ΕΚ ΛΟΓΩΝ ἐπαγγελματικῆς διαστροφῆς παρακολουθῶ πάντοτε μέ προσοχή τίς συνεδριάσεις τοῦ Κοινοβουλίου…
… τό ὁποῖο ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς πρωθυπουργίας τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ἔχει ἀναβαθμιστεῖ. Ἀκολουθώντας πιστά τήν οἰκογενειακή παράδοση τοῦ πατρός του Κωνσταντίνου χωρίς νά διαθέτει τήν ἐκπληκτική ρητορική δεινότητά του (καί ποιός ὅμως ἀπό τούς νῦν τήν διάθετει;) ἀλλά μέ τήν αὐτή μετριοπάθεια καί ψυχραιμία, ὁ Πρωθυπουργός ἐνημερώνει τακτικά τήν ἐθνική ἀντιπροσωπία γιά τήν πολιτική του. Σᾶς λέω λοιπόν ὅτι ἡ ὑπομονετική παρακολούθηση τῶν συνεδριάσεων τῆς Βουλῆς «ἀποζημιώνει». Ἄς μήν κάνουμε τούς ἔξυπνους. Ὅλο καί κάτι ἔχεις νά μάθεις ἄν παρακολουθεῖς τά στρατεύματα παρατεταγμένα.
Στό σημερινό σημείωμα θά ἑστιάσω τήν προσοχή μου στόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως Ἀλέξη Τσίπρα. Γιά δύο λόγους: Πρῶτον, διότι τό μετριοπαθές ἀντιπολιτευτικό ὕφος του δέν ταιριάζει μέ τήν ἐσωκομματική κρίση πού διέρχεται τό κόμμα του. Ἀρχηγοί πού ἀμφισβητοῦνται συνήθως ἀξιοποιοῦν τό βῆμα τῆς Βουλῆς καί αὐξάνουν κατακόρυφα τούς τόνους γιά νά συσπειρώνουν τήν βάση τους καί νά «σκεπάζουν» τά προβλήματά τους. Δύο σχεδόν χρόνια τώρα ὅμως, ὁ Τσίπρας πλήν μίας φορᾶς, συμπεριφέρεται στόν Μητσοτάκη μέ τό «σεῖς» καί μέ τό «σᾶς». Ἀκόμη καί ὅταν λέει σκληρά πράγματα, ἡ χροιά τῆς φωνῆς του εἶναι ἀσθενής. Ὁ δεύτερος λόγος πού ἑστιάζω στόν Τσίπρα εἶναι οἱ ἐκτιμήσεις πού ὑπάρχουν στόν χῶρο τῆς κεντροδεξιᾶς. Κορυφαῖα στελέχη της θεωροῦν τόν ΣΥΡΙΖΑ «πελατάκι» τόν ὁποῖο θά νικήσουν μέ εἴκοσι μονάδες διαφορά. Χωρίς νά πολυσκέπτονται ποιόν ΣΥΡΙΖΑ, αὐτόν ἤ ἕναν ἄλλο καί χωρίς νά ἀναλογίζονται ὅτι οἱ πρῶτες ἐκλογές θά γίνουν μέ ἁπλή αναλογική. 130 ἕδρες θά λάμβανε ἡ ΝΔ μέ τό ποσοστό τοῦ 2019.
Τί παρατηρῶ λοιπόν: Κατ’ ἀρχάς ὅτι ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης στά βασικά συναινεῖ. Ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 2019 τό κόμμα του λειτουργεῖ ὡς «συγκυβερνῶσα ἀντιπολίτευση». Ψήφισε ἤ δήλωσε «παρών» τίς συμφωνίες γιά τίς ΑΟΖ Ἑλλάδος – Αἰγύπτου, ψήφισε τά 12 μίλια στό Ἰόνιο, ψήφισε τά Ραφάλ, ψήφισε ἐπιμέρους διατάξεις τοῦ Συντάγματος καί ἰδίως τήν ψῆφο τῶν Ἀποδήμων, ψήφισε τούς νόμους γιά τήν πανδημία, ψήφισε τόν νόμο γιά τήν ψηφιακή διακυβέρνηση, ψήφισε τήν μείωση τοῦ ΕΝΦΙΑ καί ἄλλα μέτρα κοινωνικῆς πολιτικῆς, ζήτησε ἕως καί οἰκουμενικό Ὑπουργό Ὑγείας. Καί τό ἀποκορύφωμα: Προχθές συνόδευσε τό αἴτημά του γιά σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν μέ ἕνα ρῆμα: «Νά συναποφασίσουμε!», εἶπε ἀπευθυνόμενος στόν Πρωθυπουργό. Προσεκτικοί παρατηρητές τοῦ πολιτικοῦ χώρου, πού καλύπτει ὁ σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ἐπισημαίνουν μάλιστα ὅτι σέ ἀντίθεση μέ τό ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα ὁ Τσίπρας ἀρνεῖται νά ὑψώσει τούς τόνους στά ἐθνικά θέματα καί ἀναλώνεται συνήθως σέ κριτική χειρισμῶν πρός τόν Κυριάκο Μητσοτάκη. Ἔπειτα παρατηρῶ τό ἑξῆς: Κάθε φορά πού ὁ Πρωθυπουργός ἀντιμετωπίζει πρόβλημα μέ τήν δήλωση ἑνός Ὑπουργοῦ του, Χρυσοχοΐδης γιά τόν ἐθνικισμό τῶν 12 μιλίων λέγεται αὐτός, Γεωργιάδης γιά τόν Ἅγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης λέγεται αὐτός, Βρούτσης γιά τά voucher ἦταν αὐτός, ὁ Τσίπρας πρῶτα καταγγέλλει καί ἔπειτα δίδει διέξοδο διαφυγῆς στόν Μητσοτάκη. Γιά παράδειγμα: Ἐνῶ οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀδώνιδος προκάλεσαν εἰσαγγελική παρέμβαση καί δικαιολογοῦσαν ἄνετα τήν ἀναβάθμιση τοῦ κοινοβουλευτικοῦ ἐλέγχου τῆς ἀντιπολίτευσης, ὁ Τσίπρας εἶπε προχθές ὅτι ὁ Ὑπουργός Ἐπενδύσεων μπορεῖ νά λέει «ἀνοησίες» καί κάλεσε τόν Πρωθυπουργό νά τόν καλύψει ὡς …ἀνόητο. Μόνο ἀνόητος δέν εἶναι βεβαίως ὁ Ἄδωνις. Ξέρει καλά γιατί προκάλεσε τήν εἰσαγγελική ἔρευνα σέ μιά περίοδο πού ἡ δική του ἐκκρεμότης παραμένει ἀνοικτή. Καί τό κορυφαῖο πού παρατηρῶ στίς σχέσεις μεταξύ τῶν δύο ἀνδρῶν Μητσοτάκη –ὄχι ἀπαραιτήτως κακό γιά τόν τόπο: Μία σιωπηλή συμφωνία. Ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νά ἔχει καί ἐξωτερική εὐλογία. Πρίν ἀπό δύο Κυριακές, ἡ Κυβέρνηση διέρρευσε στόν Τύπο («Καθημερινή») τήν πρόθεσή της νά μήν δώσει δικαστική συνέχεια στίς ὑποθέσεις Folli Follie καί Καλογρίτσα-Παππᾶ. Θά δοῦμε ἄν θά ἐπιβεβαιωθεῖ. Προχθές ὁ Τσίπρας δέν ἀνέφερε λέξη στήν Βουλή γιά ἐξεταστική μέ ἀντικείμενο τήν πανδημία. Ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ Κυριάκος ἀπέφυγε νά βάλει τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης στό κάδρο τῶν ποινικῶν εὐθυνῶν γιά τήν Νοvartis. Ἡ σιωπηλή συμφωνία κυρίων ἕως τώρα τηρεῖται. Παρά τά διαλείμματα μέ ἐπεισόδια τύπου Πάρνηθας καί Σουνίου. Τό βασικό ἐρώτημα γιά ἕναν καλόπιστο παρατηρητή πού βλέπει ἕναν μετριοπαθῆ Τσίπρα, ὁ ὁποῖος μέ τά ἐσωκομματικά προβλήματα πού ἔχει θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται στά κάγκελα, εἶναι λοιπόν τό ἑξῆς: Τί συμβαίνει στόν Ἀλέξη; Γιατί ἀφήνει τό κόμμα του νά βυθίζεται; Γιατί ἐπιτρέπει τήν ὄξυνση τῆς ἐσωκομματικῆς κρίσης μέ τήν ἵδρυση νέων συνιστωσῶν πού φέρουν τά γελοῖα ὀνόματα «ΡΕΝΕ» καί «Ὀμπρέλλα» πού παραπέμπουν σέ εὐειδεῖς Γαλλιδοῦλες τό πρῶτο καί τόν καλλιτέχνη Ζογγολόπουλο τό δεύτερο; Τόσο ἀνόητος εἶναι;
Ὅσον ἀφορᾶ τά ἐσωκομματικά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ Τσίπρας εἶναι ἤ δειλός ἤ πονηρός. Ἀφήνει τήν κρίση νά ἐξελιχθεῖ γιά νά διαλύσει τό κατά Παππᾶ «μαγαζί». Ἤδη ψιθυρίζεται ὅτι πρότεινε παρασκηνιακά στήν Γεννηματᾶ τήν ἵδρυση νέου προοδευτικοῦ φορέα τοῦ ὁποίου ὁ ἀρχηγός θά ἐκλεγεῖ μέ κάλπη ἀπό τήν βάση. Δέν διεκδικεῖ ex officio τήν ἀρχηγία. Ὅσον ἀφορᾶ τόν συναινετικό τρόπο πού συμπεριφέρεται ὁ Τσίπρας στόν Πρωθυπουργό, οἱ ἑρμηνεῖες θά μποροῦσαν νά εἶναι τρεῖς. Ἡ πρώτη: Κάθεται καλά γιατί φοβᾶται κάτι. Ὑπαρκτή ἀλλά ὄχι ἡ βασική. Ἡ δεύτερη: Συμπεριφέρεται μετριοπαθῶς γιατί ὅποτε καί νά γίνουν ἐκλογές δέν θά διεκδικήσει τήν ψῆφο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὡς ἀντισυστημικός ταραξίας ὅπως τό 2015 ἀλλά ὡς ρεαλιστής συστημικός, πού βάζει πλάτη στούς συμμάχους μέ Συμφωνίες τύπου Πρεσπῶν. (Ἀφήνοντας ὅμως καί ὁ ἴδιος καί ὁ Μητσοτάκης τεράστιο χῶρο γιά τήν δημιουργία νέας ἀκροδεξιᾶς στήν Ἑλλάδα ἔστω καί πολυκερματισμένης. Τό ζήτημα δέν εἶναι τί ποσοστό θά λάβει κάθε κομματίδιο ἀλλά ποιό θά εἶναι τό ἄθροισμά τους. Συζήτηση ἄλλης ὥρας αὐτή.) Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὁ Τσίπρας μετά πέντε χρόνια στήν πρωθυπουργία ἄφησε ἄριστες ἐντυπώσεις στήν Οὐάσιγκτων καί τό Βερολῖνο, πρωτεύουσες στίς ὁποῖες ἀπέδειξε ὅτι μπορεῖ νά πληρώνει προσωπικό πολιτικό κόστος γιά νά ἐξυπηρετεῖ τίς ἐπιδιώξεις τους. Πρός τοῦτο ἐπιλέγει νά καθίσει στόν πάγκο τῆς Δύσεως καί νά περιμένει ὡς ἐναλλακτική λύση. Ἐάν τόν χρειαστοῦν ξέρουν ποῦ θά τόν βροῦν. Τό πῶς ἀλλάζει ἄλλως τε φορά ὁ ἀέρας σέ πλεῖστα μέσα ἐνημέρωσης σέ τέτοιες περιπτώσεις ὥστε ὁ «ἀνύπαρκτος» προάγεται σέ «σπουδαῖο», εἶναι ἐκπληκτικό. (Γιά τήν ὥρα, ὁ ἄνεμος εἶναι οὔριος γιά τόν Πρωθυπουργό.)
Ἡ τρίτη ἑρμηνεία: Ὁ Τσίπρας πιθανολογεῖ ὅτι ἴσως ἔρθει ἡ στιγμή πού μέ ἤ χωρίς ἐξωτερική ἐπίνευση τά δύο κόμματα θά ἐξαναγκαστοῦν νά συνεννοηθοῦν. Τό ρῆμα «συγκυβερνήσουν» δέν εἶναι κατάλληλο αὐτήν τήν στιγμή, τό μέλλον βεβαίως ἄδηλον. Ποιός πίστευε τό 1985 ὅτι θά ἐρχόταν μιά μέρα πού θά συγκυβερνοῦσαν ἡ ΝΔ μέ τό ΠΑΣΟΚ; Καί ἐπειδή τό πιθανολογεῖ –τό μεγάλο τέστ γιά τήν ΝΔ θά εἶναι οἱ διερευνητικές ἐντολές μετά ἀπό ἐκλογές ἀναλογικῆς– δέν «κόβει» τίς γέφυρες ἐπικοινωνίας μέ τόν Πρωθυπουργό. Οὔτε καί ὁ Πρωθυπουργός τίς «κόβει». Βεβαίως ὅ,τι σᾶς περιγράφω ἀγνοεῖ τόν ξενοδόχο. Μέ τήν ἐξαίρεση μιᾶς μεγάλης δίδυμης κρίσης σέ οἰκονομία καί ἐθνικά πού θά ὑπαγόρευε τήν προσφυγή σέ ἔκτακτες πλήν προσωρινές λύσεις, τήν τελική λύση θά τήν δώσει ὁ λαός. Μέ βάση τήν ἀτμόσφαιρα πού θά ἐπικρατεῖ.
Μέ τήν σημερινή ἀκόμη καί μέ ἀναλογική ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης θά ἐλάμβανε ἕως 45% κατά τούς δημοσκόπους .Ἀλλά τήν ὥρα πού ἐκκρεμεῖ ἡ ἐκταμίευση τῶν κονδυλίων ἀπό τό Ταμεῖο Ἀνάκαμψης, θά συμφωνοῦσε ἄραγε τό Βερολῖνο; Δύσκολο. Λεπτομέρεια μέ σημασία: Ὁ Τσίπρας ἀποφεύγει νά ἀξιοποιήσει τίς ἀποχρώσεις μεταξύ Μαξίμου καί Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν στά ἑλληνοτουρκικά, γιατί συμφωνεῖ μέ τήν διαπραγμάτευση τῶν χωρικῶν ὑδάτων στό Αἰγαῖο ὡς τμῆμα ἑνός συνολικοῦ συμβιβασμοῦ. Καταλήγω λοιπόν: ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης ὑποδύεται ἴσως τόν ψόφιο κοριό: «Πουλᾶ» συναίνεση στήν ἀδυναμία του καί ἐθνικό ρεαλισμό στά ξένα κέντρα ὥστε νά κερδίσει τόν χρόνο πού ἀναζητᾶ γιά τήν ἐπανασύνταξη τοῦ χώρου του. Ὡς ἀρχηγός καλομαθημένων συνιστωσῶν, ἡ φιλοδοξία τῶν ὁποίων τελειώνει στήν παχυλή βουλευτική ἀποζημίωση, μέλλον δέν ἔχει. Καί τό ξέρει. Ἡ τρίτη καί τελική διάσπαση ἐπί τῶν ἡμερῶν του εἶναι θέμα χρόνου. Τήν συναίνεση τήν χρειάζεται κυρίως γιά τήν διάσπαση λοιπόν. Συμπεραίνω.
