Πολλοί θά μᾶς ποῦν: «Μά, καλά, χάνετε τόν καιρό σας παρακολουθῶντας τήν “Γιουροβίζιον”;»
Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού θά μᾶς κατηγορήσουν, εἶναι βέβαιο ὅτι τό βράδυ τοῦ περασμένου Σαββάτου παρήγγειλαν πίτσες καί κατανάλωσαν μπύρες καί ἀναψυκτικά, παρακολουθῶντας τόν Διαγωνισμό τραγουδιοῦ, πού δέν εἶναι διαγωνισμός τραγουδιοῦ!
Ἐμεῖς, πού ἔχουμε ἀποκτήσει πλέον τήν συνήθεια νά παρακολουθοῦμε τελικούς στήν τηλεόραση (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τέννις, πόλο, στίβο, βόλλεϋ, τελικούς γενικῶς) οὐδεμία αἰσθανόμεθα ἐνοχή γι’ αὐτό.
Κι ἔτσι, τό σκηνικό ἐπανελήφθη γιά μία ἀκόμη φορά, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀπόλαυση τοῦ τελικοῦ Κυπέλλου Ἀγγλίας, ὁ ὁποῖος εἶχε πρωταγωνιστή ἕναν Ἕλληνα, τόν Κώστα Τσιμίκα!
Καί, ἀπολαμβάνοντας τήν ἄνεση τῆς παλιᾶς μπερζέρας, παρακολουθήσαμε τό πολύχρωμο «γκέυ-πάρτυ», διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, τό ὁποῖο φέρει τόν ψευδεπίγραφο τίτλο «Διαγωνισμός Τραγουδιοῦ». Ὅσοι παρακολουθοῦν τήν συγκεκριμένη ἐκδήλωση, ἔχουν ἀντιληφθεῖ, φανταζόμαστε, ὅτι χρόνο μέ τόν χρόνο, μετεβλήθη σέ ἐκδήλωση ἐκφράσεως τῆς «διαφορετικότητας» καί οὐδεμία ἀντίρρηση ἔχουμε περί τοῦ δικαιώματος τοῦ «αὐτοπροσδιορισμοῦ». Γνωρίζουμε, λοιπόν, ἐκ τῶν προτέρων τί θά δοῦμε καί προσερχόμεθα γιά νά παρακολουθήσουμε ἕνα «πολύχρωμο γλέντι», ἀπό τό ὁποῖο μπορεῖ νά προκύψει καί κάποιο τραγούδι τῆς προκοπῆς!
Ἐφέτος δέ, τό «πανηγυράκι» εἶχε νικητή ὁ ὁποῖος ἦταν γνωστός ἐδῶ καί πολύ καιρό, τήν Οὐκρανία! Καί, ἐπιτρέψτε μας νά ἐκφράσουμε τήν ἔκπληξή μας γιά τήν ψῆφο τῆς ἑλληνικῆς ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία ἔδωσε μηδέν στήν νικήτρια καί δωδεκάρι στό Ἀζερμπαϊτζάν! Δηλαδή (τήν ἄποψή μας ἐκφράζουμε), δώσαμε μηδέν στήν χώρα ἡ ὁποία ὑφίσταται σήμερα ἐπίθεση καί κατοχή καί ἄριστα στήν χώρα ἡ ὁποία ἔκανε πάρτυ μέ τά κράνη τῶν νεκρῶν Ἀρμενίων στρατιωτῶν πρίν ἀπό λίγο καιρό! Ντροπή μας, τό λιγώτερο!
Καί μήν μᾶς πεῖτε «τί δουλειά ἔχει τό τραγούδι μέ τήν πολιτική», διότι ὅλοι γνώριζαν ὅτι ἡ ἐφετινή «Γιουροβίζιον» θά «ἔστελνε μήνυμα» στήν –ἀποκλεισμένη– Ρωσσία! Ἐμεῖς, τί εἴδους «μήνυμα» στείλαμε στήν πολυπληθῆ καί συμπαθῆ ἑλληνική ἀρμενική κοινότητα;
Γιά τό δίδυμο τῶν παρουσιαστῶν μας ἔχω νά πῶ ὅτι μιλοῦσε πολύ, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ὁμιλεῖ λιγώτερο.
Καί ἄς πᾶμε στήν ἑλληνική συμμετοχή. Ἀπό πλευρᾶς μουσικῆς, ἦταν μιά εὐθεῖα γραμμή, ἕνα «πράγμα» πού δέν θά τό ἔλεγε κάποιος τραγούδι. Θά μᾶς πεῖτε τώρα ὅτι ἔχει ἀλλάξει πλέον ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο προσδιορίζεται ἡ ἔννοια «τραγούδι» καί θά συμφωνήσουμε. Ἀλλά ἄλλο πράγμα εἶναι τό τραγούδι καί ἄλλο οἱ ἀσκήσεις ἀναπνοῆς. Ὅσο γιά τήν ἐπιμονή μας νά στέλνουμε «τραγούδια» μέ ἀγγλικό στίχο, πιστεύουμε ὅτι πρέπει νά σταματήσει.
Ἡ γλώσσα μας μπορεῖ νά μήν εἶναι τόσο εὔληπτη γιά τούς ἄλλους λαούς τῆς Εὐρώπης, ἀλλά ταιριάζει μέ τήν μουσική μας, μέ τό ὕφος καί τήν ψυχοσύνθεσή μας. Ναί, εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἀγγλικός στίχος ἔχει ταιριάξει ἀπολύτως μέ τό ρόκ καί τό πόπ τραγούδι, ἀλλά ἡ ἑλληνική συμμετοχή, ὅποιο καί ἄν εἶναι τό ὕφος καί τό εἶδος τοῦ τραγουδιοῦ πού θά ἐπιλέξουμε, πρέπει νά «ὁμιλεῖ ἑλληνικά».
Καί ἄν θέλουμε κι ἐμεῖς νά στείλουμε «μηνύματα», ἔχουμε πολλές ἀφορμές ἀπό τήν πορεία μας στόν χρόνο. Ἄς θυμόμαστε τήν συμμετοχή μας τοῦ 1976, ὅταν ἡ Μαρίζα Κώχ, ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Μιχάλη Ροζάκη, τραγούδησε καταγγέλλοντας τήν εἰσβολή στήν Κύπρο! Ἀλλά τότε τήν ΕΡΤ διοικοῦσε ὁ Μᾶνος Χατζιδάκις!
