Βγήκαμε κι ἐμεῖς ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἐναντίον τῆς χρήσεως ξενικῶν ὅρων καί λέξεων
Μέ ἀφορμή ὅλα ἐτοῦτα τά «λόκ ντάουν», «κλίκ ἐγουέη», «σοπ ἴν ε σόπ», λέξεις καί ἐκφράσεις τίς ὁποῖες ἔβαλε στήν ζωή μας ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ.
Εἴμαστε λάτρεις τῆς ἑλληνικῆς, πλουσιότατης γλώσσας. Δέν μᾶς ἀρέσουν ὅλα ἐτοῦτα τά ξενικά καί δέν ὑπάρχει λόγος κανείς νά τά «μπάζουμε μέ τό ζόρι» στήν καθημερινότητά μας, ὅταν ἡ γλῶσσα μας ἔχει τίς δικές της λέξεις, πού δέν εἶναι ἀπρόσωπες, ἀλλά ἔχουν χρῶμα, τόνο, μουσικότητα… Καί αὐτή μας τήν ἄποψη τήν στηρίζουμε καί προσπαθοῦμε νά τήν μεταδώσουμε, καθώς βλέπουμε ὅτι μᾶς ἔχει πάρει «ἡ κάτω βόλτα» καί σέ λίγο ἡ ὀθόνη πού κυριαρχεῖ πλέον στήν ζωή μας θά ἐπιβάλλει μιά γλῶσσα δική της, μιά καινούργια «ἐσπεράντο», ἀλλά μέ τεράστια δύναμη.
Ἔλα, ὅμως, πού «μᾶς τήν ἔπεσαν» ( ἔκφραση ἀπό τό «Λεξικό τῆς πιάτσας») κάποιοι φίλοι, κατηγορώντας μας ὡς ὑπερβολικούς καί ὡς «δουλειά δέν εἴχατε ἡ γλῶσσα σᾶς μάρανε»… Ἰδού, τί ἰσχυρίζονται οἱ …ἀπέναντι: «Μιά γλῶσσα πού δέν διαθέτει τεχνολογικό ὑπόβαθρο, θά δανειστεῖ ὅρους ἀπό ὅπου τούς βρεῖ. Κόπτεσθε γιά τίς ἀγγλικές λέξεις πού χρησιμοποιοῦμε σήμερα γιατί ὡς ἀγράμματοι ντίπ πού εἶστε, δέν ἀκοῦτε τίς γαλλικές τοῦ χτές. Τό σασμάν (ἤ καί σασμά) εἶναι τό changement, ἡ ἀλλαγή δηλαδή, ἐνῶ ἡ σαμπρέλλα (ἀεροθάλαμος) εἶναι ἁπλῶς ἡ “chambre à l’ air”. Ἐπίσης γαλλικά εἶναι τά: βολάν, δυναμό, μίζα, κρεμαγιέρα, ντιρσιμπιτέρ, μοτέρ, πλατώ, μπουζί, συσπανσιόν κ.λπ. Ὅλο τό αὐτοκίνητο “ἐκφράζεται” στά γαλλικά. Αὐτοί τό βρῆκαν, ἀπό ἐκεῖ μᾶς ἦρθε, γαλλικά ἦταν τῆς μόδας τότε. Θά εἶχε ὅμως ἐνδιαφέρον νά γνωρίζουμε ὅτι τούς ἄξονες πού περιστρέφονται μέ τίς ταχύτητες μέσα σέ ἕνα κιβώτιο ταχυτήτων, τά γρανάζια ἑνός διαφορικοῦ πιό ἁπλά, οἱ Γάλλοι μηχανικοί τά λένε Planets δηλαδή πλανῆτες, ὅπως ἀκριβῶς τά ἀποκαλοῦσε ὁ Ἀρχιμήδης ὁ ὁποῖος καί τά ἐφηῦρε.
Θά πρέπει ἐπίσης νά κατανοήσουμε (καλά) ὅτι ἄν παίρναμε τίς ἑλληνικές λέξεις καί ρίζες ἀπό τίς Εὐρωπαϊκές γλῶσσες, τότε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά συνομιλοῦσαν μέ …νοήματα. Ἡ γλῶσσα εἶναι ζωντανή. Τήν ὥρα λοιπόν πού οἱ γραμματικοί προσπαθοῦν νά πουλήσουν γραμματική, ἐκείνη ἔχει ἤδη ἀλλάξει. Θά πρέπει ἐπίσης νά γνωρίζουμε ὅτι πολλές “ἑλληνικές” λέξεις δέν εἶναι καθόλου ἑλληνικές ἀλλά ἐντελῶς ξένες, κατασκευασμένες μέ ἑλληνικές ρίζες ἀπό βαρβάρους. Τέτοιες λέξεις εἶναι ἡ φιλοσοφία, ἡ φιλολογία, χιλιάδες ἐπιστημονικοί ὅροι ἀλλά καί πιό ἁπλά πράγματα ὅπως π.χ. τό τηλέφωνο. Ἐνδιαφέρον αὐτό τό τελευταῖο καθώς δέν τό ἐφηῦραν οἱ Ἕλληνες ἀλλά ὁ διαπρεπής Σκωτσέζος Γκράχαμ Μπέλ. Ὁπότε ἄν τό τηλέφωνο εἶναι ἀντιδάνειο θά ἔπρεπε νά γραφόταν τηλέφωνο, κύρ καθηγητά μου. Ὅσοι κόπτεσθε γιά τόν πλοῦτο ἤ τήν φτώχεια τῶν Ἑλληνικῶν νά πάψετε νά εἶσθε καλαμαράδες καί νά κατανοήσετε ὅτι ἐπιτυχημένες γλῶσσες εἶναι οἱ δεκτικές γλῶσσες. Ἡ πιό γνωστή τέτοια –παγκοσμίως– ἐδῶ καί 30-40 αἰῶνες εἶναι βεβαίως τά Ἑλληνικά»… Θά ἔχουμε πολλές εὐκαιρίες γιά συζήτηση, τώρα πού φαίνεται ὅτι τό θέμα «ζεσταίνεται» ἐπαρκῶς…
