Πιτσιρικάδες, εἴχαμε τίς ποδοσφαιρικές ὁμάδες τῆς γειτονιᾶς
Πολλές ἀπό αὐτές εἶχαν καί ὄνομα! Τήν δική μας ὁμάδα τήν εἴχαμε βαφτίσει «Ἀήττητος». Εἴχαμε βρεῖ καί ἕνα τσίγκινο ἀνθοδοχεῖο τῆς γιαγιᾶς μου πού ἔμοιαζε μέ «Κύπελλο», τό εἴχαμε γυαλίσει μέ «μπράσο» καί τό παίρναμε μαζί μας ὅταν παίζαμε μπάλα μέ τίς ἀντίπαλες ὁμάδες σέ ἕνα ἄδειο οἰκόπεδο κοντά στήν γειτονιά μας. Τό ἀφήναμε μάλιστα ἐπίτηδες νά φαίνεται ὅταν ἀποθέταμε τά πανωφόρια μας πίσω ἀπό τό τέρμα, γιά νά καταλαβαίνουν οἱ ἀντίπαλοι ὅτι ἤμασταν ὁμάδα μέ… τρόπαια! Μπορεῖ νά μήν ἤμασταν «ἀναγνωρισμένες» ὁμάδες, ἀλλά εἴχαμε κανονισμούς στά παιχνίδια μας. Ἀπαγορευόταν νά παίζουν «μεγάλοι». Παιδιά τοῦ δημοτικοῦ σχολείου εἶχαν μόνο τό δικαίωμα νά παίζουν.
Ἄν βλέπαμε «μεγάλους» ἀπό τήν ἄλλη μεριά, δέν παίζαμε κι ἄς φώναζαν οἱ ἀντίπαλοι διάφορα συνθήματα, ὅπως «ὑποχωρεῖτε γιατί δέν μπορεῖτε» ἤ «κοπιάστε μή φοβᾶστε, δώδεκα θά φᾶτε», καί ἄλλα τέτοια. Ἐμεῖς πηγαίναμε νά παίξουμε μέ βάση τούς –ἄγραφους ἀλλά ἰσχυρούς– κανόνες καί ὄχι νά διαπραγματευθοῦμε τά δικαιώματά μας! «Ἔχουμε πεῖ πώς παίζουμε μόνο μέχρι Ἕκτη δημοτικοῦ. Μέ μεγάλους δέν παίζουμε» λέγαμε, παίρναμε τό «κύπελλό» μας καί φεύγαμε! Ἔτσι, διατηρούσαμε καί τήν ἀξιοπρέπειά μας καί δέν κινδυνεύαμε νά διασυρθοῦμε, καθώς μᾶς ἦταν ἀδύνατο νά μαρκάρουμε τόν κάθε «μαντράχαλο» πού θά ἀντιμετωπίζαμε…
«Καί γιατί μᾶς τά γράφεις αὐτά;» θά πεῖτε. Ἐξηγοῦμαι ἀμέσως. Ὅλες αὐτές οἱ εἰκόνες, μέ τόν «Ἀήττητο», τήν μπάλα, τούς ἄγραφους κανόνες καί τό «παίζουμε χωρίς μεγάλους», μοῦ ἦλθαν στό μυαλό ὅταν ἄκουσα ὅτι ὁ Ἐρντογάν κατέβασε στό γήπεδο τῶν «διερευνητικῶν συνομιλιῶν», οἱ ὁποῖες διεξάγονται μέ παράγοντες «τοῦ δημοτικοῦ» καί ὄχι «μεγάλους», τόν πρῶτο καί σημαντικό σύμβουλό του, τόν Καλίν!
Ἀφήνω τό ὅτι ὁ Ἐρντογάν ἄλλαξε γήπεδο τήν τελευταία στιγμή καί μετέφερε τό «μάτς» στό ἐπιβλητικό «Ντολμά Μπαχτσέ», θέλοντας, προφανῶς, νά ἐπηρεάσει τήν δική μας ὁμάδα…
Καί μπορεῖ, διπλωματικῶς φερόμενοι, νά κάναμε ὅτι δέν καταλάβαμε τήν ἀνατολίτικη κουτοπονηριά, ἀλλά εἶναι ἐμφανές ὅτι οἱ Τοῦρκοι φέρθηκαν ὅπως ἐκεῖνες οἱ παιδικές ποδοσφαιρικές ὁμάδες τῆς γειτονιᾶς, πού γιά νά τρομάξουν τόν ἀντίπαλο ἔφερναν μαζί τους καί ἕναν «μεγάλο»!
Καί αὐτά πού ἐλέχθησαν ἀπό κάποιους κυρίους τῶν γνωστῶν «θίκν-τάνκ» (ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἔλεγε χθές –μέ τό «καλημέρα» τῶν «διερευνητικῶν»– στόν Παῦλο Τσίμα ὅτι «πρέπει νά σκεφθοῦμε ἄν ἔχουν καί οἱ Τοῦρκοι δικαιώματα στό Αἰγαῖ») περί τοῦ ὅτι «Ὁ Τοῦρκος πρόεδρος ἀποδίδει μεγάλη σημασία στίς διερευνητικές συνομιλίες», τά ἀκοῦμε ἐπί πιστώσει! Οἱ Τοῦρκοι, μέ τό «καλημέρα», ἔδειξαν τίς διαθέσεις τους. Μᾶς πῆγαν νά παίξουμε σέ μεγαλύτερο γήπεδο ἀπό ἐκεῖνο πού εἴχαμε συμφωνήσει, ἔφεραν καί τόν «μεγάλο» μαζί τους καί ἔθεσαν καί θέματα τά ὁποῖα ἐμεῖς δέν θέλουμε οὔτε νά τά ἀκούσουμε. Ἄν στήν θέση τῆς ὁμάδας μας τῶν «Διερευνητικῶν» ἦταν ὁ «Ἀήττητος» τῆς γειτονιᾶς μου, θά εἶχε πάρει τήν μπάλα καί τό «κύπελλό» μας καί θά εἴχαμε φύγει ἀπό τό γήπεδο! Κι ἄς φώναζαν οἱ ἀντίπαλοι ὅ,τι σύνθημα ἤθελαν! Ἐμεῖς θά εἴχαμε τήν συνείδησή μας ἥσυχη. Τήν πολιτική, ὅμως, δέν τήν χαράσσουν τά παιδιά, ἀλλά οἱ «μεγάλοι»…
