Δέν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει ἄλλη δυτική χώρα…
… στήν ὁποία τά ἀνοίγματα στήν κοινωνία νά τά ἔχει ἐπιχειρήσει μέ ἐπιτυχία πρῶτο ἕνα δεξιό κόμμα!
Καί ὅμως, ἡ Νέα Δημοκρατία, τό κόμμα πού ἵδρυσε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς τό 1974 καί τό ὁποῖο παραμένει τό μοναδικό ἑλληνικό δημοκρατικό κόμμα τό ὁποῖο ἔχει μιά σταθερή καί συμπαγῆ βάση, εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ὁποίου ὁ ἀρχηγός ἐκλέγεται ἀπ’ εὐθείας ἀπό τήν κοινωνία ἐδῶ καί δώδεκα χρόνια! Τό κόμμα πού υἱοθέτησε καί ὑπηρέτησε τόν ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό ἦταν τό πρῶτο πού κατέβηκε στήν κοινωνία καί καθιέρωσε τήν ἐκλογή τοῦ ἀρχηγοῦ του μέσω τῆς ἀνοικτῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας μέ τήν συμμετοχή ὅλων τῶν πολιτῶν! Ἄκουγα, λοιπόν, χθές ἕναν συνάδελφό μου (ἀπό τούς ἀρκετούς, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν «πλέρια» τά χαρίσματα πού ταιριάζουν σέ ἕναν μεσαίου μεγέθους ἔγχελυ) νά ὑμνεῖ τόν πρόεδρο τοῦ Σύριζα, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε νά κατέβει στήν κοινωνία.
Λές καί ἀναφερόταν στόν Βασιλέα Ἥλιο (Rois Soleil) Λουδοβίκο, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε νά περάσει μέ τήν ἅμαξά του μέσα ἀπό τό παζάρι τοῦ Καρτιέ Λατέν καί νά κινήσει ἀνεπαισθήτως τήν δεξιά του, σφραγίζοντας, καλόῦ-κακοῦ, τούς καλομαθημένους ρώθωνες μέ ἕνα ἀρωματισμένο μαντήλι. Μά, καλά, δέν ἔχουν τσίπα ἐπάνω τους κάποιοι; Πῶς τά ἔχουν καταφέρει ὁρισμένοι ἀπό τούς ἐν Ἑλλάδι διακόνους τῆς ἐνημερώσεως καί προσκολλῶνται σέ ἅρματα καί πρόσωπα ὅπως οἱ βδέλλες, τίς ὁποῖες χρησιμοποιοῦσε γιά τίς ἀφαιμάξεις ὁ προπολεμικός μπαρμπέρης; Ἤθελα νά ἀλλάξω σταθμό στό ραδιόφωνο, ἀλλά κάτι μέσα μοῦ ἔλεγε «ἄσε τόν νά δοῦμε μέχρι ποῦ θά φθάσει…». Καί τόν ἀπολάμβανα νά ὑμνεῖ τό ἀριστερό προφίλ, τό ὁποῖο δέν ἀλλάζει μέ τήν ἀπ’ εὐθείας ἐκλογή ἀπό τόν λαό καί νά θεωρεῖ κορυφαία πολιτική πράξη τήν ἐκλογή ἀπό τόν λαό (ἀπό τά κομματικά μέλη, δηλαδή, ἄν κατάλαβα καλά) καί τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς! Τί λές, ἀδελφέ! Μᾶς κάνουν τέτοια τιμή; Θά ψηφίσουμε γιά νά ἐκλέξουμε ἐκείνους πού θέλουν νά διαδεχθοῦν τούς ἄλλους στίς πολυθρόνες καί στούς παχυλούς μισθούς; Δέν θά τό ἀντέξω! Καί ποιός τά ἔλεγε; Μά, ἕνας ἐκ τῶν ἐπιδόξων διαδόχων τοῦ προσφάτως ἀποβιώσαντος παιδιοῦ τοῦ λαοῦ, πού καταδίκαζε τήν σαπίλα τοῦ συστήματος μέσα ἀπό ἕνα φτωχικό μέγαρο στό λαϊκό Μόντε Κάρλο ἤ μέσα ἀπό τό στούντιό του στόν εἰκοστό ὄροφο μιᾶς χαμοκέλας, στήν Πέμπτη Λεωφόρο τῆς Νιού Γιόρκ! Ναί, ναί, ἄκουγαν μέ δέος τόν ἀγωνιστή τῶν λαϊκῶν συμφερόντων οἱ ταξιτζῆδες νά τούς μιλᾶ γιά τήν ἀδίστακτη δεξιά πού κυβερνᾶ καί μᾶς πίνει τό αἷμα, πίνοντας καί ὁ ἴδιος ἕνα ἀκριβό χυμό Ντόμ Περινιόν, σέ ἕνα εὐτελές ποτῆρι ἀπό κρύσταλλο Βοημίας, ὅπως εἶχε μάθει καί στό σπίτι πού μεγάλωσε!
Τί νά σᾶς πῶ! Ἔχω κατασυγκινηθεῖ! Ἡ (μή γελᾶτε) ἀριστερά κατεβαίνει στόν λαό. Δηλαδή ὁ ἀρχηγός, πού ἀντελήφθη ὅτι τό Κόμμα τοῦ 3% τοῦ ὁποίου στήν οὐσία ἡγεῖται, εἶναι ἕτοιμο νά τόν κάνει μιά χαψιά, ὅπως ὁ Πολύφημος τούς ἄνδρες τοῦ Ὀδυσσέα. Καί, σχεδόν ἔντρομος, ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβιώσει, ρίχνοντας στήν τσόχα μοναδικό καλό του χαρτί, δηλαδή τόν ἑαυτό του! Κι ὅταν, τό βράδυ, ἀποφάσισα νά ἀνάψω ἕνα φθηνό ποῦρο καί νά ἀπολαύσω ἕνα παλιό «Μεταξᾶ» πού ἔχει ἀπομείνει, ἐνθύμιο τῆς καλῆς ἐποχῆς, εἶπα μέσα μου. «Βρέ, τόν μπαγάσα τόν Ἀνδρουλάκη! Τούς ἔχει βάλει καί τρέχουν χωρίς νά κάνει τίποτε!»…
