Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς μιλήσω καί σήμερα γιά τήν Χίο
Τό πανέμορφο μαρτυρικό νησί, τό νησί τῶν ναυτικῶν καί τοῦ Ὁμήρου. Πάντα ἀποροῦσα μέ τό ὅτι σέ ἕνα τόσο ὄμορφο, πλούσιο καί ἱστορικό νησί δέν ὑπάρχει ὄχι ἕνα ἀλλά περισσότερα ξενοδοχεῖα πολλῶν ἀστέρων. Μέ τά χρόνια πείσθηκα ὅτι οἱ Χιῶτες δέν «καίγονται» γιά τήν «τουριστική ἀναβάθμιση» τοῦ τόπου τους. Ναυτικοί οἱ περισσότεροι ἀπό τούς κατοίκους, κάτι τό δημόσιο, κάτι ἡ παροχή ὑπηρεσιῶν, κάτι ἡ ἁλιεία καί ἡ κτηνοτροφία, καί φυσικά ἡ ἐλιά καί ἡ μαστίχα, νά ἡ οἰκονομία στά καλά της καί ὁ κόσμος σέ καλό ἐπίπεδο. Κι ἄν βάλεις τό Πανεπιστήμιο, μέ τά Ναυτιλιακά καί τήν Διοίκηση Ἐπιχειρήσεων, καί τίς στρατιωτικές μονάδες, τί νά τόν κάνεις τόν μπελᾶ τοῦ τουρισμοῦ;
Ἡ Χίος, λοιπόν, εἶναι ἕνα πεντακάθαρο νησί, μέ τήν πόλη περιποιημένη καί προσεγμένη, μέ καταστήματα καλοστημένα καί μέ τιμές πού δέν ἔχουν νά ζηλέψουν ἀπό τήν Ἀθήνα. Ἡ προκυμαία γεμάτη νεολαία καί ἤχους, τό πλακόστρωτο μέ τά σχέδια ἐξαίσιο. Δέν εἶναι ἡ Χίος ἀπό τά νησιά πού ἐρημώνουν τούς χειμῶνες. Ἡ ζωή συνεχίζεται κανονικά. Οἱ πλάζ, πού κλείνουν καί ἐρημώνουν, φιλοξενοῦν ἔτσι κι ἀλλιῶς ντόπιους, καθώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἐπισκέπτες τοῦ νησιοῦ τά πρό τοῦ ἰοῦ καλοκαιριά ἦταν Τοῦρκοι, πού περνοῦν ἀπό τά παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στό νησί τῆς μαστίχας, πού τόσο ἀγαποῦν. Κι ὕστερα, γιατί νά ἐρημώσει ἡ Χίος; Καί τό σινεμά της τό ἔχει καί τά κλάμπ της τά ἔχει καί τά ἀθλητικά της σωματεῖα τά ἔχει καί τό ἀεροδρόμιό της τό ἔχει, πού τήν συνδέει μέ τήν Ἀθηνᾶ καί τήν καθημερινή ἀκτοπλοϊκή σύνδεση μέ τόν Πειραιᾶ, καί δίς τῆς ἑβδομάδος μέ Θεσσαλονίκη. Ἔχει καί τήν Ἀκαδημία Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ, ἔχει καί τό Ναυτικό Λύκειο ΤΕΕΝS. Τί λείπει; Φυσικά, ἔχει κι ἐκεῖνα τά μαγικά μεσαιωνικά χωριά, τά ὑπέροχα μοναστήρια. Χωριά ὅλα, μέ ζωή καί δράση.
Σᾶς τά γράφω ὅλα αὐτά, ἐνῶ ταξιδεύουμε μέ ἕνα ἀρκετά γρήγορο σκάφος γιά τά Ψαρά, ἀπό τήν Χίο. Ἔχουμε πέσει σέ ἕνα δυνατό ἑξάρι καί τό σκάφος πάει κι ἔρχεται, βουτάει στό κῦμα καί, φυσικά, ὁ φορητός μου ὑπολογιστής χορεύει σάν τρελλός. Τά ποτήρια καί τά μπουκάλια στό σκάφος κροταλίζουν συνεχῶς κι ἐγώ, ὁ δυστυχής, γράφω πέντε λέξεις μέ κόπο καί περιμένω νά σταματήσει τό σκαμπανέβασμα γιά νά συνεχίσω. Τόσα χρόνια, ἔχοντας ταξιδέψει ἀπό τόν Σαρωνικό ὥς τήν Βόρεια Θάλασσα καί ἔχοντας διανύσει τά νορβηγικά παράλια μέ ἱστιοπλοϊκό, πρώτη φορά ἔχω τήν ἐμπειρία νά γράφω καί ταυτόχρονα νά χορεύω τό πιό τρελλό θαλάσσιο ρόκ-ἔντ-ρόλ τῆς ζωῆς μου! Τό Αἰγαῖο, ἀφρισμένο καί καταγάλανο, στά ἀριστερά μας ἡ Χίος, πού μοιάζει ἀτέλειωτη, καί μπροστά, ἀχνοφαίνονται τά Ψαρά. Μέ δεκατρία μίλια ταχύτητα καί τό κῦμα νά μᾶς ἔρχεται μέ ὁρμή στήν πλώρη. Ἡ ὥρα πλησιάζει ἕξι καί τώρα μπαίνουμε στό ἤρεμο λιμάνι τοῦ νησιοῦ, ἔχουμε ἤδη καθυστερήσει λίγο γιά τίς ἐκδηλώσεις. Κι ἐγώ σᾶς χαιρετῶ ἀφήνοντας τά σπουδαῖα γιά αὔριο. Ἦταν μιά ἐμπειρία. Νά εἴμαστε καλά…
