Εἶναι κάποιοι ἄνθρωποι στούς ὁποίους ἔχει χαμογελάσει ὁ Θεός
Κι ἐκεῖνοι, ἔχοντας αὐτό τό μοναδικό ἄγγιγμα, δημιουργοῦν. Μακρυά, συνήθως, ἀπό τούς πολλούς, ἀποφεύγοντας τόν θόρυβο. Σχεδόν πάντα μένουν μόνοι, ἐργάζονται μόνο νύχτα, ἀποφεύγοντας κάθε συνωστισμό. Κι ὅταν φύγουν –καί πάλι μόνοι– οἱ πολλοί ἀρχίζουν νά ψάχνουν καί νά ἀνακαλύπτουν τό μεγαλεῖο τῆς ἀπουσίας τους…
Ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό (κάποιους μῆνες) γνωρίζαμε ὅτι ὁ Βαγγέλης Παπαθανασίου βρισκόταν νοσηλευόμενος, σέ πολύ σοβαρή κατάσταση, σχεδόν ἀναπότρεπτη, στό Παρίσι. Φυσικά, ἡ πορεία τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ Ἕλληνα δέν προσφερόταν γιά δημοσιοποίηση. Καί, εὐτυχῶς, ἡ ἀντίστροφη μέτρηση γιά τόν Βαγγέλη δέν ἔγινε θέμα. Λές καί εἶχε δοθεῖ ἕνα μυστικό σῆμα, καί κανείς δέν μιλοῦσε γιά τόν δρόμο χωρίς ἐπιστροφή, πού εἶχε πάρει ὁ ἐπίμονος κηπουρός τῆς μουσικῆς… Ἀσυναίσθητα, ὅποτε καθόμουν στό πιάνο –ἐκεῖ πού συνηθίζω νά χαλαρώνω τά πρωινά, πρίν ἀσχοληθῶ μέ τά πλῆκτρα τοῦ ὑπολογιστῆ– ἔπαιζα τά ἅρματα τῆς φωτιᾶς, τό κομμάτι πού ἔδωσε στόν Βαγγέλη τό Ὄσκαρ γιά τήν μουσική τῆς ὁμώνυμης ταινίας.
Τό πρόσεξε ἡ ἐγγονή μας. Παπποῦ, γιατί παίζεις πάντα τό ἴδιο κομμάτι; Ὁ μπαμπᾶς της, πού γνώριζε τί συμβαίνει μέ τόν Βαγγέλη, τῆς εἶχε πεῖ ὅτι ὁ παπποῦς ἐπικοινωνεῖ ἔτσι μέ ἕναν φίλο του, κι εἶχε ἀπόλυτο δίκιο…
Ἔνιωθα τήν ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήσω μέ τόν σπουδαιότερο Ἕλληνα τῆς σύγχρονης οἰκουμενικῆς μουσικῆς. Καί καθώς τά δάχτυλα χτυποῦσαν τά πλῆκτρα, μοῦ ἔρχονταν στό μυαλό εἰκόνες τοῦ τότε, πού εἶχα πρωτοακούσει τούς ἤχους τοῦ Hammond B3, τοῦ ὀργάνου πού μόνο ὁ Βαγγέλης εἶχε στήν κατοχή του, κάνοντας τόν ἦχο τῶν Forminx νά ξεχωρίζει.
Καί σκεπτόμουν ὅτι ὁ ἦχος ἐκεῖνος, πού τότε γιά ἐμᾶς, τούς μικρούς, ἔμοιαζε διαστημικός, ἦταν τό στοιχεῖο πού μέ ὤθησε νά ἀνακατευτῶ μέ τά συγκροτήματα καί νά περάσω μιά ἀπό τίς πιό ὄμορφες περιόδους τῆς ζωῆς μου, μέσα στήν μουσική! Κι ὅταν τόν συνάντησα, πρίν φύγει μέ τόν ἀξέχαστο καλό μου φίλο Ντέμη καί τόν Λουκᾶ γιά τήν ἐκτόξευση στό μουσικό στερέωμα, τοῦ εἶπα νά ξέρεις ὅτι σοῦ χρωστᾶμε τήν τρέλα μας, μοῦ ἀπάντησε λέγοντας «ἐγώ ἔχω μεγαλύτερη τρέλα ἀπό τήν δική σου.» Καί εἶχε!
Ὑπῆρξα ἀπό τούς φανατικούς φάν τοῦ Βαγγέλη. Δέν ἔχασα δίσκο του, ἤμουν παρών στίς ἐμφανίσεις του στήν Ἑλλάδα. Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, θά γεμίσει τό σπίτι ἀπό τίς Ὠδές του. Πιστεύω ὅτι τά Σαράντα παλληκάρια καί ἡ Νεραντζούλα του, μέ τήν θεία φωνή τῆς Εἰρήνης Παπᾶ, εἶναι ἡ ἀποθέωση τοῦ δημώδους ἤχου στή σύγχρονη ἐποχή καί ἡ ὑποβλητική εἰσαγωγή του στό «Ὦ, γλυκύ μου ἔαρ», θά πρέπει νά διδαχθεῖ στίς φιλαρμονικές τῆς χώρας καί ὑπό τούς ἤχους της νά ἐξέρχεται ὁ Ἐπιτάφιος ἀπό τούς ναούς.
Ἡ Ἑλλάδα, ὡς κράτος, ὡς Πολιτεία, δέν φέρθηκε ὅπως θά ἄξιζε στόν Βαγγέλη. Καί δέν θά ἤθελα νά ἀκούσω λόγια ἀπό τό ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ. Ἄς φροντίσει ὁ πρωθυπουργός γιά νά ἀποδοθοῦν στόν μεγαλύτερο οἱ σύγχρονο Ἕλληνα δέουσες τιμές. Καί κάποιος νά μιλήσει σ’ αὐτό πού λέμε κανάλια στήν Ἑλλάδα. Κάποιος νά τούς πεῖ ὅτι δέν ὑπάρχουν πολλές εὐκαιρίες γιά νά ἀποδείξουν ὅτι ἔχουν λόγο ὑπάρξεως!
Καλό ταξίδι στά ἀστέρια σου, Μεγάλε Vangelis! Ἔφτασες ἐκεῖ πού στόχευες νά πετάξεις!
