«Στενοχωρήθηκα, παπποῦ, ἤθελα νά πάρει ὁ Λευτέρης τό χρυσό!»
Ἡ ἐγγονή μας, πού μέχρι νά διαλύσει ὁ κορωνοϊός τά γυμναστήρια ἦταν ἕνα ἀπό τά «ταλεντάκια» τοῦ Πανιωνίου στήν ἐνόργανη (κοντεύουν δύο χρόνια πού σταμάτησαν οἱ προπονήσεις τους), «ἤθελε τό χρυσό». Κι ἐγώ ἔπρεπε νά τῆς δώσω νά καταλάβει ὅτι ἡ τρίτη θέση ἑνός ἀθλητῆ σέ Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες ἔχει τεράστια ἀξία καί σημασία. Τῆς μίλησα, τό κουβεντιάσαμε, νομίζω ὅτι κατάλαβε τήν ἀξία τῆς μάχης πού ἔδωσε ὁ γυιός τοῦ ἀξέχαστου συμμαθητῆ μας ἀπό τήν Ἰωνίδειο!
Ἐνῶ, ὅμως, τῆς μιλοῦσα, τό μυαλό μου γύριζε στά δικά μας παιδικά χρόνια. Τότε, πού ἕνα χρυσό μετάλλιο στόν στίβο ἤ σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἄθλημα, ἔμοιαζε ὄνειρο ἄπιαστο!
Τῆς μίλησα γιά τό 1968, τότε πού ὑπῆρχε ἕνας καί μοναδικός ἀθλητής μας πού μποροῦσε νά κερδίσει μετάλλιο στούς Ὀλυμπιακούς τοῦ Μεξικοῦ. Καί τῆς εἶπα ὅτι τότε, ἐνῶ ὁ Χρῆστος Παπανικολάου πέρασε τά 5.35 μέτρα, σημειώνοντας ἀτομική ἐπίδοση, ἕνας Ἀνατολικογερμανός (πού πολλά χρόνια ἀργότερα ἀπεκαλύφθη ὅτι ἦταν «σκασμένος» στά ἀναβολικά) κι ἕνας νεαρός Δυτικογερμανός, πού πήδησε εἴκοσι ἑκατοστά περισσότερα ἀπό τήν ἀτομική του ἐπίδοση, τόν ἄφησαν στήν τέταρτη θέση!
Καί τότε, ἡ τέταρτη θέση, σέ πολλούς δέν ἔλεγε τίποτε, καθώς εἶχαν ἀπαίτηση ἀπό τόν πρωταθλητή μας νά μᾶς φέρει τό μετάλλιο!
«Καί πῶς ἀντέδρασε ὁ κόσμος, παπποῦ;» μέ ρώτησε ἡ μικρή.
Καί τῆς εἶπα ὅτι ὁ Παπανικολάου ἔτυχε ὑποδοχῆς σπουδαίας, καθώς στόν κόσμο τοῦ ἀθλητισμοῦ οἱ ἕξι πρῶτοι στούς τελικούς τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων θεωροῦνται Ὀλυμπιονῖκες!
«Δηλαδή καί ἡ Κορακάκη καί ὁ Γκολομέεφ, εἶναι Ὀλυμπιονῖκες» τῆς εἶπα, προσθέτοντας τεχνηέντως καί ὅτι ὁ Γκολομέεφ εἶναι ἀθλητής τῆς ὁμάδας μας, τοῦ Ἐθνικοῦ Πειραιῶς!
Κι ὕστερα τῆς μίλησα γιά τήν δική μου γενιά, ἡ ὁποία περίμενε σαράντα ἕξι χρόνια γιά νά δεῖ μετάλλιο στόν στίβο. Ἀπό τό 1956, πού ὁ Γιῶργος Ρουμπάνης κέρδισε τό χάλκινο στό ἐπί κοντῷ στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τῆς Μελβούρνης! Τῆς διηγήθηκα πώς βγήκαμε στούς δρόμους καί πανηγυρίζαμε ὅταν ἡ Βούλα Πατουλίδου κέρδισε τό χρυσό μετάλλιο στά ἑκατό μέτρα μετ’ ἐμποδίων στήν Βαρκελώνη καί πώς ἀπό ἐκείνη τήν ἐπιτυχία ἄρχισε ἡ «Ἄνοιξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Στίβου», πού ἔφθασε στό ζενίθ μέ τόν Κώστα Κεντέρη, τήν Κατερίνα Θάνου, τήν Ἀθανασία Τσουμελέκα, τήν Φανή Χαλκιᾶ, τήν Τασούλα Κελεσίδου, τήν Πηγή Δεβετζῆ, τήν Μιρέλα Μανιάνι, τήν Κατερίνα Στεφανίδη καί χθές μέ τόν Μίλτο Τεντόγλου!
Κι ὕστερα τῆς μίλησα γιά τούς παλαιστές καί τούς ἀρσιβαρίστες μας, πού μᾶς ἔφεραν μετάλλια καί διακρίσεις, γιά τούς γυμναστές καί τῆς γυμνάστριές μας, πού ἐκτός ἀπό τόν σπουδαῖο Πετρούνια, μέ δύο μετάλλια, εἴχαμε καί τούς Δημοσθένη Ταμπάκο (χρυσό στήν Ἀθήνα τό 2004 καί ἀσημένιο στό Σίδνεϋ τό 2000 στούς κρίκους), τόν Ἰωάννη Μελισσανίδη, μέ τό χρυσό στήν Ἄτλαντα (1996), σέ μιά σπουδαία βραδυά στήν ὁποία εὐτύχησα νά εἶμαι παρών καί τά χάλκινα στό ἑλληνικό ἀνσάμπλ (Εἰρήνη Ἀϊνδιλῆ, Μαρία Γεωργάτου, Χαρά Καρυάμη, Κλέλια Πανταζῆ, Ἄννα Πολλάτου, Εὔα Χριστοδούλου) στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ Σίδνεϋ.
«Δηλαδή, εἴμαστε μεγάλη χώρα στόν ἀθλητισμό!» εἶπε ἡ μικρή. Καί τῆς διευκρίνισα ὅτι «ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὁ ἀθλητισμός!» Καί μᾶλλον τό χάρηκε!
