Ὁ φίλος μου Νῖκος ζωγράφιζε ἀπό μικρός
Ἔπαιζε, ὅμως καί ὑπέροχα τύμπανα. Τόν γνώρισα τό 1968 καί παίζουμε (ἀπό τότε) στό ἴδιο ρόκ συγκρότημα. Παίξαμε κάποια χρόνια ἐπαγγελματικά, ἐγώ ἄφησα τήν (ἐπαγγελματική) ἐνασχόληση μέ τήν μουσική, ὁ Νῖκος συνέχισε νά παίζει τύμπανα μέ σπουδαίους καλλιτέχνες καί νά ζωγραφίζει. Κάποια στιγμή πῆγε στό Παρίσι γιά σπουδές στήν ζωγραφική.
Γιά λόγους οἰκονομικούς ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα. Ἔπαιζε τύμπανα σέ νυχτερινά κέντρα καί παράλληλα ἄρχισε νά ζωγραφίζει… μεγάλες ἐπιφάνειες! Ἔγινε –δηλαδή– ἐλαιοχρωματιστής! Ἀλλά παρέμεινε πιστός ζωγράφος.
Ὅταν ἀποκτήσαμε δικό μας σπίτι, τόν πήραμε νά μᾶς τό βάψει. Κι ἐκεῖνος ἔφτιαξε ἀναγεννησιακές παραστάσεις στά ταβάνια, ζωγράφισε λουλούδια στίς πόρτες! Ἐλαιοχρωματιστής, λοιπόν, γιά νά βγάλει τό ψωμί του ἀλλά ζωγράφος, καθώς δέν παύει νά δημιουργεῖ καί νά προσπαθεῖ νά πουλήσει τούς πίνακές του, σέ μιά τόσο δύσκολη ἐποχή… Ἔχω ἀρκετούς πίνακές του στό σπίτι. Καί οἱ φίλοι μου, ὅποτε ἔλθουν, τούς θαυμάζουν.
Ἀλλά δέν εἶναι «ὄνομα». Εἶναι, ὅμως καλλιτέχνης!
Γιατί τά γράφω αὐτά; Μά, ἐπειδή πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού διερωτῶνται: «Μά, εἶναι δυνατόν; Ἕνας ἐλαιοχρωματιστής νά κλέψει τόν Πικάσο καί τόν Μοντριάν ἀπό τήν Ἐθνική Πινακοθήκη;»…
Τό 1911, ἕνας ἄγνωστος ἅρπαξε τήν «Μόνα Λίζα» τοῦ Λεονάρντο Ντα Βίντσι ἀπό τό Μουσεῖο τοῦ Λούβρου. Παγκόσμιος σάλος! Καί στόν βρόντο οἱ ἔρευνες! Πέρασαν δυόμιση χρόνια μέχρι νά παραδοθεῖ ὁ ἅρπαξ καί –ὤ τοῦ θαύματος– ἦταν ὁ …ἐλαιοχρωματιστής Βιντσέντζο Περούτζα, ὁ ὁποῖος εἶχε κρυφτεῖ σέ ντουλάπι τοῦ Μουσείου τοῦ Λούβρου τό προηγούμενο βράδυ καί τήν αὐγούλα τῆς 21ης Αὐγούστου τοῦ 1911 ξυράφιασε τό ἔργο ἀπό τήν κορνίζα του, τό ἔκρυψε στό παλτό του κι ἔγινε καπνός!
Στίς 29 Νοεμβρίου 1913, ὁ Ἀλφρέντο Τζέρι, γκαλερίστας, ἔλαβε γράμμα ἀπό τό Παρίσι, ἀπό κάποιον Λεονάρντο Βιτσέντσο. «Ἔχω τή Μόνα Λίζα καί θέλω νά τήν χαρίσω στό ἰταλικό κράτος, μέ τό ἀζημίωτο»! Τελικά ἀπεκαλύφθη ὅτι ἐπρόκειτο γιά τόν ἐλαιοχρωματιστή-ἀπαγωγέα τῆς Τζοκόντα, τόν Βιτσέντζο Περούτζα!
Ὅταν ἔγινε γνωστό ὅτι βρέθηκε ὁ αὐθεντικός πίνακας, ὁ κλέφτης ἔτυχε μεγάλης συμπάθειας στήν Ἰταλία. «Θέλει νά φέρει τόν πίνακα στήν πατρίδα του!» ἔλεγαν οἱ Ἰταλοί. Τελικά ἔφαγε μία ὀλιγόμηνη ποινή φυλακίσεως. «Ἔκλεψα τόν πίνακα μεταμφιεσμένος σέ συντηρητή τοῦ Μουσείου. Τόν ἔκρυψα κάτω ἀπό τή φόρμα μου καί βγῆκα σάν κύριος» τούς εἶπε…
Καλό εἶναι νά ἀναφέρουμε ὅτι καί στά δύο βιβλία πού γράφηκαν μέ ἀντικείμενο ἐκείνη τήν κλοπή, ὑπάρχει κι ἕνα πρόσωπο, φερόμενο ὡς «ἐγκέφαλος» τῆς κλοπῆς. Ἦταν ὁ μαρκήσιος Ἐδουάρδο ντέ Βαλφιέρνο, ὁ ὁποῖος, τόν Ἰούνιο τοῦ 1932 , ἔδωσε συνέντευξη στήν ἐφημερίδα “Saturday Evening Post” καί παραδέχθηκε ὅτι ἦταν συνένοχος τοῦ Περούτζα καί εἶχαν σκοπό νά φτιάξουν καί νά πουλήσουν ὡς αὐθεντικά ὁρισμένα ἀντίγραφα τοῦ πίνακα.
Ὅπως εἶπε, ἀκόμη καί μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ πίνακα στό Λοῦβρο, ἐκεῖνοι ἐξακολουθοῦσαν νά διαδίδουν στούς συλλέκτες ὅτι ἡ αὐθεντική Μόνα Λίζα βρισκόταν στήν κατοχή τους καί ὅτι ἡ εἴδηση τῆς ἐπανεύρεσης τοῦ πίνακα διεδόθη γιά νά διασωθεῖ τό κῦρος τοῦ Μουσείου! Μήν ἀπορεῖτε, λοιπόν, γιά τόν δικό μας ἅρπαγα καί φιλότεχνο καί καλλιτέχνη ἐλαιοχρωματιστή. Εἶναι ζωγράφος μεγάλων ἐπιφανειῶν!
