἱ κατασκευές –μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις– εἶναι γερές καί ἀντέχουν τά ρίχτερ! Ἔλαχε, λοιπόν, στόν Ταγίπ Ἐρντογάν ἕνας ἀκόμη μεγάλος σεισμός, μία τεράστια δοκιμασία γιά τήν πατρίδα του, καί μάλιστα σέ περίοδο προεκλογική. Δύσκολα πράγματα, γιά ὁποιονδήποτε, γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια. Οἱ νεκροί θά φθάσουν σέ μεγάλο ἀριθμό, καί οἱ εὐθῦνες εἶναι τεράστιες. Δέν μπορεῖ νά πέφτουν σάν τραπουλόχαρτα κτίσματα τῶν εἴκοσι ὀρόφων, σχετικά καινούργια. Δέν εἶναι δυνατόν νά πληρώνει ὁ κοσμάκης, μέ τήν ζωή του, τήν προσπάθεια κάποιων ἀθλίων νά κερδίσουν ὅσο μποροῦν περισσότερα χρήματα.
Ἀπ’ ὅ,τι εἶπαν Τοῦρκοι συνάδελφοι, πολλά ἀπό τά πολυώροφα κατασκευάσματα ἦταν, στήν κυριολεξία, «στόν ἀέρα» καί στηρίζονταν ἁπλῶς σέ κάποια ἄλλα, γερά κτίσματα, τά ὁποῖα καί ἄντεξαν τήν τεράστια δοκιμασία. Ὁ Ἐρντογάν βρίσκεται πλέον μπροστά σέ ἕνα τεράστιο πρόβλημα καί –πιθανότατα– θά προσπαθήσει νά ἀναβάλει τίς ἐκλογές «λόγῳ σοβαροῦ ἐθνικοῦ θέματος.» Καί ἡ ἀντιπολίτευση δέν θά ἔχει πολλά περιθώρια νά ἀντιδράσει. Γιατί ἄν δέν εἶναι «ἐθνικό θέμα» ὁ θάνατος χιλιάδων πολιτῶν καί τό ξεσπίτωμα ἑκατοντάδων χιλιάδων, τότε ποιό εἶναι; Ἐμεῖς, θεατές στό πελώριο αὐτό τραγικό γεγονός, δέν ἔχουμε παρά νά προσφέρουμε ὅποια βοήθεια μποροῦμε. Ἀπό ἕνα ζευγάρι παπούτσια, ἕνα παλιό μπουφάν, κουβέρτες, ξηρά τροφή, παιδικά ρουχαλάκια. Τό κάθε τί αὐτήν τήν ὥρα εἶναι πολύτιμο. Χιλιάδες ἄνθρωποι ἔχασαν τά ὑπάρχοντά τους, ὅλα, σέ λίγα λεπτά. Πολλοί τώρα βρίσκονται χωρίς τούς δικούς τους καί χωρίς τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν!
Ἄν δέν ἔχεις ζήσει ἀπό κοντά τέτοια δράματα, δέν μπορεῖς νά καταλάβεις τό πῶς νοιώθουν τώρα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Φυσικά, μιά Τουρκία μέ τεράστιο, δυσθεώρητο, πληθωρισμό, μέ ἕναν ἡγέτη πού ὀνειρεύεται αὐτοκρατορία, ξεχνῶντας ὅτι τά πράγματα μπορεῖ νά ἀλλάξουν ἀνά πᾶσα στιγμή, δέν μπορεῖ νά τά βγάλει πέρα μονάχη της. Ὁ πολιτισμένος δυτικός κόσμος θά βοηθήσει. Καί μακάρι ὅλα νά τελειώσουν ὅσο πιό γρήγορα γίνεται…
