Εἶχα τήν τηλεόραση ἀνοιχτή καί ταυτόχρονα προσπαθοῦσα νά ἐπισκευάσω μιά ὀμπρέλα βεράντας.
Ἔχει κοπεῖ ἕνα λεπτό σχοινάκι καί προσπαθοῦσα νά τό ἀντικαταστήσω, ἀλλά οἱ ὀμπρέλες αὐτές κατασκευάζονται μέ τέτοιο τρόπο, πού ὅλα σχεδόν τά «λεπτά σημεῖα» εἶναι «κόμπακτ» καί εἶναι πολύ πιό εὔκολο νά ἀγοράσεις μιά καινούρια, παρά νά χάσεις πολλές ὧρες μέχρι νά τήν ἐπισκευάσεις. Ὅταν, ὅμως, ἔχεις ὧρες νά διαθέσεις, εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά δεῖς «ἄν πιάνουν ἀκόμη τά χέρια σου»…
Θά πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι –καθώς χρησιμοποιοῦσα καί ἕνα κοπίδι κινδύνευσα κάποιες στιγμές νά τραυματισθῶ, ἀκούγοντας σκόρπια «μαργαριτάρια» τῶν ὁμιλητῶν-πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Τά ἑλληνικά τους –ὅλων– εἶναι ἀπό μέτρια ἕως κάκιστα! Καί γιά ἐμᾶς, πού ἔχουμε μεγαλώσει σέ περιόδους μέ ρήτορες πρώτης γραμμῆς ἀλλά, κυρίως, μέ ἄριστους χειριστές τῆς γλώσσας, κάθε «στραβοτιμονιά» μᾶς χτυπᾶ κατ’ εὐθεῖαν στό εὐαίσθητο τμῆμα τοῦ ἐγκεφάλου, σάν ἐλαφρύ ἠλεκτροσόκ…
Λίγο ἀργότερα, πολύ καλή, παλαιά πλέον, συνάδελφος, ἔλεγε τά ἑξῆς: «Ἐνῶ παρασκεύαζα γεμιστά, εἶχα ἀνοιχτή τήν τηλεόραση καί ἄκουγα τούς ἀρχηγούς στήν Βουλή. Μέ ἱκανοποίηση λοιπόν σκέφτηκα, ὅτι ἡ θητεία μας στό ρεπορτάζ καί οἱ χιλιάδες ὁμιλίες πού ἔχουμε ἀκούσει, μᾶς ἔχουν προικίσει μέ τήν ἱκανότητα νά ζυγίζουμε καί νά ἀξιολογοῦμε κάθε ὁμιλητή, ἀνεξαρτήτως προσωπικῶν πολιτικῶν προτιμήσεων. Χρησιμοποιῶ πληθυντικό ἐπειδή αὐτήν τήν ἱκανότητα τήν ἔχουμε ἀποκτήσει ὅλοι ὅσοι περάσαμε χρόνια στό ἵδρυμα (Βουλή) καί φυσικά ὄχι μόνον ἐγώ. Καί ἔχει πολλή πλάκα νά διαβάζω ἐδῶ καλά ἤ κακά λόγια ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ καθενός ἀρχηγοῦ ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἦταν ὅλοι ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτοι»…
Πῶς νά μήν συμφωνήσεις; Δέν θά ἐρωτήσουμε ποιοί εἶναι οἱ «λογογράφοι» τῶν ὁμιλητῶν. Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἐκφράσουμε τήν ἄποψή μας: Εἶναι, ἐπιεικῶς, ἀκατάλληλοι γι’ αὐτήν τήν δουλειά.
Ὡς πρός τόν ἀρχηγό τῆς ἀντιπολιτεύσεως, πρώην πρωθυπουργό, καλό θά εἶναι νά πεῖ στόν δικό του λογογράφο ὅτι οἱ ἐκφράσεις «τυμβωρύχος» καί «ὠμός πολιτικός ἀπατεώνας» εἶναι σκληρές καί ἀδόκιμες. «Ὠμός ἀπατεών» δέν ὑπάρχει, ὅπως δέν ὑπάρχει καί «ψητός». Ἡ φράση πάλι «ἐκκένωση ἀπό τήν ἐξουσία» δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ οὔτε ὡς εὐφυολόγημα οὔτε μπορεῖ νά χαρακτηρισθοῦν οἱ πολῖτες πού ψήφισαν τόν πολιτικό σου ἀντίπαλο ὡς «θύματα πολιτικῆς τυμβωρυχίας».
Ἄποψή μας εἶναι ὅτι ἡ αἴθουσα τοῦ Κοινοβουλίου δέν μπορεῖ νά ὑποβιβάζεται σέ ἀντιπαράθεση ἀγνώστων ἤ ψευδεπωνύμων στό «φέις μπούκ» ἤ τό «τουΐτερ». Στήν Βουλή τά πάντα λέγονται ἐπωνύμως καί εὐθαρσῶς. Καί, δυστυχῶς, γιά τούς ἀπρόσεκτους, καταγράφονται!
Καλό θά ἦταν, οἱ πολιτικοί ἀρχηγοί νά ἀναλάβουν μία πρωτοβουλία γιά τήν ἀναβάθμιση τοῦ γλωσσικοῦ ἐπιπέδου τοῦ Κοινοβουλίου. Ὡς πρώτη κίνηση, καλό θά ἦταν νά ἀλλάξουν λογογράφους. Νά ἀποφύγουν τούς «ὠμούς ἐπαγγελματίες» (ἐδῶ ταιριάζει τό «ὠμός») καί νά ἐπιλέξουν ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, ἐκτός ἀπό τοῦ νά ἐμφοροῦνται ἀπό τίς ἴδιες ἰδέες μέ ἐκεῖνον πού ἐκφωνεῖ ὅσα τοῦ γράφουν (ἄν καί, ὅπως φαίνεται, τοῦτο δέν εἶναι πλέον ἀπαραίτητο) νά γράφουν σέ ἁπλά ἑλληνικά καί ὄχι στήν γλῶσσα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ. Νά ἀνοίγουν καί κανένα λεξικό, νά θυμοῦνται ὅτι τά οὐσιαστικά καί τά ἐπίθετα ἔχουν πτώσεις, ὅτι τά τριτόκλιτα δέν εἶναι ἄκλιτα καί ἄλλες, μικρές πλήν οὐσιαστικές, λεπτομέρειες. Κατά τά λοιπά, ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του…
