«Τό νά λές τήν ἀλήθεια στόν κόσμο γιά τήν ἐπίθεση τοῦ Πούτιν εἶναι θανατηφόρο…
…Δώδεκα δημοσιογράφοι ἔχουν χάσει τή ζωή τους στήν ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ πολέμου.» Αὐτά ἀνέφερε ἡ γενική εἰσαγγελέας τῆς Οὐκρανίας Ἰρίνα Βενεντίκτοβα σέ ἀνάρτησή της στό Facebook καί συμπλήρωσε ὅτι τοὐλάχιστον δέκα δημοσιογράφοι τραυματίσθηκαν.
Μπορεῖ ὁ ἀριθμός αὐτός νά μήν εἶναι ἀκριβής (τίποτε δέν εἶναι ἀκριβές ὅταν μεταδίδεται ἐνῶ ἐξελίσσεται ἕνας πόλεμος) ἀλλά τό ὅτι οἱ δημοσιογράφοι βρίσκονται στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός, δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητηθεῖ οὔτε ἀπό τούς πλέον κακόπιστους ἀναμεταδότες εἰδήσεων, πού δέν εἶναι, μεταξύ μας, λίγοι…
Καί ἐδῶ, ἐπιτρέψτε μας νά εὐλογήσουμε τά γένια μας, καθ’ ὅτι ὁ κλάδος μας ἐβλήθη πανταχόθεν καί ἀνηλεῶς κατά τά τελευταῖα χρόνια. Ποιός λησμονεῖ ἐκεῖνα τά ὑβριστικά συνθήματα πού ἀκούγονταν συνεχῶς κατά τῶν διακόνων τῆς ἐνημερώσεως κυρίως ἀπό τά δύο ἄκρα, ἀλλά καί τήν στοχοποίηση συγκεκριμένων μέσων ἐνημερώσεως, ὅπως καί δημοσιογράφων, μέ ἀποτέλεσμα νά φθάσουμε μέχρι καί σέ κλείσιμο μεγάλου συγκροτήματος καί νά περάσουν στήν ἀνεργία ἑκατοντάδες ἐργαζομένων; Νά, λοιπόν, πού τά πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός οἱ δημοσιογράφοι, ἐκτεθειμένοι στόν κίνδυνο, καί ἤδη θρηνήσαμε θύματα. Ὅλα αὐτά δέ σέ μιά περίοδο κατά τήν ὁποία ἡ ἀξιοπιστία τῶν μέσων ἐνημερώσεως βρίσκεται πολύ χαμηλά, ἐν πολλοῖς δικαιολογημένα.
Ποιός, ὅμως, μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία καλύπτεται ἀπό τούς ἐκπροσώπους τοῦ Τύπου κατά τόν καλύτερο δυνατό τρόπο; Καί δέν ἀναφερόμεθα, ἀσφαλῶς, σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μεταδίδουν μόνο πληροφορίες τίς ὁποῖες λαμβάνουν –δίκην ἐντολῆς– ἀπό κυβερνητικά γραφεῖα τῶν ἐμπολέμων καί μιλοῦν μέ ὕφος ἐκπροσώπου Τύπου. Ἀναφερόμεθα στίς γυναῖκες (πολλές γυναῖκες) καί τούς ἄνδρες συναδέλφους μας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στούς δρόμους, στόν τόπο τῶν ἐχθροπραξιῶν καί μεταδίδουν ἀνάγλυφη τήν εἰκόνα τῶν ὅσων διαδραματίζονται στήν μαρτυρική οὐκρανική γῆ. Σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ὑπό τούς ἤχους τῶν ὀβίδων καί τῶν ἐκρήξεων, προσπαθοῦν νά μᾶς μεταφέρουν τήν πραγματική εἰκόνα τῶν ὅσων λαμβάνουν χώρα αὐτό τόν καιρό δίπλα μας, στήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία ξαναζεῖ ἡμέρες τοῦ 1939! Μέ δέος διαβάζουμε ἐπιστολές ἀλλά καί ἀπόψεις συμπατριωτῶν μας, οἱ ὁποῖοι τάσσονται ἀναφανδόν ὑπέρ τῶν εἰσβολέων καί μάλιστα δικαιολογοῦν τήν εἰσβολή σέ μιά τρίτη χώρα μέ τήν ἁπλοϊκή φράση, καί τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάνουν;
Γιά πολλοστή φορά, ἐπιτρέψτε μας νά ἐπαναλάβουμε ὅτι σέ μιά Εὐρώπη ἡ ὁποία ὑπέστη τά πάνδεινα, τά ὁποῖα ἄρχισαν πάλι μέ μιά εἰσβολή τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας σέ γειτονική της χώρα, δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν τόν λόγο τά ὅπλα. Τά πάντα πρέπει νά λύνονται μέσῳ συνομιλιῶν, διαλόγου καί μέ ἐμμονή στίς διαπραγματεύσεις. Ὅλα τά ἄλλα –ἀναλύσεις, βαθυστόχαστες ἑρμηνεῖες καί διεθνολογικές κουταμάρες, πού φθάνουν μέχρι νά τοποθετοῦν τήν Ρεβιθούσα στήν …Ἀλεξανδρούπολη, ἀλλά καί ἀφορισμούς καί ἐπιθέσεις κατά τοῦ δυτικοῦ στρατοπέδου, τά ἀκοῦμε –κατά τό κοινῶς λεγόμενον– βερεσέ. Ἡ λύση εἶναι μία: κατάπαυση τοῦ πυρός καί ἐπίλυση τῶν διαφορῶν στό τραπέζι. Τώρα!
