«Μία ἀκόμη γυναίκα σκοτώθηκε … ἀφήνοντας τήν ἀνασφάλεια νά…
… περιδιαβαίνει τίς ψυχές τῶν συμπολιτῶν μας, σέ ὅλη τή χώρα. Πόσες ἀκόμη πρέπει νά θυσιαστοῦν γιά νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ πολιτική Μητσοτάκη “Νόμος καί Τάξη” πρέπει νά ἀλλάξει;».
Ποιός τά λέει αὐτά; Ὁ πρώην ὑπουργός τῶν Σύριζα-Ἀνέλ Χρῆστος Σπίρτζης, σήμερα «τομεάρχης» τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως, ἁρμόδιος γιά τήν δημοσία τάξη καί ἀσφάλεια.
«Μά, εἶναι δυνατόν;» θά πεῖτε. «Ἡ πολιτική “Νόμος καί τάξη” τοῦ Κυριάκου κατευθύνει τά χέρια τῶν ἄνανδρων δολοφόνων, οἱ ὁποῖοι ἐπιτίθενται καί φονεύουν ἀνυπεράσπιστες γυναῖκες; Εἶναι σοβαρή πολιτική ἀντιπαράθεση αὐτή;»…
Δηλαδή κύριε, πού ἀπό τό καταπράσινο ΤΕΕ περάσατε μέ ἱερό φανατισμό στό ἀκαθόριστο χρωματικῶς κόμμα τοῦ Σύριζα, τί εἶναι ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης; Μισογύνης; Ψυχοπαθής δολοφόνος μέ τό πριόνι; Ἀπό ποῦ ὥς ποῦ τό νά ἐπικαλεῖται κάποιος τήν τήρηση τῶν Νόμων καί τῆς τάξεως ἀποτελεῖ παρότρυνση πρός ἐπιδόξους δολοφόνους γυναικῶν;
Ἄς βάλουμε μερικά πράγματα στήν θέση τους. Αὐτή τήν ἐποχή, ἡ χώρα μας, ὅπως καί ὅλες οἱ ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες, διέρχεται μία πολύ δύσκολη περίοδο. Τά νεῦρα τοῦ κόσμου εἶναι «κουρέλια», μέ τόσα πού μᾶς ἔχουν συμβεῖ. Τό χειρότερο πού μπορεῖς νά κάνεις σέ μιά τέτοια περίοδο, εἶναι νά καλλιεργήσεις τό μῖσος καί τήν ἐξαχρείωση!
Εἴχαμε χαμογελάσει εἰρωνικά ὅταν, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2015, ὁ τότε ἀναπληρωτής ὑπουργός ὑποδομῶν Χρ. Σπίρτζης εἶχε δεχθεῖ στό γραφεῖο του τήν πολυτάλαντο κυβερνητική βουλευτή Ραχήλ Μακρῆ καί στόν τοῖχο τοῦ γραφείου του, δίπλα στήν σημαία τῆς ΕΕ, δέσποζε ἕνα κακοφτιαγμένο πορτραῖτο τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη! Ἀλλά τώρα «τό τερμάτισε»!
Ἄς σοβαρευτοῦμε. Βεβαίως καί «ἔχει παραγίνει» τό φαινόμενο μέ τίς δολοφονίες γυναικῶν ἀπό ἄνδρες. Καί αὐτό, φυσικά, δέν εἶναι ἐπακόλουθο τοῦ δόγματος «Νόμος καί τάξη» (ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ θαυμαστής τοῦ Βελουχιώτη, ὁ ὁποῖος ἴσως νά προτιμᾶ τούς «Νόμους» καί τήν «τάξη» πού ἐφήρμοζε τό εἴδωλό του), ἀλλά ἐπακόλουθο μιᾶς λανθασμένης ἀγωγῆς πού ἔχουν λάβει πολλοί Ἕλληνες ἀπό τό σπίτι ἤ τό περιβάλλον τους.
Ἦταν, ὅμως, «ἄλλες ἐποχές, ἄλλες μελωδίες». Γιά παράδειγμα, θυμᾶμαι τούς μεγαλύτερους, ὅταν ἤμουν παιδί, νά χορεύουν ὑπό τούς ἤχους τοῦ μπουζουκιοῦ καί τῆς φωνῆς τοῦ Μπιθικώτση τό τραγούδι «Εἶμαι ἄντρας καί τό κέφι μου θά κάνω». Δηλαδή χόρευε ὁ ἄνδρας καί ἄκουγε τόν Γρηγόρη νά ἄδει: «Πάρ’ το ἀπόφαση πώς δέν σοῦ πέφτει λόγος, ἡ γυναίκα πρέπει πάντα νά ’ναι “ὑπό”/ὑποτάξου κι ἐξηγήσου ἀναλόγως, σ’ ὅ,τι πιῶ, σ’ ὅ,τι χορέψω κι ὅ,τι πῶ.»! Καί χόρευε ὁ ἀσίκης καί καραμπουζουκλῆς ἀνήρ καί ἡ κυρία του, γονατιστή, χτυποῦσε ρυθμικά παλαμάκια. Καί δέν εἴπαμε τό πλέον «τρελό». Τήν μουσική τοῦ ἀνωτέρω τραγουδιοῦ ὑπέρ τῆς ἀπολύτου ἀνδρικῆς κυριαρχίας ἐπί τῶν γυναικῶν εἶχε γράψει ὁ Μᾶνος Χατζιδάκις καί τούς στίχους ὁ Ἀλέκος Σακελλάριος!
Θά μποροῦσε νά συμβεῖ σήμερα κάτι ἀνάλογο; Ἐμένα, πού ἡ γενιά μου ἕπεται ἐκείνου τοῦ ἄσματος, μοῦ προκαλοῦσε –ἀπό τότε– ἀποστροφή, καθώς –ὡς θαυμαστής τοῦ πόπ καί ρόκ– ἔμαθα ὅτι «τήν γυναίκα δέν τήν χτυπᾶς οὔτε μέ τριαντάφυλλα».
Δέν εἶναι οἱ σημερινοί ἄνδρες ὅπως παλαιότερα. Σέβονται καί τιμοῦν τήν γυναίκα, ὅπως τῆς πρέπει. Μήν κάνουμε «σημαία» τίς ἐξαιρέσεις. Νά καταδικάσουμε κατηγορηματικῶς τά φαινόμενα καί ἄς διδάξουμε τά παιδιά μας ὅπως πρέπει. Ἀλλά, μακρυά ὁ διχασμός καί τό μῖσος ἀπό τήν πολιτική. Μακρυά!
