Θυμᾶμαι ἀκόμη ἐκεῖνον τόν ρόλο, στήν Ἕκτη τοῦ Δημοτικοῦ
Ἡ κυρία Οὐρανία, ἡ αὐστηρή δασκάλα, πιά πανύψηλη γυναίκα, πού δέν δίσταζε νά πετάξει τό… παπούτσι της σέ ὅποιον δέν πρόσεχε στό μάθημα καί διάβαζε «Μικρό ἥρωα» ἤ κάποια ἀθλητική ἐφημερίδα στήν διάρκεια τῆς διδασκαλίας, μέ ἐπέλεξε νά παίξω τόν Κολοκοτρώνη στό «σκέτς» τῆς 25ης Μαρτίου! Ὁ συμμαθητής μου, Παναγιώτης Παναγιωτίδης (ἀργότερα ἔγινε ἐφοριακός), θά ἔπαιζε τόν ρόλο τοῦ Πλαπούτα! Τό ἔργο ἀναφερόταν στούς διαλόγους Κολοκοτρώνη – Πλαπούτα τήν ἐποχή πού ἦσαν φυλακισμένοι στό Παλαμήδι. Θυμᾶμαι ὅτι ἡ μητέρα μου, πού διηύθυνε τό Σχολεῖο, εἶχε ἐνστάσεις. «Μά, ὁ Παναγιωτίδης εἶναι πιό ψηλός, πιό δεμένος. Μήπως πρέπει ἐκεῖνος νά παίξει τόν Κολοκοτρώνη;» Ἡ δασκάλα, ὅμως, τό εἶχε ἀποφασίσει. «Ἱστορικώς εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης δέν ἦταν καί τό πρῶτο μπόι» εἶπε, καί τό θέμα ἐθεωρήθη λῆξαν! Εἴχαμε εἴκοσι ἡμέρες μέχρι τήν ἑορτή. Τό «ἔργο» ἔπρεπε νά περάσει ἀπό πρόβες, μέ τήν παρουσία τῆς δασκάλας. Τά πρόσωπα ἦσαν δύο. Κολοκοτρώνης καί Πλαπούτας. Ὑπῆρχε καί ἕνα τρίτο, ὁ φρουρός πού ἔφερνε τό φαγητό καί ἔλεγε: «Ντροπή νά φυλακίζονται ἐκεῖνοι πού μᾶς ἐλευθέρωσαν!»…
Ἔτσι, στά 12 χρόνια μας, πήραμε μιά πρώτη γεύση τοῦ τί σημαίνει Θέατρο. Νά μάθεις ἀπ’ ἔξω τόν ρόλο σου, νά χρωματίσεις τήν φωνή, νά ὑποδυθεῖς, δηλαδή, ἕναν ἥρωα τοῦ 1821, τόν Γέρο τοῦ Μωριᾶ, μπροστά στό κοινό!
Ὁ Παναγιώτης ἐρχόταν τά ἀπογεύματα στό σπίτι γιά πρόβα, ὥστε νά πᾶμε βελτιωμένοι στίς «δοκιμές», μετά τό πέρας τῶν μαθημάτων.
Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί οἱ στολές! Εἴχαμε τά «τσολιαδίστικα» πού βρίσκονταν σχεδόν σέ κάθε σπίτι, γιά νά ντυθεῖ κάποιος «τσολιᾶς» τίς Ἀπόκριες. Ἀλλά, Κολοκοτρώνης ἦταν αὐτός, δέν ἦταν ὁ πᾶσα ἕνας ἀρματολός!
Ἦταν καί ἡ περικεφαλαία! Ἡ δασκάλα ἔφερε μιά «Μακεδονίτικη», πού φοροῦσαν τά κορίτσια ὅταν χόρευαν τούς ἐθνικούς χορούς! Μέ τή σκέψη καί μόνο ὅτι θά φοροῦσα ἕνα γυναικεῖο καπέλο γιά περικεφαλαία, ἀνατρίχιαζα!
Κατέφυγα στήν δασκάλα τῆς Τρίτης, τήν κυρία Ἀγγελική, τῆς ὁποίας ὁ σύζυγος ἦταν τροχονόμος! Καί βρέθηκε ἀληθινή «περικεφαλαία», πού ἔφερε ὁ σύζυγός της ρυθμίζοντας τήν κυκλοφορία μέσα ἀπό τό «βαρέλι».
Καί μέ ἕναν μεγάλο σταυρό πού τῆς κόλλησα, ἔγινε «κολοκοτρωναίικη»!
Δέν μπορεῖ κανείς νά φανταστεῖ πόσο ἐπηρέασε τήν ἀπόδοσή μου ἡ περικεφαλαία τῆς Τροχαίας! Λές καί εἶχε μέσα της κάποιο ὄργανο, πού ἐξέπεμπε δονήσεις θετικές. Τήν «προβάριζα» κάθε μέρα καί χάζευα στόν καθρέφτη τήν φιγούρα μου, ὡς Κολοκοτρώνης!
Ἔπρεπε, βέβαια, νά ἔχω καί μουστάκι! «Θά σοῦ φτιάξω μέ τόν φελό» εἶπε ὁ πατέρας. Καίγαμε ἕναν φελό στήν ἄκρη καί μέ τήν «μουτζούρα» φτιάχναμε τό μουστάκι.
«Θέλω ἀληθινό! Σάν τήν περικεφαλαία!» εἶπα καί βρέθηκε ἕνα ἀρκετά παχύ, πού τό ἔφερε ὁ φίλος τοῦ μπαμπᾶ, ἠθοποιός Γιάννης Κοντούλης.
Ὅλοι χειροκρότησαν τήν παράσταση μέ ἐνθουσιασμό. Ὁ Πλαπούτας ἄψογος, τό ἴδιο –ὅπως εἶπαν– καί ὁ Κολοκοτρώνης! Μάλιστα ὁ πρόεδρος τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Πειραιῶς, Δρακούλης Μαντούβαλος, μοῦ ἔδωσε μιά χρυσή λίρα, πού ἔχω ἀκόμη!
«Ταλέντο ὁ μικρός!» εἶπε στόν πατέρα μου. «Ἐλπίζω νά μήν γίνει θεατρῖνος!» ἀπάντησε ὁ γιατρός.
Κανείς, ὅμως, δέν ἤξερε ὅτι ὅλα τά χρωστοῦσα στήν ἀληθινή, μεταλλική περικεφαλαία!
