ΣΗΜΕΡΑ «πέφτει» καί τυπικῶς ἡ πρώτη αὐλαία στό σκάνδαλο τῶν ὑποκλοπῶν
Ἡ Βουλή θά συζητήσει τά πορίσματα τῶν κομμάτων (καθώς ἡ Ἐξεταστική Ἐπιτροπή δέν κατέληξε σέ ἕνα ἑνιαῖο πόρισμα) καί μετά τήν παρέλευση ἱκανῆς ὥρας ἡ σεμνή τελετή θά λάβει τέλος. Γιά τήν ΝΔ ὅλα καλά, γιά τόν ΣΥΡΙΖΑ πού σιώπησε αἰδημόνως στήν οὐσία τῆς ἀρχικῆς καταγγελίας Ἀνδρουλάκη ὑπάρχει ζήτημα (ἀλλά μήν τό κάνουμε καί θέμα…), γιά τό ΚΚΕ πού βολεύεται μέ τήν κυβέρνηση Μητσοτάκη «ἄλλα λόγια νά ἀγαπιόμαστε» (μοῦ ἀρέσει πού ὁ «Ριζοσπάστης» παρέδιδε προχθές μαθήματα ἠθικῆς …ἀνωτερότητας τῶν κομμουνιστῶν μέ ἀφορμή τό σημείωμά μας «Σαπίζουμε ταχέως»), ἐνῶ γιά τό ΠΑΣΟΚ, τί νά πεῖ κανείς. Μέχρι τήν στιγμή πού γράφονταν αὐτές οἱ γραμμές, δέν εἶχε δοθεῖ στήν δημοσιότητα τό δικό του πόρισμα!!
Μετά τό πρῶτο σόκ ἀλλά καί τήν διαχείριση πού ἔγινε στό σκάνδαλο, ἡ ὑπόθεση ὑποβαθμίστηκε ἀπό ζήτημα δημοκρατίας σέ ζήτημα ἐσωτερικοῦ ξεκαθαρίσματος πολιτικῶν λογαριασμῶν. Ὁ ἁρμόδιος πρέσβης διεξήγαγε ἐπίσημη ΕΔΕ μεταξύ 12 ὑπόπτων (ἑνός πολιτικοῦ καί ἕντεκα ἐπιχειρηματιῶν) γιά νά διαπιστώσει ἄν πίσω ἀπό τήν προβολή τοῦ σκανδάλου ὑποκρύπτεται ἀπόπειρα ἀποσταθεροποίησης τῆς κυβέρνησης χώρας μέλους τοῦ ΝΑΤΟ. Ἀπό τήν ὥρα πού ἔλαβε ἀπό ὅλους ἀρνητικές ἀπαντήσεις καί τοῦ διευκρινίστηκε ὅτι τό σκάνδαλο ἀπετέλεσε μίας πρώτης τάξεως ἀφορμή γιά νά ἐπιδείξουν κίτρινη κάρτα πρός τήν κυβέρνηση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη (ὄχι κόκκινη), ὁ συναγερμός ἔληξε. Οἱ ὑποκλοπές κατρακύλησαν στήν τελευταία θέση τῶν δημοσκοπήσεων, ἐνῶ τά κόμματα τῆς Ἀντιπολίτευσης ἔρριξαν δραματικά τούς τόνους. Παλαιοί κοινοβουλευτικοί πού γνωρίζουν ἄριστα τίς δυνατότητες ἀντίδρασης ἑνός κόμματος ὑποστηρίζουν ὅτι ἄν ὁ συστημικός ἀτλαντιστής Τσίπρας ἤθελε νά δημιουργήσει συνθῆκες πτώσης τῆς Κυβέρνησης, μποροῦσε νά τό κάνει. Ἀλλά δέν τό ἤθελε. Μέ τήν διαπλοκή ἐνοχλημένη ἀλλά ὄχι ἀποφασισμένη νά κινηθεῖ, τήν ἀντιπολίτευση χαλαρή καί τόν Ἀντώνη Σαμαρᾶ σιωπηλό, ἡ ὑπόθεση ἐκτός ἀπροόπτου ὁδηγεῖται στήν χωματερή. Ἄν ποτέ ἀνακινηθεῖ ξανά, θά εἶναι ἀπό ξένα κέντρα, καί πάντως ὄχι ἀπό τήν Ρωσσία.
«Θά ξεχαστεῖ τό θέμα»
Ἡ συγκάλυψη ἀνακουφίζει. Αὐτή εἶναι ἡ κυρίαρχη θεωρία. Τό θέμα, ὅπως ἦταν εὐχή ὅλων ἀπό τήν ἀρχή, «θά ξεχαστεῖ». Ὁ κυνισμός θριαμβεύει. Τό εὐρώ εἶναι σημαντικώτερο ἀπό τήν δημοκρατία. Τό ΑΕΠ ἀπείρως σημαντικώτερο ἀπό τούς θεσμούς, ἡ ἀνάπτυξη κρισιμότερη ἀπό τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τίς ἀτομικές ἐλευθερίες. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά διατυπώσω μία ἐπιφύλαξη γιά αὐτήν τήν θεωρία. Ἡ συγκάλυψη παράγει ἀρνητικό πολιτικό ἀποτέλεσμα. Μόνο πού αὐτό τό ἀποτέλεσμα δέν «ρευστοποιεῖται» ἀμέσως, ἀλλά τοκίζεται. Συγκάλυψη γιά τόν Φουρθιώτη, συγκάλυψη γιά τήν Siemens, συγκάλυψη γιά τίς ὑποκλοπές, συγκάλυψη γιά τόν Λιγνάδη, συγκάλυψη (φῶς φανάρι) γιά τόν κομματάρχη πασόκων Ὑπουργῶν Μίχο, σιγά-σιγά ἀπό τήν πολλή συγκάλυψη ὀρθώνεται ἕνα βουνό καχυποψίας. Ὁ κόσμος δέν εἶναι χαζός. Παρατηρεῖ τά ἐπαναλαμβανόμενα μοτίβα. Σέ κάθε συγκάλυψη ἔχουμε τό ἴδιο modus operandi. Πρῶτα κατεβάζουν τήν «γραμμή» τά ἐπώνυμα καί ἀνώνυμα τρόλλ στό διαδίκτυο. Μετά τήν σκυτάλη παίρνουν τά κανάλια. Κανιβαλλίζουν τό θῦμα καί βγάζουν ἀπό τό κάδρο τόν κατηγορούμενο. Στίς ὑποκλοπές κατέστη ὕποπτος ἐθνοπροδοσίας ὁ Ἀνδρουλάκης. Στήν παιδεραστία γιά ὅλα φταίει ἡ μάνα. Στό #metoo τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου οἱ νεαροί πού τά «ἤθελαν». Ὅλο καί κάποιος πρόθυμος κιτρινιάρης presenter θά βρεθεῖ γιά νά ὑπηρετήσει τήν γραμμή!
Ἔπειτα, ἀφοῦ δημιουργηθεῖ ἡ κατάλληλη ἀτμόσφαιρα, ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη ἕνα τρίτο πρόσωπο. Ἡ Μενδώνη γιά τόν Λιγνάδη, οἱ Κοντολέων – Δημητριάδης γιά τίς ὑποκλοπές, κάποιος Περιφερειάρχης ὅπως ψυχανεμίζομαι τώρα γιά τόν Μίχο. Ὅλοι στά «σκυλιά», ἀρκεῖ νά μήν φθάσει στήν αὐλή μας ἡ ζημιά. Ἔπειτα ἀκολουθεῖ ὁ ἑκάστοτε κυβερνητικός ἐκπρόσωπος. Γιά τίς παρακολουθήσεις ἀπεφάνθη ὅτι εἶναι «ἰδιωτική ὑπόθεση». Γιά τόν παιδεραστή μᾶς κάλεσε νά «ἑστιάσουμε» στό θῦμα καί ὄχι φυσικά στούς 213 βιαστές…
Ὅσο γιά τά πειστήρια πού καῖνε βαριά ὀνόματα; Θά ἐξαφανιστοῦν. Εἶναι γνωστό πῶς. Τά ἠχογραφημένα τοῦ Ἀνδρουλάκη καταστράφηκαν μέ νόμο! Τυχόν ἐπώνυμοι πού περιλαμβάνονται στούς 213 θά διαγραφοῦν ἀπό τά ἀρχεῖα. Καί τό ὡραιότερο: Οἱ κατηγορούμενοι σέ ὅλες τίς ὑποθέσεις ἐνημερώνονται ἀμέσως ἀπό «μέσα», ὥστε νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά καταστρέφουν οἱ ἴδιοι μέ τά χεράκια τους ἐπιβαρυντικά στοιχεῖα. Ὁ Λιγνάδης εἶχε πέντε μέρες γιά νά καθαρίσει τόν ὑπολογιστή του. Ὁ Κοντολέων κατέστρεψε τά ἀρχεῖα ἀμέσως μόλις ἔμαθε ὅτι τό Εὐρωκοινοβούλιο ἐντόπισε κοριό στό κινητό τοῦ Ἀνδρουλάκη. Ὁ Μίχος γνώριζε ἕνα μῆνα πρίν ὅτι ἡ Ἀστυνομία τόν ψάχνει καί ἔκανε ἐπαφές ἀκόμη καί μέ κορυφαῖα πολιτικά καί μηντιακά στελέχη γιά νά τήν γλυτώσει.
Στό τέλος κάθε «ἔργου» ἐμφανίζεται ἄσπιλος, ἀνεύθυνος καί ἀμόλυντος ὁ Πρωθυπουργός γιά νά ἐξαγγείλει τήν ριζική βελτίωση τοῦ νομικοῦ πλαισίου. Νόμος πού προβλέπει ἰσόβια γιά τούς βιαστές (μετά τόν Λιγνάδη), νόμος πού πρέπει νά συμφωνεῖ καί δεύτερος εἰσαγγελέας γιά τίς ὑποκλοπές πολιτικῶν (μετά τόν Ἀνδρουλάκη), νόμος γιά τήν κακοποίηση παιδιῶν (μετά τόν Μίχο). Ἔτσι ἡ Κυβέρνηση βγαίνει καί ἀπό πάνω.
Ἡ κουκούλα εἶναι μέθοδος
Ἡ ὑπόθεση πού κάνω εἶναι ἡ ἑξῆς. Πράγματι, ἡ μεγάλη πλειονότης τοῦ λαοῦ ἀδιαφορεῖ γιά ὅλα αὐτά. Θέλει ψωμί καί δευτερευόντως δημοκρατία. Καί ἄν εἶναι χορτάτη, δεκάρα δέν δίνει γιά τίς δημοκρατικές ἐλευθερίες. Ὡστόσο, ὑπάρχει μιά κρίσιμη μᾶζα πολιτῶν πού δίνει ἤ ἀφαιρεῖ τίς αὐτοδυναμίες καί εὑρίσκεται διάσπαρτη σέ ὅλα τά κόμματα. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού ἐνημερώνονται εἰς βάθος δέν εἶναι ἀνόητοι. Βλέπουν αὐτό πού παρατηροῦμε καί ἐμεῖς. Τήν μεθοδολογία τῆς συγκάλυψης. Καί καταλαβαίνουν. Ἄν εἶχε ἐπέλθει πραγματική κάθαρση σέ κάποια ἀπό ὅλες τίς ὄζουσες ὑποθέσεις πού συγκλόνισαν τόν δημόσιο βίο, αὐτά τά τρία χρόνια οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού δίνουν μεγάλη σημασία στόν νόμο θά εἶχαν διατηρήσει τήν ἐλπίδα ζωντανή. Ἀλλά αὐτό πού ζοῦν διαρκῶς εἶναι τό ἑξῆς: ἡ κουκούλα εἶναι μέθοδος. Καί μία τεράστια ἐγκληματική ὀργάνωση ἀπό τρόλλ, ντεμέκ τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς, μέλη τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ, καμμία φορά καί τῆς δικαιοσύνης, σπεύδει νά μετάσχει προθύμως στό σχέδιο «ψεκάστε-σκουπίστε». Αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά μήν μεταφραστεῖ σέ πολιτική στάση στήν κάλπη.
Ἡ διαρκής συγκάλυψη, τό βουνό, δημιουργεῖ ἕναν ἀκόμη κίνδυνο γιά τό πολιτικό σύστημα. Ἀκόμη καί ἕνα μικρότερης σημασίας σεξουαλικό, πολιτικό, οἰκονομικό σκάνδαλο ἀθροιζόμενο ὅμως μέ ὅλα τά προηγούμενα, μπορεῖ νά λειτουργήσει ὡς πυρηνική ἀπειλή γιά τόν δημόσιο βίο. Νά βάλει σέ κίνηση τήν ἱστορία καί νά δημιουργήσει συνθῆκες πολιτικῆς συντέλειας.
