«Χαμός» ἔγινε μέ τήν τηλεοπτική σειρά «Ἄγριες Μέλισσες»
Ἄν σᾶς πῶ ὅτι δέν εἶδα οὔτε μισό ἐπεισόδιο, θά μέ πιστέψετε; Σπανίως γίνομαι θεατής «ἐπεισοδίων». Προτιμῶ τίς ταινίες, μέ ἕνα μικρό διάλειμμα. Τίς «Μέλισσες» δέν τίς εἶδα, δέν τίς ξέρω. Οὔτε κάτι ἄλλα «σήριαλ» τῆς ἑλληνικῆς τηλεοράσεως, τά ὁποῖα ἔχουν ἐπίσης κερδίσει τήν ἀγάπη τοῦ κοινοῦ. Παρακολούθησα μερικά ἐπεισόδια ἀπό τήν σειρά τῆς ΕΡΤ 1 «Τά καλύτερά μας χρόνια», πού ὁμολογῶ ὅτι ἀρχικά εἶχε ἐνδιαφέρον. Μέ τόν καιρό, ὅμως, φάνηκαν οἱ σοβαρές ἀδυναμίες τοῦ σεναρίου, καθώς εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ συγγραφεῖς δέν ἔζησαν ἐκεῖνες τίς μέρες τοῦ ’60-’70 καί βασίσθηκαν κυρίως σέ ἀφηγήσεις ἴσως καί σέ κάποια –συγκεκριμένης ἀποχρώσεως– ρεπορτάζ τῆς ἐποχῆς.
Γιά ἐμᾶς, ὅμως, πού μεγαλώσαμε ἐκεῖνες τίς δεκαετίες, κάθε στραβοτιμονιά καί ἀστοχία, «μᾶς χαλάει». Κι ἔτσι ἀπεσύρθην καί ἀπό «Τά καλύτερά μας χρόνια» καί ἔμεινα στόν Πορτοκάλογλου καί τό «Μουσικό κουτί», πού καί αὐτό κινδυνεύει νά βυθισθεῖ στόν ὠκεανό τῶν ἐπαναλήψεων, κάτι πού συμβαίνει σέ πολλές μουσικές ἐκπομπές. Καμμία φορά –ἄν ἐκείνη τήν ὥρα εἶμαι σπίτι καί ἀνοίξω τήν τηλεόραση– παρακολουθῶ τόν παγερό ἥρωα τῆς Ἀγκάθα Κρίστι, τόν Ἡρακλῆ Πουαρό, πού ἔχει βλέμμα καί πρόσωπο παγωμένο, μέ ἕναν ἠθοποιό πού ὑποδύεται κατά τόν καλύτερο τρόπο τόν δαιμόνιο ντετέκτιβ.
Εἶδα καί κανά-δύο ἐπεισόδια τῆς σειρᾶς γιά τήν ἀμερικάνικη «Μαφία» καί τήν δράση της στήν ἐποχή τῆς ποτοαπαγορεύσεως. Καλή, σχεδόν πιστή, ἀπόδοση. Ἀλλά τίς «Μέλισσες» δέν τίς εἶδα. Οὔτε ἐκεῖνο τοῦ «Σαρβάϊβορ», μέ τό ὁποῖο ἐκστασιάζεται ἡ νεολαία, ἡ ὁποία ἐπιλέγει ἀπό αὐτό τόν «διαγωνισμό» τά νέα της «εἴδωλα». Προσπάθησα νά δῶ γιά λίγο τόν «Ἑκατομμυριοῦχο», ἀλλά οἱ ἐρωτήσεις εἶναι συνήθως ἁπλές καί οἱ μετέχοντες ἀδυνατοῦν νά ἀπαντήσουν ἀκόμη καί στό τί σημαίνει ἡ φράση «ἔπεα πτερόεντα»! Τί ἀπομένει, λοιπόν, νά δεῖ κάποιος; Ταινίες καί ἀθλητικά. Οἱ ταινίες βίας μέ ἀπωθοῦν. Κι ἔτσι, κοιμᾶμαι πολύ πιό ἥσυχα μέ μία ταινία τοῦ Λογοθετίδη, τοῦ Κωνσταντάρα, τοῦ Βέγγου, ἀκόμη καί τοῦ Χατζηχρήστου, ἀλλά καί μέ κάποια ὑπέροχα ξένα μιούζικαλ, ἐνῶ ψάχνω καί βρίσκω τίς καλές μαυρόασπρες ταινίες τοῦ παλιοῦ εὐρωπαϊκοῦ καί ἀμερικανικοῦ σινεμά. Γιά χθές δέν εἶχα προγραμματίσει νά δῶ τό «Σινεμά ὁ Παράδεισος», αὐτό τό ἀριστούργημα τοῦ Τορνατόρε, μέ τήν ὑπέροχη μουσική τοῦ ἀλησμόνητου Ἔνιο Μορικόνε! Δακρύζω πάντα σέ ἐκεῖνο τό ἐκπληκτικό φινάλε μέ τίς «κομμένες» σκηνές!
Γιατί δέν διαλέγουν τά «κανάλια» τέτοιες ταινίες; Γιατί νά βλέπουμε ὅλο τόν ἀπέθαντο Μπρούς Γουΐλις ἤ τούς ἥρωες τῆς «Μάρβελ» καί τίς σαχλοκωμωδίες «τῆς σειρᾶς»;
Χάθηκε ὁ καλός Γούντι Ἄλεν, ὁ καλός Τζήν Γουάϊλντερ; Γιατί νά μήν βλέπουμε ταινίες χωρίς τήν ἀτελείωτη καί συνεχῶς πιό ἄγρια βία; Εὐτυχῶς πού κάποιο «κανάλι» σκέφθηκε τόν Τζέημς Μπόντ καί προβάλλει ταινίες τοῦ ἥρωα τῆς ΜΙ6!
Καμμία φορά, πάλι, ἐκεῖ πού κάνω «ζάπινγκ», πέφτω σέ κάτι παλιές ἰταλικές ταινίες. Εἶδα –ξαφνικά– τή «Μαμά Ρόμα», εἶδα τήν «Ντόλτσε Βίτα», εἶδα «Κλέφτη ποδηλάτων». Δηλαδή σινεμά-διδασκαλία! Γιατί δέν γίνεται καλύτερη ἐπιλογή τῶν ταινιῶν; Δέν εἶναι καλύτερα νά χαλαρώσουμε ὅλοι λιγάκι;
