Βρέ καλῶς τα τά παιδιά!
«Τουρκική μειονότητα» τούς ἀνέβαζε, «Τούρκους» τούς κατέβαζε ὁ «φίλος Μεβλούτ» τούς διάφορους πού προσέτρεξαν νά τόν περιβάλουν μέ τήν ἀγάπη τους στήν Ἑλληνική (ἐδῶ καί κάποιες χιλιάδες χρόνια) Θράκη. Στήν Θράκη τῆς Ἑλλάδος, στήν ὁποία ζοῦν –καί ἀπολαμβάνουν πλήρως τῶν δικαιωμάτων τοῦ Εὐρωπαίου πολίτη– κάμποσες χιλιάδες Ἕλληνες μουσουλμᾶνοι…
Βεβαίως, ὁ «φίλος Μεβλούτ» εἶχε στό τσοῦρμο του καί τούς ψευτο-μουφτῆδες, οἱ ὁποῖοι –κατά πως εἶπε– συμβάλλουν στήν δημιουργία καλῶν σχέσεων μέ τήν Ἑλλάδα! Ἄν δέν ἔχετε ἀκόμη τρελαθεῖ, πιστεύω ὅτι εἶστε στά πρόθυρα…!
Ἔτσι γίνεται παντοῦ. Στό ποδόσφαιρο, ἄς ποῦμε, ὅταν παίζεις συνέχεια «ἄμυνα» κάτω ἀπό τή σέντρα, θά δεχθεῖς καί ἐπιθέσεις, θά ὑπάρξουν καί «δοκάρια» καί κάποια στιγμή θά τό φᾶς τό γκόλ! Στό μπάσκετ, ἄν παίζεις μόνο ἄμυνα καί δέν βγαίνεις στό «τρανζίσιον», θά δεῖς στό τέλος τόν φωτεινό πίνακα καί δέν θά πιστεύεις στά μάτια σου.
Στό τάβλι, ἄν σκέφτεσαι νά κάνεις συνέχεια «πόρτες» καί δέν ὑπολογίζεις ὅτι μέ ἕνα «ἕξι-πέντε» ὁ ἄλλος «σοῦ πιάνει τή μάνα», θά πληρώσεις τούς μπακλαβάδες!
Στό σκάκι –ἄν δέν εἶσαι ὁ Αὐγενάκης γιά νά ἀρχίσεις παρτίδα μέ κίνηση τοῦ Βασιλιᾶ σου– ἄν δέν ὑπολογίζεις κάθε σου κίνηση καί ἄν στό βάθος τοῦ μυαλοῦ σου δέν ἔχεις τό πῶς νά κάνεις καί ὄχι τό πῶς νά μήν δεχθεῖς τό «ρουά-μάτ», εἶναι βέβαιο ὅτι δέν θά γίνεις ποτέ σου Σπάσκι! Ἐδῶ, λοιπόν, ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕναν ἀντίπαλο, ὁ ὁποῖος ἔχει πάρει φόρα καί δέν δίνει σημασία σέ κανέναν καί σέ τίποτε! Μπαίνει στό σπίτι σου, ἀνεβαίνει στό κρεβάτι σου, κάνει χάλια τό καλό χαλί στό σαλόνι, καθώς εἶναι γεμᾶτος λάσπες καί βρωμόνερα, κολυμπάει στήν παραλία σου καί σοῦ βουτάει τή βάρκα γιά νά ψαρέψει ἐνῶ ἐσύ δέν μπορεῖς. Κι ἐσύ, κάθεσαι καί τόν κοιτάζεις καί προσφεύγεις στά «Διεθνῆ φόρα» καί «σέ παίρνει καί σέ σηκώνει!».
Καί πῶς νά μήν εἶναι «στά ἐπάνω του» ὁ «φίλος Μεβλούτ», ὅταν ἐμεῖς, πού δεχόμαστε κάθε τόσο πέτρες στά τζάμια ἀπό τόν κακό ἀπέναντι γείτονα, γινόμαστε ἔξαλλοι καί ζητοῦμε κυρώσεις …γιά τόν Λουκασένκο! Πῶς νά μήν ἁλωνίζει ὁ «φίλος Μεβλούτ» ὅταν ἐμεῖς ἀντί νά φωνάζουμε κάθε μέρα καί νά διαμαρτυρόμεθα γιά τόν προκλητικό καί ἀδηφάγο γείτονα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, κάνουμε –εὐγενῶς–«τήν πάπια» καί διαρρηγνύουμε τά ἱμάτιά μας γιά τόν (κάθε) Προτασέβιτς (καί καλά κάνουμε), ἀλλά ξεχνᾶμε ποιός εἶναι ὁ ἡγέτης πού ἔχει φυλακίσει χιλιάδες «ἀντιφρονοῦντες» καί βαφτίζει «Γκιουλενιστή» καί στέλνει χωρίς δίκη στά κάτεργα ὅποιον δέν τόν προσκυνᾶ;
Δυστυχῶς, ἐπί χρόνια τώρα, ἐξακολουθοῦμε τά βήματα «μέσα-πίσω καί πλαγίως» καί ὅταν περάσει κάμποσος καιρός, ἀρχίζουμε νά ἀναφερόμεθα στίς «Χαμένες εὐκαιρίες». Μά, οἱ εὐκαιρίες χάνονται ἐφ’ ὅσον δέν τίς ἁρπάξεις. Καί πῶς μπορεῖς νά ἁρπάξεις μιάν εὐκαιρία ὅταν δέν τήν βλέπεις; Ἄς μήν ἐθελοτυφλοῦμε πλέον. Ὁ «φίλος Μεβλούτ», ὅπως καί ὅλοι οἱ ὅμοιοί του ἀπέναντι «φίλοι» δέν ἦλθε γιά «ἐπίσκεψη ἀμοιβαίας κατανόησης». Γιά «στάχτη στά μάτια» ἦλθε. Καί ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι γιά ὅλα!
