Παρ’ ὅτι φορῶ τήν μάσκα μου συνεχῶς, κάποιοι μέ ἀναγνωρίζουν στόν δρόμο
Καί μέ σταματοῦν, ὅλοι μέ τήν ἴδια ἐρώτηση στά χείλη: «Τί θά γίνει; Ποῦ πᾶμε; Πῶς θά ἐξελιχθεῖ ἡ ὑπόθεση τῆς πανδημίας;»… Τί νά τούς πεῖς; Ὅλοι νομίζουν ὅτι ἐμεῖς οἱ δημοσιογράφοι «κάτι παραπάνω ξέρουμε», κάτι «ἔχουμε ἀκούσει ἀπό ἔγκυρες πηγές» ἤ «ξέρουμε πολλά ἀλλά δέν τά γράφουμε γιά νά μήν φοβηθεῖ ὁ κόσμος». Κι ἐγώ, φρονίμως ποιῶν καί ἔχοντας πλέον πολλά χιλιόμετρα ἐγγράψει στό δημοσιογραφικό κοντέρ, πετῶ τό ὄνομα-ἀσπίδα.
«Ὅ,τι σᾶς λέει ὁ Τσιόδρας! Αὐτός τά ξέρει καλύτερα καί λέει μόνο τήν ἀλήθεια!»…
Μέχρι τώρα, μιά χαρά τά κατάφερνα μέ τόν Τσιόδρα. Σεβασμός πλήρης στό ὄνομά του, ἔλεγα καί ὅτι τόν γνωρίζω καλά ἀπό τό «Ἀττικό», ὅτι εἶναι ἄνθρωπος ἔντιμος καί τοῦ Θεοῦ καί πολύτεκνος, καί δέν εἶχα κανένα πρόβλημα. Χθές, ὅμως, ὑπῆρξαν κανά-δυό φίλοι, πού ἄρχισαν «νά μοῦ τά μασσᾶνε». Καί οἱ δύο δέ, εἶχαν τό ἴδιο «μοτίβο» ἀμφισβητήσεως τοῦ καθηγητῆ. «Μά, νά χρησιμοποιήσει πληθυντικό γιά τά λεωφορεῖα; Τί θά πεῖ “δέν μποροῦμε;”»… Ὅλως περιέργως, λίγο πρίν εἶχα μιλήσει μέ δύο συναδέλφους μου, προσκειμένους στήν ἀξιωματική ἀντιπολίτευση, οἱ ὁποῖοι μοῦ εἶχαν πεῖ ἀκριβῶς τά ἴδια καί –κατά σύμπτωση– οἱ φίλοι πού μοῦ ἐξέφρασαν ἀμφιβολίες γιά τόν καθηγητή, ἀνήκουν στόν ἴδιο χῶρο.
«Βρέ, καλῶς τα τά παιδιά! Ἡ “γραμμή” ἄρχισε νά λειτουργεῖ» σκέφτηκα καί τούς τόνισα ὅτι ὁ Τσιόδρας πρέπει νά διαφυλαχθεῖ, ἄν θέλουμε νά ἔχουμε ἕναν ἄνθρωπο πού μπορεῖ νά μᾶς δώσει τίς σωστές πληροφορίες καί συμβουλές. Καί ὅταν κάθισα νά πιῶ τόν καφέ μου, διάβασα ἕνα κείμενο τοῦ φίλου μου Νίκου Μολδοβανίδη, μεταξύ τῶν ὁποίων ἀνέφερε καί τά ἑξῆς ἐνδιαφέροντα:
«Ὑπάρχουν μερικά σημάδια πού φανερώνουν ὅτι τελικά εἴμαστε ὄχι ἁπλῶς ἄθλιοι ἀλλά τρισάθλιοι. Σάν χαρακτῆρες, σάν ἄνθρωποι, σάν ἐκπαιδευτικοί, σάν γιατροί, σάν δημοσιογράφοι, σάν… βάλτε ὅποια ἰδιότητα θέλετε. Συνηθίζω νά βλέπω τίς ἐνημερώσεις ἀπό τό ὑπουργεῖο κάθε Τρίτη καί Παρασκευή ἀπό τό διαδίκτυο. Ὅταν τήν Τρίτη ἄρχισε νά μιλάει ὁ Σωτήρης Τσιόδρας, ἀπό κάτω τά σχόλια ἦταν ἕνα συνεχές ὑβρεολόγιο. Ὀχετός, βόθροι, ποτάμια ἀπό λεξιλόγια βγαλμένα ἀπό τά σκοτάδια τοῦ μυαλοῦ τους. Ἀπόρησα! Ὁ ἄνθρωπος πού στίς δύσκολες μέρες μᾶς κράτησε ὄρθιους, ἐνημερώνοντάς μας, γνωρίζοντάς μας (τήν ὥρα πού καί αὐτός τόν μάθαινε) ἕνα νέο ἰό πού ἀπό τότε, δυστυχῶς μᾶς κρατάει «συντροφιά», τώρα ξαφνικά βρίσκεται στό ἔλεος τοῦ κάθε ὑβριστῆ. Τά διαβάζει ὁ ἄλλος καί ἄκριτα συνεχίζει τά “πουλημένε”. Ἄν ἦταν μόνο αὐτό θά ἔλεγε κάποιος “μήν ἀσχολεῖσαι μέ δαύτους”. Τό ἀκούω συχνά. Βλέπω ὅμως ὅτι καί μέλη τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητας πού καθοδηγοῦν ἀπεργίες καί καταλήψεις σάν τίς διάφορες ΕΛΜΕ καί ΟΛΜΕ νά γίνονται τελικά πολύ φτηνοί. Φτηνιάρηδες. Αὐτοί ὅμως διδάσκουν στά σχολεῖα. Ἐκπαιδεύουν τά παιδιά πού εἶναι τό αὔριό μας. Πῶς; Μέ εἰρωνεία στήν ἀσθένεια τῆς ὑπουργοῦ Παιδείας Κεραμέως ἀπό τόν κορωνοϊό! Τό εὐχαριστήθηκαν! Χάρηκαν πού ἀρρώστησε ἕνας ἄνθρωπος. Δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει χειρότερος εὐτελισμός. Δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει πιό κάτω»… Δέν ὑπάρχει, ἀγαπητέ…
