Προσπάθησα, προχθές, νά παρακολουθήσω μιά ἐκπομπή ἡ ὁποία –ὑποτίθεται– ψάχνει καί ἀνακαλύπτει «ταλέντα» στόν χῶρο τοῦ τραγουδιοῦ
Σᾶς βεβαιῶ ὅτι μέ ἐντυπωσίασε ἡ μετριότητα πού ἐπικρατοῦσε! Οἱ «κριτές», οἱ ὅποιοι ἀποκαλοῦνται ἀπό τούς διαγωνιζόμενους «κόουτσες» ἤτοι «προγυμναστές» ἤ κάτι παρεμφερές, χρησιμοποιοῦν ἐκφράσεις ὑπερβολικές, ὅπως «μέ κατέπληξες», «ἐνθουσιάστηκα», «μέ μάγεψες» καί ἄλλα σχετικά, ἔχοντας ἀκούσει φωνές μέτριες, φωνές τίς ὁποῖες μπορεῖς νά ἀκούσεις ἀνά πᾶσα στιγμή σέ ὁποιοδήποτε οἰκογενειακό γλέντι, πάρτυ ἤ στό λουτρό…
Προσπάθησα νά ἀντιληφθῶ τό «κόνσεπτ» τῆς ἐκπομπῆς καί ἀντελήφθην ὅτι ἡ παραγωγή «ποντάρει» στούς «στάρ» πού ὑποδύονται τούς κριτές καί ὄχι στούς διαγωνιζόμενους. Βεβαίως καί οἱ «στάρ» (ἴσως μέ μία ἐξαίρεση) οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τούς ἑρμηνευτές τῆς προηγουμένης «φουρνιᾶς», πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων πραγματικά «μάγεψαν» μέ τίς ἑρμηνεῖες τους. «Τραγουδάκια τῆς φωτιᾶς, τῆς φωτιᾶς τῆς πυρκαγιᾶς» πού λέει κι ὁ Σταμάτης, ἔχουν τραγουδήσει οἱ «κόουτσες» (ἴσως μέ μία ἐξαίρεση)… Ἡ προβολή τῆς ἐκπομπῆς ἀλλά καί ἡ διαφήμιση πού τῆς γίνεται κάθε τόσο, μέ ἔκαναν νά σκεφθῶ ὅτι καί στόν συγκρκριμένο τομέα (τραγούδι) παρατηρεῖται ἕνας ἐπικίνδυνος ἡλικιακός ρατσισμός. Τά «κανάλια» ἐπιζητοῦν «δροσερές φάτσες», κεφαλάκια μέ «τζέλ» καί χέρια μέ τατουάζ, ντεκολτέ καί «κολλητά» ντυσίματα, πολλές φορές τίς τραγουδίστριες ἡμίγυμνες ἐπί σκηνῆς.
Ἡ φωνή ἔρχεται δεύτερη, ἀλλά φαίνεται ὅτι κανείς δέν τό προσέχει. Φυσικά, φωνές ὅπως τῆς Ἀλεξίου, τῆς Γαλάνη, τοῦ Νταλάρα, τοῦ Πουλόπουλου, τῆς Μούσχουρη, τῆς Λέανδρος, τῆς Κανελλίδου, τοῦ Πάριου, τοῦ Διονυσίου, τοῦ Μητροπάνου, τῆς Μοσχολιοῦ, τῆς Κουμιώτη, δέν ἔχω ἀκούσει. Ἀκόμη καί κάποιοι καινούργιοι «λαϊκοί» τραγουδιστές μέ προσόντα, ἔχουν ἐνδώσει σέ ἕνα εἶδος τραγουδιοῦ τό ὁποῖο κάποιοι ἀποκαλοῦν «λαϊκο-πόπ». Βεβαίως τό «πόπουλαρ» (πόπ) καί τό «λαϊκό» σημαίνουν τό ἴδιο πρᾶγμα, ἀλλά τό «λαικο-πόπ» δέν εἶναι οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο! Λαϊκοί τραγουδιστές ἦταν ὁ Γούναρης, ὁ Μαρούδας, ὁ Πολυμέρης, ἡ Μαρέλι, ἡ Λώ, ἡ Γιοβάνα, ἡ Βάνου, ὁ Βογιατζῆς. Λαϊκότατος ὁ Μανώλης Χιώτης μέ τήν Μαίρη Λίντα, ὁ Μητσάκης, ὁ Ζαμπέτας, οἱ ὁποῖοι ἀνέδειξαν τό μπουζούκι σέ ὄργανο «πρώτου πλάνου». Αὐτό πού ἀκοῦμε σήμερα εἴτε ὡς «ἑλληνικό» εἴτε ὡς «λαϊκό» εἴτε ὡς «ἔντεχνο», δέν μπορεῖ νά «γράψει» στήν μεγάλη μᾶζα. Δέν ἔχω ἀκούσει σέ παρέες νά τραγουδοῦν τραγούδια τῶν σημερινῶν «τραγουδοποιῶν». Οἱ νέοι δέν τραγουδοῦν, ἔχουν τά κινητά τους καί «βλέπουν» τά τραγούδια τῆς ἐποχῆς στήν ὀθόνη. Τραγούδια πού μοιάζουν μέ ὑπόκρουση γιά ἀσκήσεις γυμναστικῆς. Φυσικά ὑπάρχουν καί οἱ ἐξαιρέσεις, ἀλλά εἶναι λίγες. Ἐλάχιστες. Θά σταθῶ σέ δύο ἐκπομπές, στήν ΕΡΤ καί στόν «Σκάι», πού παρουσιάζουν τραγούδια πού «ἀκούγονται». Βεβαίως, καλό θά ἦταν νά πληρώνονται καλύτερα οἱ μουσικοί τούς ὁποίους ἀπασχολοῦν (οἱ τραγουδιστές δέν ἀμείβονται ἀπ’ ό,τι γνωρίζω καί ἀναρωτιέμαι «γιατί».) Οἱ ἐκπομπές, πάντως, μᾶς θυμίζουν ὅτι ὑπάρχει καί «κανονικό» ἑλληνικό τραγούδι. Πέρυσι, στήν Ἀγγλία, συναντήθηκα μέ τά τέσσερα ἀδέλφια μου πού μένουν μόνιμα ἐκεῖ. Βρεθήκαμε σέ μιά «πάμπ» στή μέση τῆς ἀγγλικῆς ἐξοχῆς καί εἴπαμε νά ποῦμε ἕνα τραγούδι, ὅπως λέγαμε παλιά, ὡς παιδική χορωδία ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ μπαμπᾶ. Καί τραγουδήσαμε «Τήν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά». Δέν ἦταν τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλά εἶναι τραγούδι!
