Καλπάζει ὁ κορωνοϊός! Γεμίζουν οἱ Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας…
… ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά ἐμβολιασθοῦν! Οἱ «ἀνεμβολίαστοι», πού ἀποτελοῦν κάτι λιγότερο ἀπό τό 40% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας, ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νά θυμίζουν τούς «ἀγανακτισμένους».
Ἡ χώρα μας ἔχει ἀρχίσει πάλι νά χωρίζεται σέ «πάνω καί κάτω πλατεία».
Κι ὅπου νά ’ναι, θά δοῦμε νά προβάλλουν καί οἱ πρώτες «ἀνεμβολίαστες» πολιτικές κινήσεις. Ἤδη οἱ «ἀνεμβολίαστοι» ἔχουν γίνει «πελατάκια» γιά πολλούς καί διαφόρους, πού «πουλᾶνε ἀντίσταση» σέ μία νόσο πού σκοτώνει κόσμο!
Βεβαίως, εὐθύνες ἔχουν καί ἡ πολιτική ἐξουσία καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ δημοσιογραφία καί τό καθηγητικό λόμπι. Ἰδίως τό τελευταῖο, τά ἔχει κάνει «μούσκεμα». Οἱ καθηγητάδες βρῆκαν στασίδι στά κανάλια καί ἡ πανδημία ἔγινε σώου. Ἡ σεμνότητα τοῦ Σωτήρη Τσιόδρα ἔδωσε τήν θέση της στήν οἴηση καί στήν μεγαλοστομία. Δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα ἡ ἔννοια «καθηγητής» ἔχει παρεξηγηθεῖ. Καθηγητής σημαίνει δάσκαλος καί ὄχι «δραγάτης» ἤ «ξερόλας».
Φυσικά, κακίζουμε τόν ἑστιάτορα καί τήν παρέα του, πού προπηλάκισαν τόν λαλίστατο καθηγητή, θαμῶνα τῶν «πρωινάδικων» καί τῶν βραδινῶν δελτίων εἰδήσεων. Ἀλλά κι ἐκεῖνος, μέ τό ὕφος καί τήν καθημερινή του παρουσία, ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἐκνευριστικό «μαϊντανό». Καί ὅταν γίνεσαι «μαϊντανός», δέν μπορεῖς νά πείσεις. Κι ἐμεῖς, ὅμως, οἱ λειτουργοί (πού λέει ὁ λόγος) τοῦ Τύπου, βρήκαμε τρόπο νά γεμίζουμε τόν τηλεοπτικό καί ραδιοφωνικό μας χρόνο ἀλλά καί τίς σελίδες. «Πουλάει» ἡ πανδημία καί ἀφοῦ «πουλάει», κορόιδα εἴμαστε νά τήν ἀφήσουμε;
Ἄς πᾶμε, ὅμως, στούς κυβερνητικούς χειρισμούς. Δυστυχῶς, ἐνῶ ἡ διαχείριση τῆς πρώτης φάσεως τῆς πανδημίας ὑπῆρξε ἰδιαιτέρως ἐπιτυχής, στήν συνέχεια, κάπου «χάθηκε ἡ μπάλα». Βεβαίως, δέν ἦταν δυνατόν νά προβλέψει κάποιος ὅτι ἡ ἀντίθεση στόν ἐμβολιασμό θά ἔφθανε σέ αὐτά τά ἐπίπεδα.
Ἡ Ἑλλάδα ἦταν πάντα δεκτική στούς ἐμβολιασμούς. Κάθε χρόνο τά ἐμβόλια κατά τῆς γρίππης καί τοῦ πνευμονιόκοκκου ἐξαντλοῦνται. Τί πάθαμε τώρα ξαφνικά καί ἀποκτήσαμε «ἀντιεμβολιαστικό κίνημα»; Θέλουμε-δέν θέλουμε, ἡ ἑλληνική κοινωνία ἔχει ἀλλάξει. Τά τελευταῖα σαράντα χρόνια, ὑπῆρξε τεράστια μετακίνηση τῶν «τεκτονικῶν πλακῶν» στήν κοινωνική μας διαστρωμάτωση.
Τό 1981, μέ τήν ἄνοδο τοῦ ΠΑΣΟΚ στήν ἐξουσία, ἐνεργοποιήθηκαν δυνάμεις λαϊκισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἔσπευσαν νά καταλάβουν «στασίδι» σέ ἕνα ἐκκλησίασμα μέ τό ὁποῖο δέν εἶχαν σχέση μέχρι τότε. Σέ συνδυασμό μέ τήν χαλαρότητα, τήν ὁποία ὑιοθέτησε ὡς πολιτική ἡ «Ἀλλαγή», ἐκμεταλλευόμενη καί τόν πακτωλό τῶν χρημάτων ἀπό τήν «ΕΟΚ τῶν μονοπωλίων», ὁ λαϊκισμός ἔγινε «κυρίαρχη τάση». Ἡ τάση αὐτή, παρέμεινε δυνατή ἀκόμη καί ὅταν κυβέρνησε ἡ φιλελεύθερη παράταξη (τό 1990-93 καί τό 2004-2009) μέ ἀποτέλεσμα οἱ κυβερνήσεις τῆς Νέας Δημοκρατίας νά ἀνατραποῦν βιαίως!
Ὁ ἀπίθανος Γιωργάκης, μέ τήν πρόσκληση τοῦ ΔΝΤ , ἔδωσε στόν λαϊκισμό τεράστια ὤθηση, τῆς ὁποίας τά ἀποτελέσματα φάνηκαν ἀρχικά στό κίνημα τῶν «ἀγανακτισμένων», πού ἔφερε στήν ἐξουσία τό ὀξύμωρο σχῆμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καί ἀποτυπώνονται τώρα στό «κίνημα ἀντιεμβολιασμοῦ». Αὐτή τήν φορά, ὅμως, τά πράγματα εἶναι ἀκόμη πιό δύσκολα, διότι στό περίεργο αὐτό «κοκταίηλ» προστίθεται καί ὁ θανατηφόρος ἰός τῆς πανδημίας.
Καί αὐτό καθιστά τήν κατάσταση ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη καί τίς πιθανές ἐξελίξεις ἐλάχιστα προβλέψιμες…
