Εἶναι, πού λέτε, ἡ ἐποχή πού οἱ Ἕλληνες διασκεδάζουν, βγάζουν λεφτά…
… σκέπτονται ἐλάχιστα τό μέλλον καί οἱ προβληματισμοί τους σπανίως ὑπερβαίνουν τό αὔριο…
Ἔχουμε πάει μέ τήν σύζυγό μου σέ μιά μπουάτ στήν Πλάκα, γιά νά ἀκούσουμε τραγούδια φίλου συνθέτη, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ τά πρῶτα βήματα στόν χῶρο.
Ἡ παράσταση ὁλοκληρώνεται νωρίς (γύρω στά μεσάνυχτα) καί προτείνω στήν συντροφιά νά πᾶμε στά «Ἀστέρια» τῆς Γλυφάδας, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ καλός μας φίλος Νῖκος Δημητρᾶτος, μία ἀπό τίς σπουδαιότερες φωνές τοῦ ἑλληνικοῦ πενταγράμμου.
Εἴμαστε μία παρέα τεσσάρων ἀτόμων, μᾶς βλέπει ὁ Νῖκος, δίνει ἐντολή καί μᾶς δίνουν ἕνα «καλό» τραπέζι. Καί πῶς τά φέρνει ἡ τύχη καί σέ λίγο στήν συντροφιά προστίθενται ὁ Γιάννης Φέρτης μέ τήν Μιμή Ντενίση, ἡ Ζωή Λασκάρη μέ τόν Ἀλέξανδρο Λυκουρέζο, ὁ Τόλης Βοσκόπουλος καί ὁ Γιάννης Πάριος! Δηλαδή ἕνα τραπέζι μέ πρόσωπα τοῦ καλλιτεχνικοῦ χώρου τῶν ὁποίων μία καί μόνη φωτογραφία θά ἦταν τήν ἑπομένη «θέμα» στίς ἐφημερίδες. Τότε οἱ ἐφημερίδες ἦταν ἀκόμη δυνατές… Καί καθώς ἀκοῦμε τόν Δημητρᾶτο νά ἑρμηνεύει «Μάνα μου Ἑλλάς» ἀλλά καί κάποια παλιά ρεμπέτικα, πού τά εἴχαμε τραγουδήσει ἀμέτρητες φορές στό «Περιβόλι τοῦ Οὐρανοῦ», ὅταν ἐμφανιζόταν ἐκεῖ μέ τήν ἐπιμέλεια τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου, συμβαίνει τό μοναδικό, τό ἀνεπανάληπτο! Καλεῖ ὁ Δημητρᾶτος στό πάλκο τόν Βοσκόπουλο καί τόν Πάριο! Καί ἐκεῖ, στά «Ἀστέρια» τῆς Γλυφάδας, στίς τρεῖς καί κάτι τά ξημερώματα, βρισκόμαστε ἀνάμεσα σέ καμμιά πενηνταριά ἀνθρώπους πού θά ζήσουν μία μοναδική στιγμή γιά τά ἑλληνικά μουσικά χρονικά. Βοσκόπουλος, Διονυσίου, Πάριος, στό ἴδιο πάλκο νά τραγουδοῦν «Σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶσαι ὡραία»! Καί καθώς ὁ Δημητρᾶτος ἔχει κέφια, τούς κρατᾶ ἐκεῖ καί ἑρμηνεύουν μία σειρά ἀπό παλιά, καλά λαϊκά τραγούδια! Καί δέν ὑπάρχουν τότε «κινητά» καί δέν ἔχουμε μαζί μας ἕνα μαγνητοφωνάκι καί ἐκείνη ἡ μοναδική, ἡ ἀνεπανάληπτη συνεύρεση τριῶν κολοσσιαίων καλλιτεχνῶν, «γράφεται» μόνο στήν ψυχή μας! Εὐτυχεῖς ὅσοι βρεθήκαμε –Θείᾳ χάριτι– ἐκεῖνο τό βράδυ στήν Γλυφάδα!
Θυμᾶμαι ἕνα ἀκόμη περιστατικό, μέσα τοῦ ’70. Ὁ Βοσκόπουλος τραγουδᾶ στό «Κάβο ντ’ Ὄρο» τοῦ Πειραιᾶ καί ἡ «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, στήν ὁποία πλέον ἐργάζομαι, ἔχοντας ἐγκαταλείψει τήν ἐπαγγελματική ἐνασχόληση μέ τήν μουσική, δίνει ἐκεῖ τόν «χορό» της. Κάποια στιγμή, ὁ Βοσκόπουλος μέ βλέπει –μέ θυμόταν ἀπό κάποιες ἠχογραφήσεις στίς ὁποῖες εἶχα μετάσχει– καί ὅταν τελειώνει τό τραγούδι μοῦ λέει: «Γιατρέ, ἔλα λίγο ἐπάνω» («γιατρός» ἦταν τό …καλλιτεχνικό μου, μοῦ τό εἶχε κολλήσει ὁ Ζαμπέτας, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ πατρός μου.) Τά χάνω, ἀλλά τά χάνουν καί οἱ συνάδελφοί μου, καθώς μέ βλέπουν νά σηκώνομαι. «Κάτσε, καί πᾶμε τοῦ Στράτου» μοῦ λέει, καί παίζω στό πιάνο τό καλύτερο –κατά τήν ἄποψή μου– ἐρωτικό λαϊκό τραγούδι, πού ἔγραψε ὁ Βοσκόπουλος καί πρωτοερμήνευσε ὁ Διονυσίου. Καί ὁ Τόλης ἀρχίζει: «Ξεφυλλίζοντας ἀπόψε τά ὄνειρά μου»… Καί ἐνῶ οἱ συνάδελφοι χειροκροτοῦν, ὁ Ἀθανασιάδης μέ ρωτάει: «Τελικά, εἶσαι γιατρός καί μουσικός καί κάνεις τόν δημοσιογράφο;»!
Σᾶς τό λέω ἐν πλήρει γνώσει. Ὁ Βοσκόπουλος ὑπῆρξε κολοσσός! Τραγουδιστής, συνθέτης καί ἄνθρωπος! Μέ τίς ἀδυναμίες, τήν εὐπιστία καί τήν ἀγάπη γιά ὅλους, τήν ὁποία πλήρωσε ἀκριβά. Πολλές φορές! Καλό ταξίδι, φίλε…
