«Σβήνοντας ἕνα κομμάτι ἀπό τό παρελθόν…
… σβήνει κανείς κι ἕνα ἀντίστοιχο κομμάτι ἀπ’ τό μέλλον, καί εἶναι θλιβερή ἡ ζωή πού μοιάζει σάν ἀκατοίκητο σπίτι.»…
Μέ αὐτά τά λόγια τοῦ Σεφέρη ἔκλεισε ἕνα ἄρθρο του ὁ ἐξαίρετος ζωγράφος καί λόγιος Σωτήρης Σόρογκας. Ἕνα ἄρθρο πεντακάθαρο καί ἄκρως ἀληθινό, στό ὁποῖο περιλαμβάνονταν μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα:
«Στήν χώρα μας ἡ ἐπικράτηση τῆς λεγόμενης “προοδευτικῆς”, “ἐκσυγχρονιστικῆς” ἰδεολογίας εἶναι σχεδόν ὁλοκληρωτική. Ὁ τρόπος της νά ἑρμηνεύει τόν κόσμο εἶναι κυρίαρχος καί πανταχοῦ παρών. Βασικοί ὅροι ἀπό τό λεξιλόγιό της: τό αὐτόνομο ἄτομο, ὁ ἄνθρωπος χωρίς φῦλο, ὁ πολίτης τοῦ κόσμου χωρίς οἰκογένεια ἤ ἐθνική ταυτότητα, ὁ ἄνθρωπος χωρίς θρησκεία ἤ θεό, χωρίς δεσμούς μέ πνευματικές παραδόσεις». Ἀμφιβάλλει κανείς; Πᾶμε πιό κάτω: «Μεγάλος ἀριθμός πανεπιστημιακῶν εἶναι στρατευμένος στήν προσπάθεια ἰδεολογικῆς ἀπονομιμοποίησης ἐννοιῶν ὅπως πατρίδα, ἔθνος, θρησκευτική συνείδηση, ἱστορική ἤ γλωσσική συνέχεια, ἐθνικά σύμβολα ἤ
παράδοση, οἱ ὁποῖες καταδικάζονται συλλήβδην ἕως ἕωλες καί ὀπισθοδρομικές. Πολυάριθμα βιβλία γράφονται προκειμένου νά “ἀποδειχθεῖ” ὅτι τό ἑλληνικό ἔθνος εἶναι κατασκευή πού μορφοποιήθηκε τόν 19ο αἰῶνα, ἤ γιά νά ὑποβαθμισθεῖ ἡ σημασία ἱστορικῶν γεγονότων ὅπως ἡ μικρασιατική τραγωδία τῆς Σμύρνης, οἱ ἱδρυτικές ἀλήθειες τῆς νεοελληνικῆς μας ταυτότητας, ὅπως ὁ χορός τοῦ Ζαλόγγου, τό Κρυφό Σχολειό, ἀκόμη καί ἡ ἴδια ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, γίνονται ἀντικείμενο σαρωτικῆς “ἀποδόμησης”». Δέν εἶναι ἀλήθεια; Γιά προχωρῆστε: «Ἀκόμη καί ποιητές τῆς γενιᾶς τοῦ ’30 χαρακτηρίζονται ὡς τοπικιστές, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ διεκδίκηση τῆς ἑλληνικότητας ἀποκόπτει τόν ποιητικό τους λόγο ἀπό τίς διεθνεῖς ἀναζητήσεις καί τόν ὑποβαθμίζει ἀμετάκλητα στήν κατηγορία τοῦ στενοῦ ἐπαρχιωτισμοῦ, λησμονώντας πώς καί τά δύο μας Νόμπελ ἀνήκουν στή γενιά τοῦ ’30 (Σεφέρης, Ἐλύτης)… Πιστεύω βαθιά στήν ἀνάγκη ἀνάταξης καί ἐπανασημασιοδότησης παλιών ἐννοιῶν ὅπως πατρίδα καί ἔθνος… Ἡ κατεδάφιση αὐτῶν τῶν ἐννοιῶν καί τῆς ἀλήθειας πού ἐμπεριέχουν δέν εἶναι ἕνα ἀνώδυνο διανοητικό παιχνίδι, ἀλλά ἕνας ὀλισθηρός δρόμος πού ὁδηγεῖ στή συντριβή μας ὡς λαοῦ»… Διαφωνεῖ κάποιος μέ αὐτές τίς ἁπλές, ἀλλά τόσο ἀληθινές καί ἐπίκαιρες σκέψεις ἑνός καταξιωμένου ἀνθρώπου τῆς Τέχνης, τῶν Γραμμάτων, τῆς Διανοήσεως τῆς Ἑλλάδος; Ἔτσι ἀκριβῶς, δυστυχῶς, ἔχουν τά πράγματα. Μᾶς ζώνουν ἀπό παντοῦ ἐκεῖνες οἱ «ἀπόψεις» τῆς ἐποχῆς πού ἡ χώρα εἶχε γίνει ἕρμαιο τῶν ἐργαλείων τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ. Τῆς ἐποχῆς πού ἄνοιξε διάπλατα τόν δρόμο στούς «ἐπίμονους συνομιλητές», τῆς ἐποχῆς πού ἀναθεματίζονταν ὅσοι ἀντιτάσσονταν στό ὀλέθριο Σχέδιο Ἀνάν καί σέ ἄλλες παρόμοιες μεθοδεύσεις, οἱ ὁποῖες φαλκίδευαν κάθε προσπάθεια τῆς χώρας νά σταθεῖ ὄρθια στό διεθνές στερέωμα καί τήν ἤθελαν νά συμβουλεύεται (στήν οὐσία νά ὑπακούει) μόνο τίς «ἔξωθεν» ὁδηγίες, θεωρώντας τήν λαϊκή βούληση καί τήν λαϊκή κυριαρχία «ξεπερασμένες ἔννοιες» καί ἴσως καί …βλαβερές!
Καλό θά εἶναι, πάντως, ἐκεῖνοι πού πιστεύουν ὅτι ἔχει φθάσει ἡ ὥρα πού οἱ δικές τους ἀπόψεις θά κυριαρχήσουν, νά γνωρίζουν ὅτι τά «μεγάλα λόγια» εἶναι γιά τούς μικρούς ἀνθρώπους. Καί νά θυμοῦνται ὅτι αὐτός ὁ τόπος δέν θά γίνει ποτέ «ἀκατοίκητο σπίτι»…
