Ποιοί ἐξουσιάζουν τόν δημόσιο βίο

YΠΟΥΡΓΙΚΑ χείλη νομιμοποίησαν προχθές ἀπό τοῦ βήματος τῆς Βουλῆς τό…

… ψέμα ὡς μέθοδο προστασίας κρατικοῦ ἀξιωματούχου πού βαρύνεται μέ ποινικά ἀδικήματα ὅπως οἱ βιασμοί κατά συρροή καί ἡ παιδεραστία. Ἐλέχθη συγκεκριμένα ὅτι ὁ τέως Διευθυντής τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου ἀπεπέμφθη ἀπό τό ἀξίωμά του μέ ἀπόφαση τῆς Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλά γιά νά μήν δοθεῖ ἡ ἐντύπωση πρός τά ἔξω πώς ἡ Πολιτεία «τόν ρίχνει στά σκυλιά» τοῦ ἐπετράπη νά ἐμφανισθεῖ ὡς αὐτοβούλως παραιτηθείς. Δέν θά σταθῶ στό πολιτικό πρόσωπο πού ἐξέμεσε αὐτό τό ἀδιανόητο γιατί θεωρεῖται σοβαρό. Οὔτε στήν ἱστορία αὐτή καθ’ ἑαυτή ἄν καί τό λογικό εἶναι πώς μιά πολιτεία πού σέβεται τόν ἑαυτό της ρίχνει συνήθως στά σκυλιά πρός παραδειγματισμό τῶν ὑπολοίπων κάποιον πού παίζει ἄσχημα παιχνίδια μέ ἀθῶες παιδικές ψυχές. Τό ζήτημα πού συζητοῦν πλέον ὅλο καί περισσότεροι πολῖτες στίς διαδικτυακές παρέες εἶναι ἡ ἀπεχθής μορφή πού ἄρχισε νά προσλαμβάνει ὁ δημόσιος βίος στήν Ἑλλάδα ἐσχάτως. Ἡ ἐκτροπή στήν ὁποία ὁδηγεῖται σταθερά. Τό ζήτημα δέν εἶναι τά πρόσωπα, ἀλλά τά χαρακτηριστικά τῶν προσώπων καί οἱ ἀντιδημοκρατικές μεθοδολογίες τους. Ἄν τό περιγραφόμενο ἀνωτέρω γεγονός μέ τόν ἀξιωματοῦχο πού ὁμολόγησε τό ψέμα ὡς συνταγή προστασίας φερόμενου κακοποιοῦ ἦτο κάτι μεμονωμένο, οὔτε καί θά δίναμε σημασία. Ἀλλά τό δυστύχημα εἶναι ὅτι δέν εἶναι.

Πίσω ἀπό τήν διατύπωση αὐτή κρύβεται ἀσυναισθήτως ἕνας ἀσύλληπτος κυνισμός. Τό ἔγκλημα στίς μέρες ἀποκτᾶ πλήρη ὑπεροχή ἔναντι τῶν θεσμῶν. Τό ἔγκλημα γίνεται σεβαστό ἀπό τούς θεσμούς. Τό ἔγκλημα διαθέτει «Ὑπόληψη» πού χρήζει προστασίας ἀπό τούς θεσμούς. Τά δέ πρόσωπα τοῦ ἐγκλήματος ἀποκτοῦν προβάδισμα στόν δημόσιο βίο. Τούς ἐπιφυλάσσεται προνομιακή μεταχείριση στίς ποινικές περιπέτειές τους. Ὁ τομεύς τοῦ Πολιτισμοῦ πού βρίσκεται αὐτήν τήν ἐποχή στό ἐπίκεντρο τῆς ἐπικαιρότητας ἀπό …ἀστοχία τοῦ συστήματος εἶναι ἁπλῶς ἡ κορυφή τοῦ παγόβουνου. Ὄχι τό ἴδιο τό παγόβουνο. Ἐσχάτως ἔχει ἀναδυθεῖ στόν ἀφρό ὅ,τι πιό ἀποκρουστικό ὑπάρχει καλά κρυμμένο στό περιθώριο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐδῶ καί καιρό. Κάνετε ἕνα πείραμα σᾶς παρακαλῶ: Παρατηρῆστε «φάτσες» στίς τηλεοράσεις, ἀποθηκεῦστε στίς μνῆμες σας πρόσωπα, ἀκοῦστε πολύ προσεκτικά τί μᾶς λένε. Παρατηρῆστε τά πρόσωπα τῶν συνηγόρων ὑπερασπίσεως πού μεσουρανοῦν. Παρατηρῆστε τά πρόσωπα τῶν πολιτικῶν καί τῶν ἐκπροσώπων κομμάτων πού κυριαρχοῦν. Τίς φιγοῦρες τῶν μιντιαρχῶν. Τῶν Γενικῶν ἀρχηγῶν ὁμάδων. Τῶν Γενικῶν κουμανταδόρων. Τῶν ἐργολάβων. Τῶν πάσης φύσεως ἡγητόρων νεολαιῶν. Τῶν προμηθευτῶν rapid tests. Τῶν διεθνολόγων νέας κοπῆς. Τῶν λαϊκῶν οἰκονομολόγων. Τῶν λαοφιλῶν ἑρμηνευτῶν. Θά καταλήξετε στό ἑξῆς: δέν ὑπάρχει στρατηγικό σημεῖο τοῦ δημοσίου ἤ τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα πού νά μήν ἔχει καταληφθεῖ ἤ νά μήν ἐλέγχεται ἀπό πρόσωπα τῆς αὐτῆς αἰσθητικῆς τύπου Capo τῆς Νάπολη καί τῆς αὐτῆς «ἰδεολογίας»: Ἡ ἰσχύς εἶναι ὑπερτέρα τοῦ νόμου καί τῶν θεσμῶν. Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν. Τό φαινόμενο δέν συνδέεται μέ τήν ἄνοδο τῆς ΝΔ στήν ἐξουσία, ἄς μήν ὑπάρξουν παρανοήσεις. Προϋπῆρξε. Κυοφορεῖται καιρό. Ἡ ρίζα του ἐντοπίζεται στά ὕστερα χρόνια τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ ὅταν ἐμφανίστηκε σέ ὑβριδική μορφή μέ τήν παρουσία τῶν εὐγενικῶν «νταβαντζήδων» πού ἐξουσίαζαν τόν δημόσιο βίο. Ἐπέζησε στά χρόνια τῶν μνημονίων μέ τήν παροχή ὑπηρεσιῶν πέμπτης φάλαγγας στήν τρόικα ἀπό τούς συνήθεις προθύμους. Ἐξελίχθηκε ἐντυπωσιακά στά χρόνια τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὁ ὁποῖος ἔκανε ἀπροκάλυπτες συναλλαγές μέ τήν νέα τάξη πραγμάτων. Τώρα ἁπλῶς βρίσκει τόν χῶρο νά ἑνοποιηθεῖ καί τελειοποιηθεῖ. Τά ὑπολείμματα τῆς ἐκσυχρονιστικής σαπίλας τοῦ 2004 συναντῶνται μέ τήν νέα τάξη πραγμάτων, ἡ ὁποία εἶναι διάσπαρτη σέ σχεδόν ὅλα τά κόμματα. Ἡ Ἑλλάς κυβερνᾶται πλέον κατά βάση μέ ὑποδείξεις, βαλιτσάκια καί ἀπειλές –δέν ἔχει ἀπαραιτήτως σχέση μέ τήν Κυβέρνηση αὐτό. Ἡ ἀλήθεια τελεῖ ὑπό ἐξορία. Ἡ μετα-αλήθεια τοῦ ψέμματος ἀναδεικνύεται σέ κυρίαρχο δόγμα. «Ἀλήθεια εἶναι ὅ,τι λέμε ἐμεῖς!» –ἰδού τό δόγμα. Τά δικαστήρια σπανίως δικάζουν τά πραγματικά περιστατικά. Ἕως τήν ἐκδίκαση μειζόνων ὑποθέσεων οἱ διεφθαρμένοι ἀξιοποιώντας τούς αὐστηρούς κανόνες τῆς δικονομίας –πού συνετάχθησαν ὅμως λεπτομερῶς γιά νά μήν καταδικάζονται οἱ ἀθῶοι, ὄχι γιά νά ἀθωώνονται οἱ ἔνοχοι– ἀπειλοῦν τούς μάρτυρες μέ ἐξώδικα, ἀποζημιώσεις καί δηλώσεις μετανοίας. Πρόκειται γιά προληπτικές πρακτικές φίμωσης πού ἐφάρμοσαν μέ ἐπιτυχία ὅταν τό ἄστρο τους μεσουρανοῦσε δύο Ὑπουργοί τοῦ κυρίου Σημίτη (καταδίκασαν σέ ἀστικές ἀποζημιώσεις μεγάλες ξένες ἐφημερίδες καί περιοδικά ὅπως ἡ «Φιγκαρό» καί τό «Σπῆγκελ») ἀλλά στό τέλος δέν γλύτωσαν τόν Κορυδαλλό. Τώρα οἱ πρακτικές αὐτές τελειοποιοῦνται. Ὅταν δέν «πιάνει» τό κόλπο μέ τά ἐξώδικα ἐξαπολύονται ἐπιθέσεις καί ἀσκοῦνται πιέσεις στούς παράγοντες τῆς δίκης. Πρῶτα στούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἀπό κατήγοροι μετατρέπονται σέ κατηγορούμενοι. Καί ἄν δέν ἐπιτύχει αὐτό σειρά ἔχουν οἱ ἀνυπάκουοι δικαστές καί εἰσαγγελεῖς. Στοχοποιούνται, ζητεῖται ἡ παράλειψή τους στίς προαγωγές, διαπράττονται διαρρήξεις στίς οἰκίες τους. Μέ τελική συνέπεια τό ἑξῆς: Τούς κατά «συρροήν ἀθώους». Μήν ἐκπλαγεῖτε λοιπόν ἄν οἱ φερόμενοι παιδεραστές ἀθωωθοῦν μετά τρία χρόνια. Ἀθωώθηκαν ἄλλοι καί ἄλλοι!

Σέ ἐπίπεδο κοινοβουλευτικῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν τά πράγματα εἶναι πιό ἁπλά: Ὑπάρχει εὐλυγισία παντοῦ. Μιά μειοψηφική δράκα πολιτικῶν, συνήθως ἀπόφοιτοι καλῶν σχολείων, συμπεριφέρθηκε στά χρόνια πού ἔφυγαν ὡς πορφυρογέννητοι τούς ὁποίους δέν δικαιοῦται –ἐπί ποινῇ αἰωνίου καταδιώξεως– ὄχι νά ἐλέγξει ἀλλά νά ἀγγίξει κανείς. Στό ἐπίπεδο τῆς οἰκονομίας ἀναδύεται ἕνα νέο μοντέλο: Ὁ ἀνταγωνισμός τοῦ ἑνός. Ἡ ἀπαίτηση τῆς ἐξαφανίσεως κάθε ἔννοιας ἐλεύθερης ἐπιλογῆς καί ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Ἐπανέρχομαι στήν ἀρχική μου παρατήρηση λοιπόν: Δεῖτε ξανά τά πρόσωπα καί παρατηρῆστε τά: Κοστούμι γκρί, γραβάτα μέ μύτη κάτω ἀπό τήν ζώνη, μαλλί κοντό, συνήθως γενειάς στήν παρειά, τό χέρι στήν τσέπη θριαμβευτικῶς, βλέμμα μουντό, ὕφος μυστηριῶδες καί συνοφρυωμένο, τζάμια στά αὐτοκίνητα φιμέ, καί βεβαίως …μπαλέττα πάσης φύσεως αὐλικῶν γύρω. Ἰταλικός νότος εἴπαμε. Διαβάσατε τό The Mafia Manager καί θά μυηθεῖτε.

Σᾶς ζητῶ καί κάτι ἀκόμη. Κλεῖστε τά μάτια σας καί σκεφτεῖτε. Ποιοί εἶναι σήμερα στήν Κυβέρνηση καί στά κόμματα οἱ διάδοχοι τοῦ πρώιμου ἀθώου λαϊκισμοῦ τοῦ Εὐάγγελου Γιαννόπουλου; Ποιός εἶναι ὁ διάδοχος τοῦ Γεωργίου Μπόμπολα στά ἔργα; Ποιοί εἶναι οἱ διάδοχοι τοῦ Τρύφωνος Κουταλίδη, τοῦ Ἀλέξανδρου Λυκουρέζου καί τοῦ Ἀλέξανδρου Κατσαντώνη στίς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων; Ποιοί εἶναι οἱ διάδοχοι τῆς Ἑλένης Βλάχου, τοῦ Χρήστου Λαμπράκη, τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη καί τοῦ Κίτσου Τεγόπουλου στόν Τύπο; Ποιοί οἱ διάδοχοι τοῦ Σωκράτη Κόκκαλη, τοῦ Σταύρου Νταϊφᾶ καί τῆς οἰκογένειας Βαρδινογιάννη στό ποδόσφαιρο; Καί τό κυριώτερο: Ποιό μοντέλο ἀντικατέστησε τήν ἤπια ἰσχύ τῶν παλαιῶν τζακιῶν; Κοιτάξτε! Προσωπικῶς δέν ἔχω ἀμφιβολίες. Κάθε μέρα πού περνᾶ προκύπτει καί ἕνα νέο κροῦσμα. Ἡ ἐξουσία γλιστρᾶ ἀπό τά χέρια τῆς πολιτικῆς καί μεταβιβάζεται ἐκ νέου στά χέρια τῆς ἀγορᾶς καί τῆς νέας μονοπωλιακῆς διαπλοκῆς. Δέν γνωρίζω πόσο θά διαρκέσει αὐτό. Δύο, τέσσερα, ἕξι, δέκα χρόνια. Τά «καθεστῶτα» αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἀντέχουν. Ξέρω ὅμως κάτι πολύ καλά ἀπό τήν ἱστορία: αὐτές οἱ μορφές ἐξουσίας δέν ἔχουν ποτέ καλό τέλος. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Κοσκωτᾶ. Ἄν ἔχει ἀξία γιά νά συζητηθεῖ κάτι σήμερα στήν Βουλή αὐτό δέν εἶναι μόνον ἡ ποιότητα τοῦ δημοσίου διαλόγου καί ὁ ἐκτραχηλισμός τοῦ δημοσίου βίου. Ἀλλά κυρίως ἡ ποιότητα τῆς Δημοκρατίας μας. Ὁ λόγος στίς πολιτικές μας δυνάμεις! Ἀναμένουμε.