Ἐπιτρέψτε μου σήμερα νά σημειώσω μερικά σημεῖα ἀπό τήν παρέμβαση τοῦ ὑφυπουργοῦ Ναυτιλίας Κων. Κατσαφάδου…
… ὁ ὁποῖος ἐκλέγεται πρῶτος καί μέ μεγάλη διαφορά μέ τήν Νέα Δημοκρατία στήν Α΄ Πειραιῶς. Ὅσα εἶπε, εἶναι ἀρκετά ἐνδιαφέροντα καί ἄς τά δοῦμε μέ προσοχή. «Στόν Πειραιᾶ συναντῶνται δύο σημαντικά σημεῖα τῆς παγκόσμιας ἁλυσίδας ἀξίας: ὁ ἑλληνικός ἐφοπλισμός καί τό “one belt one road”, ὁ νέος “δρόμος τοῦ μεταξιοῦ”, ὅπου ἡ μεγαλύτερη ἐξαγωγική βιομηχανία, ἡ Κίνα, ἔχει ἐπιλέξει τόν Πειραιᾶ ὡς τό σημεῖο πού συναντᾶ τόν μεγαλύτερό της πελάτη, τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.»
Ἀπόλυτα σύμφωνοι, ἄν καί θά ἦταν πολύ καλύτερα νά εἴχαμε ἐμεῖς ἀξιοποιήσει τόν «θησαυρό» πού λέγεται ΟΛΠ, καί νά μήν τόν ἔχουμε ὑπονομεύσει τόσα χρόνια, μέ ἄστοχες ἐνέργειες καί ὀλιγωρία. «Ἡ κυβέρνηση, τῆς ὁποίας εἶμαι μέλος, ὄχι μόνο πιστεύει στήν “Γαλάζια Οἰκονομία” καί στήν πράσινη ἀνάπτυξη, ἰδιαίτερα σέ μία περίοδο, ὅπως καί αὐτή πού βιώνουμε, μέ μιά σειρά ἀπό γεωπολιτικές ἀναταραχές, πολλαπλές κρίσεις, ὅπως ἦταν ἡ ὑγειονομική, ὅπως εἶναι ἡ ἐνεργειακή. Ἀποδεικνύεται περισσότερο ἀπό ἀναγκαία ἡ “Γαλάζια Ἀνάπτυξη” καί ἡ προώθηση τῆς ἔξυπνης, βιώσιμης καί ὁλοκληρωμένης ἀνάπτυξης καί τῶν εὐκαιριῶν ἀπασχόλησης στήν εὐρωπαϊκή θαλάσσια καί ναυτιλιακή οἰκονομία.» Καί ἐδῶ θά συμφωνήσουμε, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ἡ ἑλληνική ναυτιλία πρωτοπορεῖ στήν ἐφαρμογή νέων τεχνολογιῶν γιά τό περιβάλλον.
«Σήμερα, τά πλοῖα μας συνδέουν κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη, ἀντιπροσωπεύοντας τό ἕν πέμπτο τῆς παγκόσμιας χωρητικότητας. Ἐπικαλοῦμαι αὐτό τό στοιχεῖο, γιατί θεωρῶ ὅτι δείχνει τήν ζωτική σημασία τῆς ναυτιλίας μας στό διεθνές μεταφορικό καί οἰκονομικό γίγνεσθαι καί, ἀσφαλῶς, τόν καθοριστικό ρόλο της στόν ἐφοδιασμό τῆς Εὐρώπης, τίς ἀνάγκες τῆς ὁποίας καλύπτει κατά 60%, τήν κρίσιμη συμμετοχή της στήν παγκόσμια διακίνηση καυσίμων.» Πολύ σωστά καί ἄς εὐχηθοῦμε νά ἐπιλυθοῦν τά ὅποια προβλήματα ἀναμένεται νά προκαλέσει στούς κύκλους τῆς πλοιοκτησίας τό νέο «συνυποσχετικό». Διότι θά προκαλέσει, εἶναι βέβαιο…
«Οἱ κινήσεις τῆς Ἑλλάδας πρός τήν ἐνεργειακή της αὐτάρκεια εἶναι ταχύτατες: πρό μηνός βρεθήκαμε στό ἔργο γιά τόν νέο τερματικό σταθμό ἀποθήκευσης καί “ἐπαναεριοποίησης” στήν Ἀλεξανδρούπολη. Αὐξάνεται, ἐπίσης, ἡ χωρητικότητα τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ρεβυθούσας, πού θά μποροῦν, πλέον, νά ὑποδέχονται καί πλοῖα μέ ὑγροποιημένο ἀέριο, ἐπιταχύνουμε τήν ἀνάπτυξη ἀγωγῶν, οἱ ὁποῖοι θά μᾶς διασυνδέουν μέ τά Βαλκάνια, καί ἠλεκτρικῶν δικτύων, πού θά μᾶς ἑνώνουν μέ τή Βόρεια Ἀφρική. Ἡ πατρίδα μας γίνεται, ἔτσι, ἐνεργειακή πύλη πρός τήν Εὐρώπη καί κρίσιμος κόμβος γιά ὁλόκληρη τή Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Μέ σταθερούς πυλῶνες της, αὐτό πού ἀποκαλοῦσε ὁ Θεμιστοκλῆς ὡς “ξύλινα τείχη”.» Πολύ σωστά ὅλα, ἀλλά νά προστατευθοῦν καί τά «πέτρινα τείχη» τῆς Πειραϊκῆς, διότι ὑπάρχει ὁ φόβος ὅτι ἡ ἐπαπειλουμένη «ἀνάπλαση» θά τά κάνει «Λούνα-Πάρκ»…
«Τόν 19ο αἰῶνα, ὅταν οἱ Ἕλληνες ἐφοπλιστές ἐκμεταλλεύθηκαν τήν τεχνολογική ἐπανάσταση τῆς μετάβασης ἀπό τό ἱστίο στόν ἀτμό. Ἔ, λοιπόν, σήμερα καλοῦνται νά πορευθοῦν τόν ἀντίστροφο δρόμο: νά ἐπιστρέψουν σέ μία ναυτιλία ἐνεργειακά οὐδέτερη.»
Δέν εἶναι εὔκολο αὐτό. Ἐξ ἄλλου, ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ «οὐδετερότητα» εἶναι μία πολύ ἀφηρημένη ἔννοια.
