«Καλημέρα». Μία τόσο σημαντική λέξη, πού κοντεύει πιά νά λησμονηθεῖ
«Νά λές πάντα μιά “καλημέρα” σέ ὅποιον συνατήσεις. Εἶναι δεῖγμα καλῆς συμπεριφοράς καί ἀνθρωπιᾶς» ἦταν τά λόγια τῶν μεγαλύτερων πρός τούς νεώτερους. Καί λέγαμε πάντα τήν «καλημέρα» μας. Ἀκόμη καί στό τηλέφωνο, μόλις ὁ ἄλλος ἀπαντοῦσε, λέγαμε «καλημέρα» ἤ «καλησπέρα», ἀναλόγως μέ τήν ὥρα…
Θυμᾶμαι τόν πατέρα μου, ὅταν περπατούσαμε μαζί στόν δρόμο. Ἔβγαζε κάθε τόσο τήν «ρεπούμπλικα» πού φοροῦσε τόν χειμῶνα ἤ τόν «παναμᾶ» τό καλοκαίρι γιά νά χαιρετήσει. Τότε οἱ καλοί τρόποι ἀπαιτοῦσαν νά βγάλεις τό καπέλλο ὅταν χαιρετοῦσες.
«Ἀφοῦ τό καπέλλο τό βγάζεις συνεχῶς, γιατί τό φορᾶς;» τοῦ ἔλεγε σκωπτικά ἡ μητέρα μας… Τώρα, τήν «καλημέρα» θά τήν ἀκούσεις πλέον μόνο ἀπό ἀνθρώπους μέσης ἤ μεγάλης ἡλικίας. Ἔχει καταργηθεῖ ὡς χαιρετισμός. Ἕνα «γειά» μπορεῖ νά ἀκούσεις, ἤ ἕνα «τί γίνεται» ἤ «ἔλα μπρό» πού λένε οἱ πολύ νεώτεροι…
Ἀφῆστε δέ μέ τό τηλέφωνο. Χτυπᾶ τό «κινητό» μου καί ἀπαντῶ. «Ποῦ εἶσαι;» εἶναι τό πρῶτο πού θά ἀκούσω. Τό ἔχω πλέον καθιερώσει καί ἀπαντῶ ὡς ἑξῆς: «Πές μία καλημέρα, βρέ ἀδελφέ. Δέν θά γράψεις περισσότερες μονάδες!». Κι ὅμως, κανείς πιά δέν λέει «καλημέρα».
Στερούμεθα πιά καί τήν «καλημέρα» αὐτή τήν μικρή καί μαγική λέξη, πού –ὅπως καί νά ἔχεις ξυπνήσει– μπορεῖ νά σοῦ φτιάξει τό ὑπόλοιπο εἰκοσιτετράωρο, τήν ἔχουν ἐξαφανίσει ἀπό τό λεξιλόγιό μας.
Ἡ σύγχρονη κοινωνία, ἡ ἀμείλικτη καί βαρειά καθημερινότητα, δέν τήν σηκώνει τήν «καλημέρα». Προτιμᾶ ἕνα ἀπρόσωπο «χελόου», μιά σαχλαμαρίτσα «τί γίνεται ρέ;» ἤ ἄλλες ἐκφράσεις, πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τό εὔηχο, τό εὔληπτο καί τό εὐχάριστο μιᾶς «καλημέρας»…
Σεκφθεῖτε πόσα ὄμορφα τραγούδια, πόσα ὄμορφα ποιήματα ἔχουν γραφεῖ γιά τήν «καλημέρα». Μέχρι καί ὁ «ὕμνος» πού καθιέρωσαν οἱ περί τόν Ἀνδρέα εἰδικοί τό 1974, ὅταν ἱδρύθηκε τό πασόκ, «καλημέρα ἥλιε» ἔλεγε.
Θά μοῦ πεῖτε «καλά, τόσα ἄλλα, τό ἴδιο ὄμορφα, χάθηκαν ἀπό τήν ζωή μας, ἡ “καλημέρα” σέ πείραξε;»
Ἐξηγοῦμαι ἀμέσως. Ἡ «καλημέρα» εἶναι σάν τό στρώσιμο τοῦ κρεβατιοῦ. Ὅταν ξυπνήσεις, δέν στρώνεις τό κρεβάτι σου; Οἱ Ἀμερικανοί στρατιωτικοί, πού ἀνέθεσαν σέ ψυχολόγους νά ἐρευνήσουν τήν ἀξία τοῦ «νά στρώνεις καλά τό κρεβάτι σοῦ κάθε πρωί», ἔμαθαν ὅτι μέ τό καλό στρώσιμο τῆς κλίνης σου, ἀρχίζεις τήν ἡμέρα μέ τό συναίσθημα ὅτι «ἔκανα ἤδη κάτι σωστά».
Ἔ, λοιπόν, κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τήν «καλημέρα».
Προσωπικά, σᾶς βεβαιῶ, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν πῶ «καλημέρα» σέ ἄνθρωπο πού θά συναντήσω πρωί. Μοῦ «βγαίνει» ἀπό μόνη της ἡ λέξη. Μά, θά πάω στό περίπτερο γιά ἐφημερίδα, στό σοῦπερ-μάρκετ γιά ψώνια, στήν καφετέρια γιά τόν καφέ μέ τήν παρέα, θά πῶ τίς «καλημέρες» μου καί θά τίς εὐχαριστηθῶ!
Δέν εἶναι καλύτερος ἕνας σερβιτόρος πού θά σᾶς ὑποδεχθεῖ μέ χαμόγελο καί μέ ἕνα «καλημέρα σας» ἀπό ἐκεῖνον πού θά σοῦ πεῖ ἕνα ξερό «τί θά πάρετε»;
Δέν εἶναι μόνο θέμα καλῶν τρόπων ἤ εὐγενείας. Εἶναι ὅτι σέ κάνει κι ἐσένα νά αἰσθάνεσαι καλύτερα. Καλημέρα, λοιπόν!
