Ὁ Τζαίημς Μπόντ ἀποκαλύπτει τίς ἡγετικές φιλοδοξίες τῆς Ἀγγλίας στόν νέο κόσμο
ΜΠΟΡΕΙ μιά ταινία μυθοπλασίας μέ πρωταγωνιστή ἕνα ζέν πρεμιέ πράκτορα νά κάνει ἐξωτερική πολιτική ὑψηλῶν συμβολισμῶν; Μπορεῖ κάτω ἀπό τά ἐφφέ της, τήν δράση της, τά φλεγματικά σχόλιά της νά ξεδιπλώνεται σιωπηρῶς πλήν μεθοδικῶς ἡ ἤπια ἰσχύς μιᾶς νέας Μεγάλης Βρεταννίας, ἡ ὁποία διεκδικεῖ τόν ἡγετικό ρόλο πού εἶχε στόν πλανήτη πρίν ἀπό τήν Γιάλτα καί τήν παράδοση τῆς σκυτάλης στίς ΗΠΑ; Θεωρητικῶς, ὄχι. Οἱ περισσότεροι καί οἱ περισσότερες πού ἐξέρχονται ἀπό τίς κινηματογραφικές αἴθουσες μετά τήν προβολή τῆς ταινίας “No time to die” μέ πρωταγωνιστή τόν Ντάνιελ Κραίγκ, ἑστιάζουν πιό πολύ τήν προσοχή τους στόν χαρισματικό πρωταγωνιστή παρά στά κωδικοποιημένα μηνύματα τῆς ταινίας. Καί ὅμως, ἄν παρακολουθήσει κανείς σχετικῶς ὑποψιασμένος τήν ταινία γιά τόν Πράκτορα 007 τόν ὁποῖο ἐπινόησε σέ νουβέλλες του, τό στέλεχος τῆς ὑπηρεσίας πληροφοριῶν τοῦ Βασιλικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ τῆς Μεγάλης Βρεταννίας, Ἴαν Φλέμινγκ, ἴσως ἀνακαλύψει ὅτι τό φίλμ αὐτό εἶναι ἡ ἑπόμενη στρατηγική κίνηση τῆς βρεταννικῆς βιομηχανίας κινηματογράφου μετά τήν ταινία γιά τήν ζωή τοῦ Οὐίνστον Τσῶρτσιλλ. Ἡ «Σκοτεινή Ὥρα» πού εἴδαμε πρό τριῶν ἐτῶν μέ τόν Γκάρι Ὄλντμαν προεβλήθη παραμονές τῆς πραγματοποίησης τοῦ Βrexit καί εἶχε ὡς στόχο νά δείξει μέ τό ἱστορικό παράδειγμα τῆς ἀποφασιστικῆς στάσης τοῦ Τσῶρτσιλλ ἔναντι τοῦ Χίτλερ (ἀντί τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς προτεινόμενης συνθηκολόγησης), ὅτι καί ἄλλες φορές ἡ Βρεταννία πορεύτηκε μόνη στήν ἱστορία της, καί τά κατάφερε. Ἡ ταινία γιά τόν Τσῶρτσιλλ ἦταν μία ταινία γιά τήν διαχείριση τοῦ αἰσθήματος τῶν λαῶν. Οἱ Ἄγγλοι θύμισαν τότε στούς ἑαυτούς τους καί σέ ὅλον τόν κόσμο ὅτι πέρασαν καί δυσκολώτερες καμπές ἀπό τό Βrexit, ἀλλά ἄντεξαν καί νίκησαν. Δέν παρεδόθησαν. Τό μήνυμα ἐλήφθη. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, ἡ βρεταννική βιομηχανία κινηματογράφου καί ἀφοῦ ἡ χώρα ἀτενίζει πλέον μέ αἰσιοδοξία τό μέλλον –τό Brexit δικαιώνεται κάθε μέρα στόν τομέα τῆς οἰκονομίας– δείχνει ἕτοιμη νά κάνει τό ἑπόμενο μεγάλο βῆμα. Μέ τόν Ντάνιελ Κραίγκ πρωταγωνιστή ἀναλαμβάνει νά εἰδοποιήσει τούς λαούς τοῦ κόσμου γιά τούς θανάσιμους κινδύνους πού διατρέχουν στήν μετα-Covid ἐποχή καί νά ἐμφανίσει τούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες τῶν ἀγγλικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ὡς ἐγγυητές τοῦ δυτικοῦ ὑποδείγματος ἐλευθερίας. Μέχρι θανάτου. Ἡ μυθοπλασία τῆς ταινίας πού μπορεῖ καί νά μήν ἀπέχει ἀπό τήν ἄγνωστη στούς κοινούς θνητούς πραγματικότητα, ὑποστηρίζει ὅτι στό μέλλον θά εἶναι δυνατές ἐθνοκαθάρσεις καί ἐξοντώσεις φυλῶν παγκοσμίως μέ δηλητηριασμένα λουλούδια. Ἡ ἁφή τῶν ὁποίων ἀπό οἱονδήποτε μπορεῖ νά μολύνει καί νά ἀποτελειώσει μέσῳ DNA ὅλο τό ἐν ζωῇ γενεαλογικό του δέντρο. Οἱ Ἄγγλοι ἀποδίδουν σατανικά σέ Ρώσσους ἐπιστήμονες τήν ἀνακάλυψη τοῦ κακοῦ πού βασίστηκε σέ δικές τους ἀνακαλύψεις γιά ἄλλους σκοπούς. Ρῶσσοι ἐπιστήμονες, νησιά σέ ρωσσικά καί ἰαπωνικά ὕδατα, ἐργαστήρια μέλλοντος φωτογραφίζουν ἐμμέσως τήν Μόσχα ὡς τόν μυστικό ἀποσταθεροποιητή τοῦ πλανήτη. Καί ὅταν ὁ 007 ἀναλαμβάνει μέ μία παράτολμη ἐπιχείρηση νά καταστρέψει τό ἐργοστάσιο παραγωγῆς τοῦ «Ἡρακλῆ» –ἔτσι ὀνόμασαν τό φονικό ὅπλο πού ἐπεμβαίνει στό DNA οἱ σεναριογράφοι– ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς Μ16 διατάσσει «νά μήν ἐνημερώσετε τίς ΗΠΑ, τήν Ρωσσία καί τήν Κίνα ἕως ὅτου τελειώσει ἡ ἐπιχείρηση.» Ἐνῶ σέ ἄλλο σημεῖο ἀφήνει αἰχμές γιά τήν ἀπροθυμία τῆς συνεργασίας τῆς CIA μέ τήν ὑπηρεσία του γιά τήν ἐξόντωση τῶν ἐχθρῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ταινίας ἰσχυρή εἶναι ἐπίσης ἡ αἴσθηση, ὅτι οἱ Βρεταννοί κάνουν ἐπίδειξη τοῦ σύγχρονου ὁπλοστασίου τους σέ ἐξελιγμένα ἀεροπλάνα, ἔξυπνους πυραύλους, δυνατά ὅπλα. Ἡ αἴσθηση πού ἀποκομίζει ὁ ὑποψιασμένος θεατής βλέποντας στό τέλος τοῦ φίλμ τόν 007 νά ἀνατινάσσεται μαζί μέ τήν μυστική βάση ὅπλων μαζικῆς καταστροφῆς εἶναι ὅτι «ἐμεῖς οἱ Βρεταννοί θά προασπίσουμε τήν ἐλευθερία τῶν Ἐθνῶν τοῦ Κόσμου ἀπό τόν νέο ἄξονα τοῦ κακοῦ, οἱ ἄλλοι ἕπονται!» Τό κεντρικό μήνυμα τῆς ταινίας ἐξυπηρετεῖται καί ἀπό τήν τρέχουσα γεωπολιτική συγκυρία: οἱ ΗΠΑ ζήτησαν τήν βοήθεια τῆς Μεγάλης Βρεταννίας καί τῆς Αὐστραλίας στόν τομέα τῆς πυρηνικῆς ἐνέργειας γιά νά ἀντιμετωπίσουν τόν καλπασμό τῆς Κίνας πρός τήν ἡγεσία τοῦ πλανήτη. Ἡ Οὐάσιγκτων δέν μπορεῖ πλέον μόνη! Ὅταν λοιπόν παύσουν νά ταλαιπωροῦν τά ὦτα σας οἱ ἦχοι ἀπό τίς βόμβες, τά μαχητικά, τά μεταγωγικά, τίς ριπές τῶν ὅπλων, ἐσεῖς πού θά δεῖτε τήν ταινία διαρκείας 160΄ καί ἀξίας 250 ἑκατ. εὐρώ, ἀναλογιστεῖτε το! Ἡ Μεγάλη Βρεταννία δέν εἶναι τυχαῖο Ἔθνος. Μπορεῖ τό δικό μας Ἔθνος νά ἔχει ταλαιπωρηθεῖ –μήν ποῦμε ὑποστεῖ βλάβη– ἀπό τίς πολιτικές της στήν περιοχή, οἱ ὁποῖες διακριτικῶς εὐνοοῦν τήν Τουρκία, ἀλλά ὅσα κάνουν γιά τό ἐθνικό τους συμφέρον οἱ Ἄγγλοι εἶναι ἀξιοσέβαστα καί περνοῦν καμμιά φορά ἀπαρατήρητα. Ἐφ’ ἑξῆς ὅμως ἡ Βρεταννία θά ἀρχίσει νά τραβᾶ τήν προσοχή. Τό νά ἡγεῖσαι μόνος, βασιζόμενος στίς δυνάμεις σου, δέν ἀποτελεῖ ἀπομονωτισμό ἀλλά πρωτοπορία. Τελευταῖο ἀλλά ὄχι ἔλασσον: Καί αὐτή ἡ ταινία εἶναι ἕνας ὕμνος στήν Βρεταννικότητα: Στό φλέγμα, στό χιοῦμορ, στήν ψυχραιμία, στήν ἀντοχή, στήν ἀποφασιστικότητα, στό στύλ. Ὁ κινηματογράφος τοῦ μέλλοντος θά ἔχει ἐθνικά χαρακτηριστικά. Ὄχι πολυπολιτισμικά. Ἔστω καί ἄν ὁ ἑπόμενος Μπόντ θά εἶναι ὅπως θρυλεῖται μαῦρος, καί πιθανόν γυναίκα. Τό Λονδῖνο ἀφομοιώνει.
