Ὅσο πλησιάζουν οἱ Γιορτές, τά Χριστούγεννα καί ἡ Πρωτοχρονιά…
… ἀλλά καί τά Θεοφάνεια, ὁ νοῦς γυρίζει σέ κάποια παλιότερα χρόνια. Δέν εἶναι εὔκολο νά καταλάβεις ἄν πρόκειται γιά σύγκριση ἤ γιά τήν «αὐτόματη νοσταλγία», ὅπως λένε οἱ Ἄγγλοι.
Ὁπωσδήποτε, σήμερα οἱ δυνατότητες εἶναι μεγαλύτερες, τά οἰκονομικά –ὅσο κι ἄν δέν θέλουμε νά τό παραδεχθοῦμε– καλύτερα…
Οὔτε νά τό σκεφθεῖς δέν μποροῦσες νά κάνεις ἕνα ταξίδι τά Χριστούγεννα ἐκεῖνα τά χρόνια τῆς νιότης μας. Αὐτό τό «πᾶμε βόλτα μέχρι τή Ρώμη» ἤ τό «Σαββατοκύριακο στό Μπάνσκο», πού ἀκούγεται συχνά (εἶχε κάπως κοπάσει ἀλλά ξανάρχισε) δέν ὑπῆρχε οὔτε στή φαντασία μας.
Στά βουνά δέν ὑπῆρχαν τά «χιονοδρομικά» καί τίς πλαγιές καί τίς κορυφές τίς ἀπολάμβαναν μόνο οἱ ὀρειβάτες καί οἱ ἐκδρομεῖς τῶν «Φυσιολατρικῶν Συλλόγων». Κι ὄχι σάν σήμερα, πού ἔχεις ἤ ἐνοικιάζεις ἕνα 4Χ4 καί ἀνεβαίνεις μέχρι τίς κορυφές τῶν βουνῶν γιά νά κάνεις σκί ἤ νά πιεῖς τόν καφέ σου μέ τόν ἥλιο νά λάμπει στό παγωμένο χιόνι…
Τά δέ Χριστούγεννα καί ἡ Πρωτοχρονιά ἦταν οἱ κατ’ ἐξοχήν «σπιτικές» ἑορτές. Τέτοιες μέρες, καθώς πλησίαζαν τά Χριστούγεννα, εἴχαμε ἤδη ἀρχίσει νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τίς δεκαπενθήμερες διακοπές μας. Τά σχολεῖα ἔκλειναν τήν προ-παραμονή, ἡ δέ διασκέδασή μας ἦταν τά παιγνίδια «τοῦ δρόμου», ἤτοι τά γκαζάκια, τά καρύδια, ἴσως καί λίγο πάρτα ὅλα, μέ φασόλια ἤ καπάκια ἀπό λεμονάδες γιά μάρκες…
Θυμᾶμαι ἐπίσης ὅτι λίγο πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, ἡ μάνα μου ἑτοίμαζε τήν στολή μου γιά τήν ἐκκλησία, ὅπου ἤμουν «παπαδάκι»! Πάντα εἶχα πρόβλημα μέ τήν στολή ἐκείνη. Κι αὐτό γιατί σχεδόν κανείς ἱερέας δέν φοροῦσε μπλέ-ἄσπρα ἄμφια! Οἱ περισσότεροι φοροῦσαν κόκκινα ἤ βυσινί καί κίτρινα μέ μαῦρο, βυζαντινά. Ἐγώ, πού δέν ἤθελα νά εἶμαι «Ὀλυμπιακός» ἤ ΑΕΚ, ἐπέμενα καί ζητοῦσα νά μοῦ φτιάξουν τή στολή γιά «παπαδάκι» στά χρώματα μπλέ-ἄσπρο, τῆς ὁμάδας μου, τοῦ Ἐθνικοῦ!
Θυμᾶμαι πού ὁ πατέρας εἶπε στή μάνα μας «Ἔ, φτιάξ’ του ἕνα μπλέ-ἄσπρο ράσο, νά ἡσυχάσει» ἀλλά ἡ Μανιάτισσα οὔτε νά τό ἀκούσει! «Δέν φορᾶνε τέτοια χρώματα στό “Ἱερό”. Βυσσινί, βυζαντινά ἤ μαῦρα!» ἔλεγε. Καί ἄρχιζε ὁ πατέρας μας τό «δούλεμα»… «Κι ἐσύ πού ξέρεις τί φορᾶνε στό “Ἱερό”; Ἀφοῦ ἀπαγορεύεται νά μποῦν γυναῖκες ἐκεῖ μέσα! Τί δουλειά ἔχεις ἐσύ στό “Ἱερό”;» τῆς ἔλεγε κι ἐκείνη «τσιμποῦσε» καί ἄρχιζε ὁ διάλογος. «Δέν μπαίνω, ἀλλά τούς βλέπω πώς βγαίνουν ντυμένοι ἀπό ἐκεῖ». Τήν «κούρντιζε» πάλι ὁ γιατρός. «Ἄλλο πῶς βγαίνουν κι ἄλλο τί γίνεται ἐκεῖ μέσα»! Καί πήγαινε λέγοντας, ἀλλά ἐγώ ἄλλο ἀπό «γκρενά» παπαδίστικο ράσο, δέν φόρεσα! Καί ἔβγαινα μέ τό μανουάλι στά Εὐαγγέλια καί στήν περιφορά τῶν ἱερῶν σκευῶν, ὅλο καμάρι. Κι ἄς μή μοῦ ἄρεσε τό ράσο πού φοροῦσα. Ἤμασταν μιά καλή παρέα τά «παπαδάκια», καί μόλις τελείωνε ἡ λειτουργία βγαίναμε στήν πλατεῖα καί παίζαμε μπάλα! Οἱ μόνες ἡμέρες πού λείπαμε ἀπό τήν Λειτουργία ἦταν οἱ παραμονές τῶν Χριστουγέννων καί τῆς Πρωτοχρονιᾶς, πού πηγαίναμε γιά τά κάλαντα! Τελικά, εἶναι, μοῦ φαίνεται, νοσταλγία…
