Πολύς ἦταν ὁ θόρυβος πού ἔγινε γύρω ἀπό τήν νομική πλευρά τοῦ θέματος τοῦ ξυλοδαρμοῦ τοῦ σταθμάρχη στόν σταθμό τοῦ μετρό
Ὁ φίλτατος Πάνος Μπιτσαξῆς, ἀπό τούς μελετηρούς καί ἐμπείρους νομικούς, εἶχε προβλέψει τήν κατάληξή της. Κατ’ αὐτόν, ἡ ὑπόθεση εἶχε τήν ἀναμενόμενη ἔκβαση. «Δέν τή σχολιάζω γιατί εἶναι ἐκκρεμής ὑπόθεση. Ἐπειδή ὅμως γράφουν περί ἀνηλικότητας σᾶς διαβεβαιώνω ὑπεύθυνα ὅτι ἡ ἔκβαση θά ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἴδια καί ἄν οἱ δρᾶστες ἦταν ἐνήλικοι. Ἰδίως διότι ἡ κατηγορία τῆς βαρείας σκοπούμενης σωματικῆς βλάβης εἶναι “φουσκωμένη”. Τό περιστατικό εἶναι κλασική περίπτωση ἐπικίνδυνης σωματικῆς βλάβης. Πλημμέλημα μέ ἐλάχιστη ποινή 3 μῆνες καί μέγιστη 5 χρόνια.» «Λίγα εἶναι τά πέντε χρόνια;» θά ποῦν πολλοί. Ὄχι, ἀλλά δέν ἐπιβάλλονται ποτέ. Ἄν σοῦ συμβεῖ στή δικηγορική πράξη σκίζεις τό πτυχίο σου. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα συμβεῖ ἡ ἐκτιτέα ποινή εἶναι ἐλάχιστη»…
Στόν τιμητικό τόμο τοῦ καθηγητῆ Γιάννη Πανούση, ὁ Π. Μπιτσαξῆς εἶχε δημοσιεύσει μελέτη μέ τίτλο «ὁ πληθωρισμός τῆς ποινῆς». Ἐκεῖ, ἐξηγοῦσε ὅτι «ὑπό τή πίεση ἔλλειψης κλινῶν στίς φυλακές καί ὑπέρογκης ἡμερήσιας δαπάνης γιά κάθε κρατούμενο τό ποινικό μας σύστημα ἔφτασε στήν οὐσιαστική κατάργηση τῆς τιμωρίας σέ ὅλο σχεδόν τό εὖρος τῆς μικρομεσαίας ἐγκληματικότητας».
Ἐξηγώντας δέ τό θέμα τοῦ ξυλοδαρμοῦ τοῦ σταθμάρχη, μᾶς λέει τά ἀκόλουθα: « Ἄν κάποιος μπεῖ στό σπίτι σας, τό κάνει ρημαδιό καί τρέχετε στούς τζαμάδες, τούς κλειδαράδες κ.λπ. καί ἄν συλληφθεῖ θά ἀφεθεῖ ἐλεύθερος καί ὅταν δικαστεῖ ἄν ἡ λεία του εἶναι μικρή θά ἔχει μιά ποινή γύρω στούς 18 μῆνες μέ τριετῆ ἀναστολή ἤ μετατροπή.
Μέχρι πρόσφατα γιά νά κάνεις μήνυση ἔπρεπε νά πληρώσεις καί παράβολο. Θυμᾶμαι νά ψάχνουμε παράβολο τό Σάββατο, ἀλλά ἦταν κλειστά. Τό ψυχολογικό σας “τρα-λα-λά” δέν μετράει. Ἄν κάποιος θυμώσει γιατί κάτι τοῦ εἶπες ἤ εἶσαι ἐρωτικός του ἀντίζηλος ἤ ἀνταγωνιστής καί σέ σπάσει στό ξύλο ἤ σέ ἀπειλεῖ καθημερινά κάνοντας κόλαση τή ζωή σου, δέν θά πάθει τίποτα. Ὅταν δέ λέω “τίποτε” ἐννοῶ τίποτε!
Τό “ἐλευθέρως ἐγκληματεῖν ἀενάως” τόν καλύπτει πλήρως. Πῶς μπορῶ νά προστατευτῶ; Μέ ἀκολουθεῖ, μέ ἀπειλεῖ, φοβᾶμαι! Εἶναι μιά συνηθισμένη ἀγωνιώδης ἐρώτηση στό ἐξομολογητήριο τοῦ δικηγορικοῦ γραφείου. Κοιτάζω ἀμήχανος. “Νά προσέχεις” ἀπαντῶ εὐχόμενος νά μή βρεθῶ στή θέση του. Δέν εἶναι θέμα Ἀστυνομίας, εἶναι θέμα τοῦ δικαιοδοτικοῦ ποινικοῦ μας συστήματος. Σύνθετο θέμα. Ἐμπλέκει τό Ποινικό Δίκαιο, τήν Ποινική Δικονομία, τό Σωφρονιστικό Δίκαιο καί Σύστημα καί τήν ὀργάνωση τῆς Δικαιοσύνης» λέει καί καταλήγει: «Ἄκουσα τόν ὑπουργό Δικαιοσύνης σπασμωδικά καί ἀτελέσφορα νά ἐξαγγέλλει “αὐστηροποίηση” τῶν ποινῶν γιά τό συγκεκριμένο περιστατικό. Εἶναι γιά γέλια. Κάθε φορά πού ἕνα ἔγκλημα προκαλεῖ τό περί δικαίου αἴσθημα ἐξαγγέλλεται καί μιά “αὐστηροποίηση”. Πήξαμε στίς “αὐστηροποιήσεις!”. Ἀπαιτεῖται μιά νέα ἀξιολόγηση τῆς θέσης τοῦ θύματος ἀπέναντι στό ἔγκλημα. Ἀνατροπή πολλῶν προοδευτικῶν –ὑποτίθεται– στερεοτύπων. Νά μποῦν στό προσκήνιο τά ἀτομικά δικαιώματα τῶν κανονικῶν ἀνθρώπων. Πρίν εἶναι ἀργά καί ἀρχίσουμε νά βλέπουμε φαινόμενα αὐτοδικίας. Καί γιά νά ἐξηγοῦμαι. Ὁ πληθωρισμός τῆς ποινῆς ἐπιτάθηκε κατά τήν προηγούμενη κυβέρνηση. Ἡ τάση ὅμως ἐξελισσόταν ἐδῶ καί πάρα πολλά χρόνια»… Μέ τήν ὅποια ἐμπειρία μου, προσυπογράφω!
