Ἡ Εἰρήνη Παπᾶ ὑπῆρξε κορυφαία Ἑλληνίδα καί κορυφαία ἠθοποιός
Ὑπῆρξε ὡραιότατη γυναῖκα καί μεστός ἄνθρωπος. Στήν ζωή της ἔκανε πάντα ἐκεῖνο πού ἐπιθυμοῦσε, χωρίς νά ὑπολογίσει τήν γνώμη τῶν ἄλλων. Φυσικά, ἕνας τέττοιος ἄνθρωπος, μιά τόσο δυνατή καί δυναμική φύση, πολύ δύσκολα θά μποροῦσε νά χωρέσει στόν μικρόκοσμο τῆς ἑλληνικῆς σκηνῆς.
Γι’ αὐτό καί φρόντισε –γρήγορα– νά πετάξει σέ ἄλλες χῶρες καί νά ἀναγνωρισθεῖ παγκοσμίως, μέ συμμετοχή σέ μεγάλες διεθνεῖς κινηματογραφικές παραγωγές καί νά ἀποσπάσει τόν θαυμασμό ἑκατομμυρίων φίλων τοῦ κινηματπογράφου καί τοῦ θεάτρου.
Ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα, παρ’ ὅτι ὁ μέγας μύστης τοῦ σινεμά καί τοῦ Θεάτρου Μιχάλης Κακογιάννης τήν εἶχε ἀπό πολύ νωρίς ξεχωρίσει, ἡ Εἰρήνη Παπᾶ δέν ἔτυχε τῆς ἀναγνωρίσεως πού τῆς ἔπρεπε. Δέν ἦταν «ἀποδεκτή» ἀπό τόν «κλειστό κύκλο» πού ἐκεῖνα τά χρόνια μονοπωλοῦσε τό Ἡρώδειο καί ἀποφάσιζε γιά τό «ποιός κάνει» καί «ποιός δέν κάνει» γιά νά ἑρμηνεύσει τραγωδία. Καί τό παίξιμο τῆς Παπᾶ, πού ἦταν μακρυά ἀπό τόν στόμφο καί τό στήσιμο τό ὁποῖο εἶχε ἐπιβάλει (ἀκόμη καί στόν, ἐπίσης μικρό, κύκλο τῶν κριτικῶν τοῦ Θεάτρου πλήν ἐλαχίστων λαμπρῶν ἐξαιρέσεων) ἡ «ὁμάδα τῶν ἐκλεκτῶν» ἔπεφτε σάν ἕνα βότσαλο σέ μιά λίμνη πού δέν ἐπιθυμοῦσε «ἀναταράξεις»…
Ἔτσι, ἔφυγε γιά τήν Ρώμη, ὅπου ἐγκαταστάθηκε καί κέρδισε τήν παγκόμια ἀναγνώριση, τήν ὁποία θυμήθηκε νά τῆς δώσει καί ἡ πατρίδα της, ὅταν μίλησε γι’ αὐτήν μέ τά καλύτερα λόγια, σέ μιά ἐπίσκεψή του στήν Ἀθήνα, ὁ μέγας Μάρλον Μπράντο! «Ἡ Εἰρήνη Παπᾶ εἶναι ἡ μεγαλύτερη τραγωδός πού γνώρισα μέχρι σήμερα» εἶπε ὁ Μπράντο καί, αἴφνης, ἡ «μεγάλη παρέα» ἀναγνώρισε τήν Εἰρήνη ὡς «σπουδαία τραγωδό».
Διάβασα ἕνα ὑπέροχο κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, πιστοῦ καί ὑψηλῶν ἐπιδόσεων θεράποντος τοῦ κινηματογράφου, καί νομίζω πώς εἶναι ὅ,τι καλύτερο γράφτηκε αὐτές τίς ἡμέρες γιά τήν σπουδαία Ἑλληνίδα, πού ἔφυγε γιά τήν ἄλλη ὄχθη τῆς Ἀχερουσίας. Βρεῖτέ το στό διαδίκτυο, σᾶς τό συνιστῶ.
«Τό χωριό μου μ’ ἔμαθε τόν τρόπο πού παίζω. Ὅλες οἱ μνῆμες πού παραμένουν ζωντανές, ἡ παιδική ἡλικία, τά νερά, τά πουλιά, τό φεγγάρι, ἡ ἀστροφεγγιά, οἱ ἴσκιοι, τό κρίτς-κρίτς πού κάνουν τά φυτά μέσα στή νύχτα καθώς μεγαλώνουν, κι ἐσύ τ’ ἀκοῦς ἐνῶ κοιμᾶσαι σέ μιά ταράτσα, καί τό πρωί τά βλέπεις δέκα πόντους μακρύτερα» ἔχει πεῖ σέ τηλεοπτική της συνέντευξη. Καί τό χωριό της ἐπέλεξε γιά νά περάσει τό γῆρας καί νά περιμένει τό τέλος τοῦ πολυκύμαντου βίου της. Τό Χιλιομόδι τῆς Κορινθίας, ἐκεῖ ὅπου μεγάλωσε ὥς τά δώδεκά της χρόνια, πρίν ἐγκατασταθοῦν οἰκογενειακῶς στήν Ἀθήνα.
Σέ κάθε εὐκαιρία ἦταν ἕτοιμη νά ἐπιδείξει «ἀσέβεια», τήν ὁποία θεωροῦσε προτέρημα. Ἦταν, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος πού ἐπιθυμοῦσε νά πάει «κόντρα» στό, ὁποιοδήποτε, ρεῦμα, μιά φύση πού προτιμοῦσε νά ἀνέβει ἀνάποδα τό ποτάμι, παρά νά ἀφεθεῖ καί νά παρασυρθεῖ ἀπό τά νερά του.
Εἶχα τήν τιμή νά τήν συναντήσω, ὅταν εἶχα ἀναλάβει ὑψηλά καθήκοντα στό Φεστιβάλ Ἀθηνῶν. Μιλήσαμε ἀρκετά. «Τί νομίζετε ὅτι θά ἔρεπε νά ἀλλάξουμε στό Φεστιβάλ;» τήν ρώτησα. Κι ἐκείνη, μέ τό μισό, ὑπέροχο, χαμόγελο, ἀπάντησε μέ δύο λέξεις: «Τά πάντα»! Ὅπως ἔκανε ἡ ἴδια, στήν ζωή της…
