Ἀπό τήν Ρίτα καί τόν Τόμ, μέ ἀγάπη

«Ἐμεῖς δέν ἔχουμε χαριτωμένα λαγουδάκια καί κυνῆγι κρυμμένων “παστέλ” αὐγῶν…

… Ἐμεῖς ψήνουμε ἀρνιά, τσουρέκια καί βάφουμε τά αὐγά μας πορφυρά. Σάν τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τήν μέρα τῆς Ἀνάστασης τσουγκρίζουμε τά αὐγά μας καί ὅποιος κερδίσει θά ἔχει καλή τύχη. Γιά τούς Ἕλληνες Ὀρθόδοξους, ὅλη ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι ἡ ἑβδομάδα πού δέν προγραμματίζεις τίποτα ἄλλο. Γιατί θά εἶσαι κάθε μέρα στήν ἐκκλησία. Καί γιατί θά νηστεύεις. Στό σπίτι μας, ἐκτός ἀπό τό κρέας καί τά γαλακτοκομικά προϊόντα, ἡ οἰκογένειά μας ἀπέχει ἀπό τό ἀλκοόλ καί τά ἀναψυκτικά –γιά ὅλη τή Μεγάλη Σαρακοστή. Εἶναι μία θυσία πού σκέφτηκαν τά παιδιά μας –γιατί εἴμαστε ὅλοι ἐξαρτημένοι ἀπό τά ἀναψυκτικά…»

Τά γράφει αὐτά στήν «Οὐάσιγκτον Πόστ» ἡ Ρίτα Γουίλσον, ἡ σύζυγος τοῦ σπουδαίου Ἀμερικανοῦ ἠθοποιοῦ (καί Ἕλληνα πολίτη πλέον, ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ) Τόμ Χάνκς. Ἡ Ρίτα γεννήθηκε στό Λός Ἄντζελες ἀλλά οἱ ρίζες της εἶναι ἑλληνικές. Ὁ πατέρας της, Χαλίλοβ Ἰμπραίμοβ, γεννήθηκε στήν Ξάνθη στά Πομακοχώρια καί μετανάστευσε στίς ΗΠΑ, ὅπου καί ἄλλαξε τό ὄνομά του σέ Ἄλαν Οὐίλσον, ὅπως ὀνομαζόταν ὁ δρόμος πού ἔμενε. Ἡ μητέρα της γεννήθηκε σέ ἕνα παραδοσιακό ἑλληνικό χωριό τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἔτσι, ἡ Ρίτα μεγάλωσε σέ μιά ἑλληνική παραδοσιακή οἰκογένεια, τηρεῖ τίς παραδόσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί λατρεύει ὁτιδήποτε ἑλληνικό, ὅπως καί ὁ ἄνδρας της, στόν ὁποῖο μετέδωσε τήν πίστη καί τήν ἀγάπη πρός τήν Ἑλλάδα. Στό ἄρθρο της, ἡ Ρίτα ἀναφέρεται στά ἔθιμα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας γιά κάθε μέρα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. Τόν στολισμό τοῦ ἐπιταφίου, τήν γονυκλισία καί τό προσκύνημα, τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου (ὁ Τόμ Χάνκς πάντα σηκώνει τόν ἐπιτάφιο τοῦ Ἁγίου Νικολάου στό Λός Ἄντζελες) τά ἀναμμένα κεριά, ἀκόμα καί τά τσουρουφλίσματα:

«Κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανός γνωρίζει τήν μυρωδιά τῶν καμμένων μαλλιῶν. Ὅπου κι ἄν βρεθοῦμε, ἑορτάζουμε τήν Ἀνάσταση. Στό Λός Ἄντζελες, τή Νέα Ὑόρκη, τό Παρίσι, τό Λονδῖνο. Ξυπνοῦσα τά παιδιά μου ὅταν ἦταν ἀκόμα βρέφη καί τά πήγαινα μισοκοιμισμένα στήν ἐκκλησία τά μεσάνυχτα. Καί ἐφέτος θά τηρήσουμε τό ἔθιμο. Θά πᾶμε ἀπό τίς 11 πού ἀρχίζει ἡ λειτουργία, θά πάρουμε τό Ἅγιο Φῶς καί θά τό μεταφέρουμε σπίτι. Γελάω πολύ πού μᾶς προσπερνοῦν αὐτοκίνητα στό δρόμο καί βλέπουν τά τέσσερα μέλη τῆς οἰκογένειας νά κρατοῦν ἀναμμένα κεριά μέσα σ’ ἕνα αὐτοκίνητο! Ὅπως καί οἱ ἐλαιοχρωματιστές, πού ὅταν βάφουν τό σπίτι ἀποροῦν μέ τούς σταυρούς ἀπό καπνό στό κατώφλι τῆς πόρτας μας. Εἶναι ὅμως εὐλογία: νά μᾶς ἔχει ὁ Θεός γερούς καί τήν ἑπόμενη χρονιά! » Οἱ Ἕλληνες ξέρουν πραγματικά νά γιορτάζουν τό Πάσχα! Εἶναι ἡ πιό σημαντική γιορτή τῆς θρησκείας μας. Κι ὅσα σᾶς περιέγραψα δέν εἶναι παρά ἕνα μικρό δεῖγμα. Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀκόμα πιό βαθειά, πιό πλούσια. Εἶναι ἡ παράδοσή μας καί ἡ ἱστορία μας. Εἶναι μυστηριώδης, μεγαλειώδης καί ταυτόχρονα ταπεινή. Κι ἔχει τή δύναμη νά σοῦ δώσει δύναμη. Ἔχει νά κάνει μέ ἀνάσταση ψυχῆς καί πίστης στή ζωή! Σέ ὅλους ἐσᾶς λοιπόν, ἄν καί εἶναι ἀκόμα νωρίς: Χριστός Ἀνέστη!».